Op een onaangekondigde heerlijke avond sleepte een lievelingsvriendin me mee naar een nieuwe film met Cameron Diaz. Deze naam op het affiche gaf mij niet direct vertrouwen, maar we hadden vrijkaartjes dus het was een gokje waard om een keer de filmhuisfilms te verruilen voor een Hollywood-blockbuster. Het laatste wat ik had gezien met Diaz in de hoofdrol was Charlie’s Angels, veertien jaar geleden, en ik schrok me dan ook het leplazerus toen de volledig gebotoxte kop van de immer lachende actrice op het grote scherm verscheen. Haar natuurlijke, frisse en knappe gezicht was veranderd in een volgespoten en gladgestreken glimmende kop waarvan je er zoveel ziet op de rode loper. Heel Hollywood begint zo langzamerhand op elkaar te lijken.
Eigenlijk gebeurde in The Other Woman, want daar gingen we naar toe, hetzelfde als in Charlie’s Angels: onder het mom van ‘Kijk, we stoppen vrouwen in de hoofdrol en die zijn empowered en daarom zelfstandig en daarom feministisch, YEAH!’ wordt er een enorme klotefilm geproduceerd waarin vrouwen alles behalve geëmancipeerd zijn en enkel de vrouwenzaak kwaad doen. In deze nieuwe film van Nick Cassavetes, die hiervoor onder andere The Notebook regisseerde, wordt Diaz neergezet als een succesvolle carrièrevrouw; natuurlijk met leren rokjes, kort haar en een vrijgezellenbestaan, want zo ziet vrouwelijk succes er nu eenmaal uit.
Ze krijgt toch een relatie, maar na een maand komt ze erachter dat de man in kwestie getrouwd is en dus vreemdgaat (want: een man). Dit komt weer terecht bij de echtgenote Kate, die natuurlijk bloemig en zachtaardig en dom en huisvrouw is (want dat zijn vrouwen die trouwen). De Andere Vrouw en haar rivale weten na een woelige kennismaking toch vriendschap te sluiten om vervolgens de man in kwestie een hak te zetten. Denk ik tenminste, want mijn vriendin en ik konden het niet langer aan en liepen na een halfuur de zaal uit.
Het is gênant dat zo een film tot stand kan komen. Het script en het acteerwerk zijn zo bedroevend slecht dat ik niet begrijp dat tijdens het hele productieproces – altijd een lange weg waarmee veel mensen gemoeid zijn – er niemand is geweest die heeft gezegd: ‘Wat een poep, dit gaan we echt niet maken’. Ook is het jammer dat de film niet kan bijdragen aan een gelijkwaardiger beeld van vrouwen in films, al lijkt dat in eerste instantie wel zo. Schijn bedriegt. Als je vrouwen portretteert als hoopjes hysterische ellende dan wel bitchy ‘powerchicks’, voor wie de enige drijfveer in het leven De Man is, dan schieten we daar natuurlijk niets mee op.
Met een onaangenaam gevoel van opluchting – we waren wel weg uit de zaal, maar getverderrie wat een troep wordt er gemaakt – liepen we de statige trappen van Tuschinski af, richting de entree. “Kom,” zei de vriendin, “we kijken gewoon wat er in de andere zaal draait.” We zagen daar het laatste halfuurtje van The Amazing Spiderman 2, een titel die mij normaal gesproken nooit een bioscoopzaal in zou lokken, maar nu een fijn contrast vormde met de blamage van zoëven.
Illustratie: Aart-Jan Venema
Zonder context konden we direct mee in het verhaal. We zagen hoe De Held tijdens een hevig gevecht met een vermeende vriend die toch zijn vijand bleek te zijn heen en weer sprong tussen hoge gebouwen, dat Het Meisje werd ingezet als lokaas, dat zij uiteindelijk te pletter viel en in de armen van de held stierf. Daarna wilde hij geen mensen meer redden, hij was er te verdrietig voor, maar uiteindelijk herrezen zijn krachten en vloog hij weer door de lucht en redde de angstige stad van gevaarlijke monsters.
Een klassiek plot dat we al honderdduizend keer hebben gezien, waarin de vrouw functioneert als mooie pion: ze is slechts een beloning of motivatie voor de mannelijke held. Maar liever dat dan een pretentieus sterkevrouwenverhaal waarin onze ‘sisters’ niets meer zijn dan een stereotiep neergezet stelletje sneue mannenbashers.
Noor Spanjer (Amsterdam, 1982) is freelance journaliste en mediawetenschapper. Als nieuwerwetse minstreel is zij altijd op zoek naar persoonlijke verhalen en daarnaast is ze ideologisch inzetbaar voor feministische zaken en andere nature-nurture kwesties.
Aart-Jan Venema is freelance illustrator en verhalenverteller. Hij werkt onder andere voor NRC.next, de Groene Amsterdammer en hard/hoofd.