De vijfde editie van De Videotheek, waarin de redactie sporadisch haar favoriete films tipt. Cinema à la carte voor iedereen die de IMDb top 250 al heeft doorgeploegd en op zoek is naar films die niet op ieder 'best of'-lijstje staan. Deze keer selecteerden wij film(scène)s waarin eten - zij het een friszure appeltaart, vijftig hardgekookte eieren of sudderende kippetjes - centraal staat. De ene film doet ons het water in de mond lopen, de ander maakt dat we geen hap meer door onze kelen krijgen. Kortom, de Eetweek Videotheek.
Still uit Cool Hand Luke
Matilda (1996): De manier waarop Bruce een donkere, plakkerige chocoladetaart gehaast verorbert in de verfilming van Matilda staat wat mij betreft voor de macht in onmacht. Pure strijdlust in de vorm van bitterzoete chocolade. Paula
Mean Girls (2004): In deze high school-klassieker, die dit jaar zijn tiende verjaardag viert, draait de wraak van Lindsay Lohan om "these weird Swedish nutrition bars". Het moment waarop queen bee Regina George ontdekt dat deze repen geen koolhydraten verbranden, maar haar juist kilo's doen aankomen, is onvergetelijk - niet in de laatste plaats vanwege het perfecte spel van Rachel McAdams. Basje
Le scaphandre et le papillon (2007): De mondaine Jean-Do (Mathieu Amalric) zit door een verlamming levend opgesloten in zijn eigen lichaam. De Fransen noemen de aandoening 'maladie de l’emmuré vivant'. Een tantaluskwelling keer tien, en dus besluit Jean-Do: 'lang leve de fantasie'. Waar droomt een lamme dan van? Een zeebanket natuurlijk, met als toetje een dikke vette tongzoen. Philip
The Cook, the Thief, His Wife & Her Lover (1989): In Peter Greenaways uiterst gestileerde overspeldrama The Cook, the Thief, His Wife & Her Lover wordt eten consequent als symbool ingezet. De zondige geliefden belanden tussen rottend vlees en vis; de minnaar uit de titel, een schrijver, wordt gedwongen zijn eigen woorden (lees: hele boeken) op te eten en het slot van de film heeft iets met kannibalisme te maken. Basje
Nine 1/2 Weeks (1986): Nine 1/2 Weeks was food porn voordat het überhaupt een ding was. Vergeet de natgelipte Jamie en de glimlachende borsten van Nigella. Houd die rol keukenpaper vooral bij de hand, want het wordt heter dan de groenten in je stomer. Jean-Maxim
Exils (2004): Nine 1/2 Weeks maar dan op z'n Tony Gatlifs: vol levenslust en exotisme. Onderweg naar Algerije nemen Romain Duris en Lubna Azabal een baantje als fruitplukkers. In navolging van Adam en Eva laten de geliefden zich verleiden door de zinnenprikkelende fruitbomen. Basje
Marie Antoinette (2006): Wat ik me vooral herinner van deze film - naast de pruiken, de jurken, de muziek - zijn de ingewikkelde taartjes. Die passen mooi bij een prinses die volgens de legende 'laat ze cake eten!' zei over het hongerende Franse volk. Emy
Coffee and Cigarettes (2003): Zelfs bij hen die geen koffie drinken of nog nooit een sigaret hebben gerookt - wat in mijn geval aan de orde was toen ik deze film voor het eerst zag - kan het niet anders dan dat deze film de onweerstaanbare neiging oproept dat tóch te gaan doen. Meteen. Mirko
We Need to Talk About Kevin (2011): Kevins moeder probeert tijdens het avondmaal haar apathische zoon een standje te geven voor het huishoudelijke ongelukje waarbij Celia, het jongere zusje, haar oog verloor. Terwijl hij onverstoord een lychee pelt, repliceert Kevin dat Celia maar zal moeten dealen met dat glazen oog. Tergend traag spat het witte lycheevel open en zuigt Kevin de oogbalvrucht naar binnen. Nog nooit zag je iemand zo weerzinwekkend een lychee verorberen. Jana
Cool Hand Luke (1967): In Cool Hand Luke wordt sterk de suggestie gewekt dat de titelheld de nieuwe messias is. Waar Jezus water in wijn veranderde, eet Luke, gespeeld door een ge-wel-dig-e Paul Newman, vijftig hardgekookte eieren. Gewoon, omdat hij zich verveelt. Philip
Eraserhead (1986): Naast mijn kinderwens ontnam Eraserhead mij ook de aandrang ooit nog eens een kippetje aan te snijden. Hoe gedateerd de special effects ook zijn. Laura
Chocolat (2000): Om dit soort scènes te voorkomen heb ik altijd chocolade in huis. De burgemeester uit Chocolat probeert de zonde in de vorm van een bonbonwinkel uit alle macht buiten het dorp te houden, maar als hij daarbij de etalage vol heerlijkheden vandaliseert komt er per ongeluk een stukje zonde op zijn lip. En die smaakt toch wel heel lekker. Sophie
The Trip (2010): Komiek Rob Brydon en acteur Steve Coogan gaan zogenaamd, maar wel als zichzelf, op rondreis om restaurant-recensies te schrijven. Ze eten borden die je doen watertanden voor de tv, en houden elkaar ondertussen gezelschap. Er gebeurt niet veel, soms is het saai, maar toch moet je altijd op je hoede zijn, er kan altijd iets briljants gebeuren. Het is eigenlijk een soort Tour de France kijken. Maar dan met twee komieken die te duur eten en als medicijn tegen de ziekte die middelbare leeftijd heet beroemdheden nadoen. Jan
Estômago (A Gastronomic Story) (2007): Kennis van eten betekent macht. Er wordt aan alle kanten gesmakt in deze jeuïge film, waarin eten, Braziliaanse billen en gefrituurde mieren moeiteloos samengaan. Annette
Waitress (2007): Waitress werd me aangeraden door een vriendin, omdat zij er zo gelukkig van werd. Dat zou je op het eerste gezicht niet zeggen: Jenna (Keri Russell, bekend van Felicity) is een vermoeide, ongewenst zwangere serveerster in een nietszeggend Amerikaans dorp, en moet al haar fooien afstaan aan haar lamzakkerige man. Maar ze heeft taarten. Niet om te eten, maar om te maken. Dat doet ze aan één stuk door in deze film, bij elke mogelijke gelegenheid. Ik werd er ook een beetje gelukkig van. Emy
Beasts of the Southern Wild (2012): Hushpuppy moet een krab 'beasten' om het sappige vlees uit op te zuigen. De krabschalen kraken erop los. Het doet me denken aan die keer op vakantie in Bretagne toen ik voor het eerst een mossel at. Mijn ouders spoorden me enthousiast aan (ze riepen nog net geen 'beast it! beast it!') en ik vond het eng en heel erg vies maar ik was wel trots op mezelf. Maite
Festen (1998): Misschien is het omdat eten een eerste levensbehoefte is, maar aan de eettafel kan geen enkel gezin haar ware aard verborgen houden. Zodra de aardappels worden opgeschept en de jus wordt geschonken vallen de maskers af. De verhoudingen staan op scherp en oud zeer komt boven naar mate de pannen leger worden. Maartje
American Pie (1999): Wat dachten jullie van American Pie? Vanwege, de naam zegt het al, die taart. Ik weet niet of ik er verder iets over wil zeggen. Maar het is een filmscène, met eten. En redelijk memorabel. Kortom: sorry voor deze. Anna
Tampopo (1985) en Shaolin Soccer (2001): In de meest prikkelende scène uit Tampopo ruilen twee geliefden een eidooier uit met hun monden totdat het vrouwelijke hoofdpersonage, bij wijze van climax, het eigeel langs haar lippen laat druipen. De scène uit het absurde Shaolin Soccer is van een compleet andere orde, maar omdat ook hier eigeel wordt uitgewisseld als ware het speeksel, pak ik 'm meteen mee. Philip
Kill Bill: Vol. 2 (2004): Dit gesprek gaat gesprek over leven en dood en ondertussen krijgt dochterlief iets te eten. Dat van de ouders maar eentje de confrontatie zal overleven is al lang duidelijk. Dat Bill een zeer capabel vaderfiguur is (voor moeder en dochter) weten we ook al. Mooi om hem in actie te zien in een handeling die hem zo geroutineerd afgaat, dit is de laatste sandwich van de vele die hij voor B.B. Kiddo maakte. Anna
La Grande Bouffe (1973): In La Grande Bouffe besluiten vier levensmoeë burgermannen zich dood te vreten. Ze huren een luxueus huis en bestellen behalve een wanstaltige hoeveelheid eten ook een paar prostituees (en een wulpse schooljuf). Vreten, boeren, winden, kotsen, seksen op en in en tussen het eten, neukend eten, etend neuken, en dan de dood. En toch is dit een heel fijne film, jawel, ik heb genoten. Mét een maatschappijkritische betekenis. Denk daar maar eens over na (en anders is er ook nog altijd Google). Joyce