'In dit land word je aan stukken gescheurd. / Ik verzamel jouw gescheurde stukken vlees. / Ik bak je op 200 graden. / Ik deel je uit.' In harde dichtregels verkent Shabnam Baqhiri hoe het is om je echt aan te passen en waarom dit soms noodzakelijk en juist goed is.
Dit is geen ode
Je hebt je aangepast aan wie je niet wilde zijn.
Jij bent de tel kwijt.
Dat is geen probleem.
Ik kijk door vieze ramen
naar buiten gaan is geen optie.
In dit land word je aan stukken gescheurd.
In dit land heb ik mijn thuis gevonden.
Jij bent de tel kwijt.
Ik verzamel jouw gescheurde stukken vlees.
Ze zijn nog warm.
Ik bak je op 200 graden.
Ik deel je uit.
Hier eten ze je
niet pittig.
Bang voor verbrandingsgevaar.
'Ja, je moeder, vriend.'
Ik word aangekeken op jouw fouten
kan ik niet bouwen.
Opgeschorte opvoeding
zorgde voor problemen.
Ik sloop je
bushokjes hielden je droog.
Nu maak je ze kapot.
Maak alles kapot.
Niemand kent jouw moeder.
Niemand wil haar leren kennen.
Kinderen lijken op moeders.
Voel je me?
Aanpassingsgevaar
Ik kan mijn adem nooit lang inhouden.
Bang om te stikken
weet je wel?
Je denkt me goed te kennen
daarom gaan we zwemmen.
'Jij verdrinkt niet.'
Ik verdrink niet door ademtekort
is alsof ik nooit heb leren zwemmen.
Daarom bleef ik een buitenlander.

Shabnam Baqhiri (1996) is studente aan de opleiding Writing for Performance aan de HKU. Ze schrijft onder andere toneelteksten, scenario's, korte verhalen en poëzie. Daarnaast maakt ze haar regiedebuut met een eigen geschreven voorstelling genaamd Kankerthee aan het einde van de zomer.

Myrthe Denkers houdt van tekenen en van praten. Ze besloot haar twee favoriete bezigheden te combineren en is nu naast illustrator ook docent beeldende kunst. Ze is net verhuisd naar Utrecht maar stiekem mist ze Groningen.