Asset 14

Doe mij maar The Amazing Spiderman

Op een onaangekondigde heerlijke avond sleepte een lievelingsvriendin me mee naar een nieuwe film met Cameron Diaz. Deze naam op het affiche gaf mij niet direct vertrouwen, maar we hadden vrijkaartjes dus het was een gokje waard om een keer de filmhuisfilms te verruilen voor een Hollywood-blockbuster. Het laatste wat ik had gezien met Diaz in de hoofdrol was Charlie’s Angels, veertien jaar geleden, en ik schrok me dan ook het leplazerus toen de volledig gebotoxte kop van de immer lachende actrice op het grote scherm verscheen. Haar natuurlijke, frisse en knappe gezicht was veranderd in een volgespoten en gladgestreken glimmende kop waarvan je er zoveel ziet op de rode loper. Heel Hollywood begint zo langzamerhand op elkaar te lijken.

Eigenlijk gebeurde in The Other Woman, want daar gingen we naar toe, hetzelfde als in Charlie’s Angels: onder het mom van ‘Kijk, we stoppen vrouwen in de hoofdrol en die zijn empowered en daarom zelfstandig en daarom feministisch, YEAH!’ wordt er een enorme klotefilm geproduceerd waarin vrouwen alles behalve geëmancipeerd zijn en enkel de vrouwenzaak kwaad doen. In deze nieuwe film van Nick Cassavetes, die hiervoor onder andere The Notebook regisseerde, wordt Diaz neergezet als een succesvolle carrièrevrouw; natuurlijk met leren rokjes, kort haar en een vrijgezellenbestaan, want zo ziet vrouwelijk succes er nu eenmaal uit.

Ze krijgt toch een relatie, maar na een maand komt ze erachter dat de man in kwestie getrouwd is en dus vreemdgaat (want: een man). Dit komt weer terecht bij de echtgenote Kate, die natuurlijk bloemig en zachtaardig en dom en huisvrouw is (want dat zijn vrouwen die trouwen). De Andere Vrouw en haar rivale weten na een woelige kennismaking toch vriendschap te sluiten om vervolgens de man in kwestie een hak te zetten. Denk ik tenminste, want mijn vriendin en ik konden het niet langer aan en liepen na een halfuur de zaal uit.

Het is gênant dat zo een film tot stand kan komen. Het script en het acteerwerk zijn zo bedroevend slecht dat ik niet begrijp dat tijdens het hele productieproces – altijd een lange weg waarmee veel mensen gemoeid zijn – er niemand is geweest die heeft gezegd: ‘Wat een poep, dit gaan we echt niet maken’. Ook is het jammer dat de film niet kan bijdragen aan een gelijkwaardiger beeld van vrouwen in films, al lijkt dat in eerste instantie wel zo. Schijn bedriegt. Als je vrouwen portretteert als hoopjes hysterische ellende dan wel bitchy ‘powerchicks’, voor wie de enige drijfveer in het leven De Man is, dan schieten we daar natuurlijk niets mee op.

Met een onaangenaam gevoel van opluchting – we waren wel weg uit de zaal, maar getverderrie wat een troep wordt er gemaakt – liepen we de statige trappen van Tuschinski af, richting de entree. “Kom,” zei de vriendin, “we kijken gewoon wat er in de andere zaal draait.” We zagen daar het laatste halfuurtje van The Amazing Spiderman 2, een titel die mij normaal gesproken nooit een bioscoopzaal in zou lokken, maar nu een fijn contrast vormde met de blamage van zoëven.

Illustratie: Aart-Jan Venema

 

Zonder context konden we direct mee in het verhaal. We zagen hoe De Held tijdens een hevig gevecht met een vermeende vriend die toch zijn vijand bleek te zijn heen en weer sprong tussen hoge gebouwen, dat Het Meisje werd ingezet als lokaas, dat zij uiteindelijk te pletter viel en in de armen van de held stierf. Daarna wilde hij geen mensen meer redden, hij was er te verdrietig voor, maar uiteindelijk herrezen zijn krachten en vloog hij weer door de lucht en redde de angstige stad van gevaarlijke monsters.

Een klassiek plot dat we al honderdduizend keer hebben gezien, waarin de vrouw functioneert als mooie pion: ze is slechts een beloning of motivatie voor de mannelijke held. Maar liever dat dan een pretentieus sterkevrouwenverhaal waarin onze ‘sisters’ niets meer zijn dan een stereotiep neergezet stelletje sneue mannenbashers.

Mail

Noor Spanjer (Amsterdam, 1982) is freelance journaliste en mediawetenschapper. Als nieuwerwetse minstreel is zij altijd op zoek naar persoonlijke verhalen en daarnaast is ze ideologisch inzetbaar voor feministische zaken en andere nature-nurture kwesties.

Aart-Jan Venema is freelance illustrator en verhalenverteller. Hij werkt onder andere voor NRC.next, de Groene Amsterdammer en hard/hoofd.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Hertenkalf 2

Hertenkalf

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Tessa van Rooijen dicht in dit vierluik over het aangaan van verbindingen en het dragen van een dood hertenkalf: 'jongens is het sexy om een dood hertenkalf in je lichaam te hebben?' Lees meer

De tondeuse

De tondeuse

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Jana Flekken legt in fragmenten de band en rolverdeling tussen ouders en hun kind vast, en hoe die verandert wanneer een van de ouders ziek wordt. Lees meer

Mijn huid een rekbare grens (Frontaal)

Mijn huid een rekbare grens

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. In dit drieluik bevraagt Isa/Isa Bob van Rooy de kaders die er gesteld zijn rondom onze natuurlijke wereld. Bestaat er eigenlijk wel een verschil tussen zelf en natuur, of tussen plant en organisme? Lees meer

Whisper Heart, The Movie

Whisper Heart: the movie

Hoe ver ga jij voor De Ware? Anne Sikma onderzoekt in dit bloedstollende verhaal de grenzen op tussen fictie en realiteit. Ben je er klaar voor? Lees meer

:We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Lief kutland // Lancering 1

Kijk de lancering van 'Lief kutland' terug

Tijdens de lancering van het vijfde Hard//hoofd magazine, 'Lief kutland', plozen we dit neokoloniale stipje op de aardbol uit. Bekijk de registratie. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

Voorland

Voorland

Hoe ga je om met de grote kans dat je, net als vele vrouwen in je familie, jongdementie zal krijgen? Yanaika Zomer bereidt zich voor in de vorm van een gedicht. Lees meer

:Het koloniale verleden en roofkunst: wat ga je na een spijtbetuiging dóén?

Het koloniale verleden en roofkunst: wat ga je na een spijtbetuiging dóén?

Hoe kan Nederland de schade herstellen van het koloniale verleden? Wanneer zijn excuses oprecht en zinvol? Waarom wordt niet alle roofkunst teruggegeven? In musea en cafés in Kaapstad mijmert Jorne Vriens over deze vragen en ziet hij zich geconfronteerd met zijn eigen geprivilegieerde positie. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Doorlaatbaar 1

Doorlaatbaar

Een jonge vrouw is mantelzorger voor haar moeder. Dit verhaal van Siska van Daele beschrijft de grens tussen hun binnen- en buitenwereld: binnen lijkt de tijd stil te staan, terwijl buiten alles doorraast. Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Lieselot 2

Winnaar Stoute Stift 2024

Ruben Topia won met zijn illustratie de Stoute Stift 2024, de illustratiewedstrijd die deBuren organiseert. Topia maakte een illustratie bij een erotische verhaal van Prins de Vos. Lees hier het juryrapport! Lees meer

Lieselot 1

bloedbanen

‘Jij bént geen lijf, je hébt er een,’ stelt de therapeut in het buurthuis. Kan de ik-persoon geholpen worden? Met ‘bloedbanen’ won Sandro van der Leeuw de juryprijs van Het Rode Oor 2024, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Lieselot

Lieselot

Twee vrouwen in een verzorgingstehuis hebben een afspraakje - maar zal de ander wel komen? Met ‘Lieselot’ won Sanne Otten Het Rode Oor 2024, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Je hebt mij getekend voor het leven

Je hebt mij getekend voor het leven

Hoe sluit je een hoofdstuk af? Jop Koopman schreef een brief aan zijn oude baas, in wiens tulpenbedrijf hij als invalkracht een bedrijfsongeval meemaakte. Lees meer

De dooddoener van het kwaad

De dooddoener van het kwaad

Bas Keemink bespreekt de film 'The Zone of Interest', waarin Jonathan Glazer 'Big Brother' naar de Holocaust brengt. Lovende kritieken schrijven dat hij Hannah Arendts theorie, de banaliteit van het kwaad, goed in beeld brengt, maar is dat wel zo? Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer