Asset 14

De maaswaal-graver ​​(en zijn irritante geluk)

De maaswaal-graver ​​(en zijn irritante geluk)


Ik lees dat er in Schotland enorme voetafdrukken zijn gevonden van dinosaurussen en ik tag gelijk Marius in het bericht.
‘Daar moet jij heen,’ schrijf ik. Ik twijfel of ik Caps-Lock zal gebruiken.
‘Zou leuk zijn,’ antwoordt Marius met een knipogende smiley.
Natuurlijk gaat Marius niet naar Schotland om de afdrukken te bekijken. Dat zou natuurlijk wat al te spontaan zijn, en misschien ook een beetje doelloos, en niet in de laatste plaats: zijn vriendin is zwanger en bevalt binnen enkele weken.

Marius was, naast goede vriend van mijn oudste broer, een hele goede graver. In onze achtertuin groef hij eens een oud mes op, nam dat de volgende dag mee naar school en vertelde meester Gert dat het een vijftiende-eeuws steekmes was. Meester Gert deed alsof hij het geloofde en liet Marius een spreekbeurt houden over messen uit de vijftiende eeuw. Eerder had Marius al, zoals hij zelf beweerde, het complete skelet van een eend, een scherf uit het pleistoceen, meerdere vroeg-Florijnse munten en een walkman opgegraven waar nog een bandje in zat. Het Land van Maas en Waal, stond daar op, van Boudewijn de Groot, en hoewel die rivieren uren rijden van ons vandaan lagen, noemde Marius zich vanaf toen de maaswaalgraver.

Als maaswaalgraver deed hij prachtige vondsten, uit braakballen van uilen reconstrueerde hij hele muizen, ieder steentje deelde hij in op tijdperk en herkomst. Alleen niemand werd er warm of koud van. Het Maaswaalmuseum, onderdeel van zijn slaapkamer, huisvestte meerdere vitrines met zijn archeologische schatten, maar had nauwelijks bezoekers. Mijn broer werd aangesteld als administratief medewerker van de inventaris, maar verloor toen hij van de Sint een kilo K’nex kreeg al snel zijn interesse.
‘Ik kap ermee,’ zei Marius op een dag bij ons aan de keukentafel. ‘Niemand schat het op waarde en mijn ouders vinden het troep.’
‘Aan alle tijdperken komt een eind,’ zei mijn moeder en ze zette een glas te waterige diksap voor hem neer. Marius zuchtte diep en in de weken daarna groef hij niets meer op.

Het was een paar maanden later, iedereen dacht dat Marius zijn graaf-fase succesvol achter zich gelaten had, toen hij aankwam met een botje.
‘Dit is iets heel bijzonders,’ zei hij, ‘dit komt van de kaak van een dino.’
Mijn broer rolde met zijn ogen, maar Marius schreef een brief aan Naturalis, werd uitgenodigd en het stuk bot werd onderzocht. Van een dino was het niet, maar hij kreeg complimenten, want het was afkomstig van een hagedis die al lange tijd geleden uit Nederland was verdwenen.
‘Hier hebben we wat aan,’ zei de vrouw van Naturalis.

Daarna was het hek los. Marius wilde detectoren, masterclasses, encyclopedieën. Hij zat inmiddels op de middelbare school en tekende in zijn wiskundeschrift de skeletten van Ceratopsen en Hypsilophodonten. Jaren later schreef hij zijn profielwerkstuk over dino’s in Nederland en meldde zich aan voor een studie archeologie. Daar had hij het naar zijn zin, maar over dino’s ging het vrijwel nooit. ‘Ik ga nog eens naar Argentinië,’ vertelde hij mijn broer, ‘daar zijn de mooiste resten te vinden.’

Naar Argentinië ging hij niet, meteen na zijn afstuderen kreeg hij een baan aangeboden bij ProRail. Daar doet hij nu bodemonderzoek, wat met botresten van prehistorische dieren weinig te maken heeft maar waarmee hij het erg naar zijn zin heeft, dus in feite is er niets zorgwekkends aan de hand. Marius is een lieve, leuke vent met een interessante, goedbetaalde baan en een slimme, mooie vriendin. En toch denk ik, terwijl ik Marius’ naam onder het nieuwsbericht zet: er is iets mis gegaan. Hoe komt het dat je vroeger zo beslist weet wat je wilt doen, en dat vijfentwintig jaar later maar zo zelden ten uitvoer brengt? Jean Pierre Rawie dichtte: ‘Je schoof het leven op de lange baan,/want wat er was, zou er ook morgen wezen,/je werd alleen maar ziek om te genezen,/je had de tijd, er kwam geen einde aan.’ En aan het einde van het gedicht de bekende zinnen: ‘Je nam geboden kansen slecht te baat/en hebt tot slot het minste deel verkoren,/het geluk komt karig en te laat.’ Maar wat nou als het geluk helemaal niet karig en te laat komt, juist overvloedig en precies op tijd is, en er tóch iets ontbreekt?

Ik kijk naar het scherm met het dino-nieuwsbericht, dan naar buiten, waar de lentezon krachtiger begint te worden en de mensen naar de terrassen stuurt, en zachtjes neurie ik het melodietje van Het Land van Maas en Waal. Ik kan me niet inhouden en typ onder het bericht als antwoord op Marius: ‘Doe het, boek een ticket!’ En daar weer onder: ‘Dat ben je de maaswaalgraver verplicht! Hij heeft je nodig!!’
‘Haha ja, komt wel een keertje,’ typt Marius terug. Weer met knipoog.

Mail

Iduna Paalman (1991) is al bijna vier jaar columnist voor Hard//hoofd. Haar poëziedebuut ‘De grom uit de hond halen’ verscheen in het najaar van 2019 bij Querido. Ze won er de Poëziedebuutprijs 2020 mee. Ze publiceerde onder meer in De Gids, De Revisor, De Groene Amsterdammer en NRC Handelsblad.

Daphne Prochowski is een illustrator uit Groningen. Haar werk is te omschrijven als kleurrijk en verhalend.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

De rode draad 1

De rode draad? Dat zijn wij, voor elkaar

Jihane Chaara is geen determinist, maar vraagt zich toch af of sommige ontmoetingen in het leven wel echt toeval zijn. Wat als we allemaal volgens een rode draad met elkaar verbonden zijn, zowel in ons huidige netwerk, als ook met degenen die op magische wijze ons leven in komen? Lees meer

Met deze column kan ik de wereldvernietigen

Met deze column kan ik de wereld vernietigen

‘Maar als ik die column nu verder schrijf’ zegt Marthe van Bronkhorst, ‘dan komt deze informatie online, en kan ik die AI op ideeën brengen.' Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer