Gastschrijfster Merel Kamps' ergernissen over het nodeloze chique-doen in de naamgeving van een doodgewoon 'lekker groot brood'. " /> Gastschrijfster Merel Kamps' ergernissen over het nodeloze chique-doen in de naamgeving van een doodgewoon 'lekker groot brood'. " />
Asset 14

De onzin die ons gevoerd wordt

Geregeld handelen mensen tegen hun eigen principes in. Iedereen doet wel altijd heel principieel over principes –zoals het ook hoort– maar ik denk dat we het er eigenlijk allemaal over eens zijn, dat principes beter getypeerd worden door de woorden “in principe wel, maar..” dan door een Kantiaanse stelligheid. Ik zelf handel in ieder geval minstens twee keer per week tegen mijn principes in. Twee keer per week bezoek ik namelijk een bepaalde chique bakkersketen, waarvan ik de naam hier niet zal noemen. Sinds een noodlottige dag zo’n zes maanden geleden ben ik namelijk verzot op een brood dat daar verkocht wordt. Voordat ik ga uitleggen waarom een bezoek aan deze bakkersketen eigenlijk tegen mijn principes ingaat, wil ik hier eerst een wat aandacht besteden aan het onweerstaanbare brood in kwestie.

Mensen die dagelijks niet meer weten te bedenken dan enkele sneetjes tijgerwit of Zaanse Snijder kunnen hier ophouden met lezen. Enkel echte broodliefhebbers zullen de diepte van mijn dilemma aanvoelen. Dit is namelijk niet zomaar een brood, dit is de koning onder de broden, het ambrozijn. Op het eerste gezicht wellicht niets bijzonders, zoals ook Aladdin een ruwe diamant is; het is net niet vierkant –sommige dagen vierkanter dan andere– en donkerbruin van kleur. De korst is bezaaid met een licht decadente variëteit aan zaden en –nu komt het– zout! Door deze eenvoudige, doch briljante toevoeging, is dit brood uitermate geschikt om er een gekookt ei op te eten. Maar ook geroosterd –het liefst een beetje aangebrand– met alleen een beetje boter is het niet te versmaden. In het licht van het bestaan van dit brood, krijgt de uitdrukking “ water en brood” voor mij iets heel aantrekkelijks.

Maar, hoewel mijn liefde voor dit brood diep gaat, blijft het toch een brood. Bij de keten in kwestie hebben ze hun bewondering voor hun eigen creatie echter niet in bedwang kunnen houden en het brood, heel overdreven een Franse mannennaam meegegeven. En hier is het dat mijn principes beginnen op te spelen. Nu kan het zijn dat de bakker die dit brood het leven schonk, na weken worstelen, wikken en wegen met bloem, zaden en zout, zo ontzettend trots was dat hij het zijn eigen Franse naam meegaf. In dat geval zou de naam nog iets van de authentieke, rustieke charme hebben, die hij probeert op te roepen. Maar het feit dat het hier een Nederlandse bakkersketen betreft en niet een “boulangerie” ergens op de loofboomgrens in de Franse Pyreneeën, en de onafgebakken broden waarschijnlijk gewoon op een industrieterrein ergens bij Sloterdijk door Ghanezen in kratten worden gestopt voor transport, maakt het voor mij onacceptabel dat het brood deze naam draagt.

Het principe waartegen dit ingaat doop ik bij deze het principe van “nodeloze chiquedoenerij” en ik ben me bewust van het pleonastische karakter van deze term. Aan ‘nodeloze chiquedoenerij’ maakt deze keten zich zonder blikken of blozen zes dagen per week in twaalf filialen schuldig. Een brood heet namelijk niet een brood, maar een “pavé”. En een bepaald brood, van een slordige 70 cm doorsnede heet niet een “bizar groot brood” of een “megalomane bakkerscreatie”, maar een “pavé grand-mère”, alsof er ook maar één oma is die fysiek in staat is om dit wagenwiel van een brood mee naar huis te torsen voor haar bloedjes van kleinkinderen. Ook hebben ze een doodnormale klinker in de naam van hun keten vervangen door een dandyachtige i grecque, zoals ook makelaarskantoren geneigd zijn te doen. Maar dit alles is niet het ergste.

Nog maar kort geleden toen ik dolgelukkig-maar-met-schuldgevoel met mijn zilte aankoop de winkel verliet en nog eens achterom keek, viel mijn oog op een briefje dat op de deur geplakt was. Er stond op dat de winkel op zoek was naar “broodambassadeurs”. Broodambassadeurs? Worden er mensen uitgezonden naar verre oorden om daar in wit gepleisterde gebouwen Het Brood te vertegenwoordigen? Ik las de functieomschrijving: Parttime verkopen van broden en zo nu en dan wat sneetjes brood beleggen. Dat stond er niet zo uiteraard, maar daar kwam het wel op neer. Ik denk dat er heel wat ambassadeurs nogal op hun tenen getrapt zullen zijn als ze hier lucht van krijgen. Het dilemma was nu compleet. Ik wilde dat brood –sinds ik dit brood had geproefd, was immers ieder ander brood een zoutloze hap geworden– maar zij die mij het brood kunnen verschaffen, hadden mijn hoogst persoonlijke wet tegen nodeloze chiquedoenerij al zo vaak met de voet getreden, dat ik het eigenlijk niet meer met goed geweten kon kopen. Wat nu te doen?

Vandaag zwierf ik met precies dit dilemma in mijn hoofd over de website van mijn bakker, terwijl ik –jawel– op een sneetje van het brood, dat een Franse naam draagt, kauwde. Na de enigszins pathetisch verwoorde ontstaansgeschiedenis van de broden te hebben gelezen, klikte ik, eigenlijk al bij wijze van afscheid, de productenlijst aan. De hoop op een bevredigende oplossing van mijn dilemma had ik al opgegeven toen ik op de productenlijst de volgende term tegenkwam: 'Pestostengel'. Bij het zien van dit monsterlijke, maar vooral kinderlijk eenvoudige en alles behalve pretentieuze woord, verdween mijn dilemma als sneeuw voor de zon. Blijkbaar heeft er iemand binnen de keten op de rem getrapt toen één van de bakkers aankwam met zijn nieuwe creatie.

“Ik noem hem: 'Obélisque Italien!'"
“Nee," heeft toen iemand gezegd, “genoeg is genoeg. We noemen het een ‘pestostengel’ en daarmee uit!”

Merel Kamp (1983) is altijd op zoek naar het concrete maar raakt daarbij permanent verdwaald in het abstracte. Van wijsbegeerte naar de kunstacademie dan weer naar wijsbegeerte, terug naar de kunstacademie, en opnieuw naar wijsbegeerte. Het allerliefst hanteert zij eigenlijk een schroefboormachine.

Mail

Merel Kamp

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Die betere wereld wordt al gemaakt

Die betere wereld wordt al gemaakt

De betere wereld, Het Grote Geluk: Marthe van Bronkhorst vraagt zich af waar ze dat kan vinden, misschien gewoon op een borrel, in het samenkomen met vrienden? Lees meer

Zomers zwijgen

Volim nas: hoe de taal van de liefde mijn lichaam tot stilte maande

Wat als je vertrouwen in jezelf en je lichaam plotsklaps wordt aangetast door epileptische aanvallen? En tegelijkertijd je vertrouwen in de onvoorwaardelijke liefde van je oma ook op losse schroeven komt te staan? In een persoonlijk essay neemt Dorea Laan je in beeldende taal mee in deze zoektocht. Lees meer

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Harnas’, het achtste Hard//hoofd Magazine!

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Harnas’, het achtste Hard//hoofd Magazine!

In welk harnas hul jij je? Stuur voor 14 september je pitch in en draag met een (beeld)verhaal, essay, poëzie of kunstkritiek bij aan het magazine ‘Harnas’. Lees meer

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Eva van den Boogaard lijkt op iemand die ze nooit gekend heeft. Via een persoonlijke brief en een angstaanjagende gebeurtenis leert ze hem toch een beetje kennen. Lees meer

:Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst 3

Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst

Wat betekent het om moeder te zijn? En wanneer ben je dan een ‘goede moeder’? Moederschap, en alle nuances daarrond, blijft onderbelicht. Anne Louïse van den Dool onderzoekt via de representatie van moeders in de beeldende kunst de vele kanten die horen bij moeder zijn. Lees meer

Mijn Apocalypsis Leydenensis 1

Mijn Apocalypsis Leydenensis

In deze gedichten vliegt Joshua Snijders koerend over een postapocalyptisch Leiden, zijn Lays-chipszakjes tijdens een uitstapje in de Melkweg achtergelaten en zwemmen walvissen op wieltjes. 'De vraag is of je voetafdrukken kunt achterlaten wanneer er geen zwaartekracht is.' Lees meer

Lois Cohen maakte foto voor onze kunstverzamelaars: ‘Ik regisseerde per ongeluk een etalagepop’

Lois Cohen maakte foto voor onze kunstverzamelaars: ‘Ik regisseerde per ongeluk een etalagepop’

Word vóór 1 juli kunstverzamelaar bij Hard//hoofd en ontvang een unieke print van Lois Cohen! In gesprek met chef Kunst Jorne Vriens licht Lois een tipje van de sluier op. Lees meer

Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

In gesprek met Jacqueline Peeters

In gesprek met Jacqueline Peeters: ‘Schilderen is denken en doen’

Aucke Paulusma gaat in gesprek met Jacqueline Peeters over haar nieuwe tentoonstelling. ‘Ik hoop dat ze in mijn werk iets van die spanning zien tussen wat zichtbaar is en wat verborgen blijft, en dat ze voelen hoe ik dat proces van schilderen benader.’ Lees meer

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Op 25 mei organiseerde Hard//hoofd een schrijfworkshop met het thema: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?' Tijdens deze middag hebben de uitgekozen deelnemers onder begeleiding van één van de vier hosts uit het netwerk van Hard//hoofd de tijd gekregen om ideeën uit te wisselen, hun eigen tekst aan te scherpen en te reflecteren op hun eigen schrijfproces. Samen met de hosts kijken we terug op een verdiepende, inspirerende dag vol uitwisseling en reflecties. Lees meer

Dit maakten onze kunstverzamelaars en magazineabonnees mogelijk in 2024

Dit maakten onze kunstverzamelaars mogelijk in 2024

Kunstverzamelaars dragen bij aan onze missie om nieuw talent te ondersteunen en een vrije ruimte te bieden. We leggen graag uit hoe we de donaties in 2024 hebben besteed. Lees meer

Als je écht kinderen wilt redden

Als je écht kinderen wilt redden

Shashitu Rahima Tarirga kwam 33 jaar geleden via interlandelijke adoptie naar Nederland vanuit Ethiopië. Na een reis naar Ethiopië maakt ze nu een afweging tussen haar leven hier en het gemiste leven daar. 'Weegt een westers paspoort op tegen het moeten omgaan met de trauma’s van scheiding en achterlating? Weegt een leven hier op tegen onbekendheid met je leven daar?' Lees meer

Water landt zachter

Water landt zachter

Via een staalarbeider en een PVV-stemmer onderzoekt Angelika Geronymaki zichzelf. Kan ze, zonder het doen van aannames, de ander leren kennen? Lees meer

nuclear family

Queerkroost

In een briefwisseling over queer ouderschap zoeken Eke Krijnen en Lisanne Brouwer naar steun, herkenning en een houding om de maatschappelijke discriminatie buiten het gezinsleven te houden. Lees meer

Informatiehonger

Informatiehonger

We verslikken ons in data, maar blijven gulzig drinken. In dit essay onderzoekt Paola Verhaert hoe onze honger naar informatie — ooit gevoed door boeken, nu door eindeloze datastromen — ons hoofd én onze wereld begint te verzwelgen. Waar ligt de grens? En merken we het als we die overschrijden? Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

:De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

In het tweede deel van deze essayreeks over kunststakingen schrijft Lara den Hartog Jager over kunstenaars die worstelen met systemen van macht en de vraag of hun kunst verandering teweeg kan brengen. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Morgen zal alles anders zijn

‘Even eufy checken.’ In ‘Morgen zal alles anders zijn’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Hard//hoofd zoekt vóór 28 juli 2.500 trouwe lezers!

Hard//hoofd verschijnt weer op papier, nu met extra bijlage! In Honger lees je over de pijn, het verlangen en de schoonheid van datgene waar we naar smachten. Schrijf je vóór 28 juli in voor slechts 3 euro per maand en ontvang Honger in september in de brievenbus, mét bijlage Ik wil, wil jij ook? over seksueel consent. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer