Asset 14

De lelijke waarheid van het wachten

Automatische concepten 86

Het is een woensdagavond begin januari, ik zit op mijn bank te lezen en bij iedere zoem die ik hoor, schrik ik op. Mijn telefoon ligt een meter bij me vandaan en ik mag eigenlijk niet kijken van mezelf, maar mijn ogen flitsen meteen naar het scherm, nemen waar welke app de melding geeft, welke kleur de profielfoto van het WhatsApp-account heeft dat contact met me zoekt, hoe lang de naam is.

Ik wil het liever niet toegeven aan mezelf, maar ik ben aan het wachten op iemand. Dat is niet mijn sterkste kant, want ik ben a: ongeduldig en b: neurotisch. Een mens leert met zijn tekortkomingen omgaan, en inmiddels komt het nog maar zelden voor dat ik onpasselijk word van het wachten. Ik ga mezelf vermaken, iets anders doen, ik heb altijd een boek bij me mocht ik in een wachtkamer terechtkomen bij een tandarts of in een vertraagde trein.

Maar in de liefde vergroot alles zichzelf uit. Ik wacht op iemand die me zou berichten, iemand die ik heel graag wil zien en die me nog zou laten weten wanneer hij tijd voor me had. Iets afspreken met vrienden doe ik in de tussentijd onder voorbehoud, want misschien belt hij wel dat hij over een uur voor mijn deur staat en dan wil ik open kunnen doen. De avonden die hij vaker vrij heeft, houd ik leeg in mijn agenda, en ik breng ze in mijn eentje lezend door op mijn bank. Ik worstel me door de zinnen van mijn boek heen, raak halverwege de draad kwijt, begin nog eens, en na twaalf woorden vraag ik me af wat het betekent dat ik nu al vier dagen, vijf uur en zestien minuten lang geen antwoord heb gekregen.

Ik begin vol goede moed proefberichten te schrijven in mijn notities-app

Ik begin nog eens aan de zin en hou het iets langer vol tot mijn telefoon weer oplicht: een naam van vijf letters, een roodkleurige profielfoto, hij is het niet. Ik laat mijn telefoon liggen waar-ie ligt en begin nog een keer. Ik kom bijna bij de punt, en voel ineens een ingeving hoe ik deze situatie strategisch ga benaderen: het juiste moment om iets van me te laten horen is denk ik morgen aan het eind van de dag. Meteen daarna: het is toch mijn eer te na, ik heb al vijf keer initiatief genomen. Weer een oplichtende telefoon, een melding van Instagram, Doja Cat is live. Ik begin vol goede moed proefberichten te schrijven in mijn notities-app. De ‘hee, hoe is het daar?’ transformeert in een ‘ik heb zin om je te zien, heb je het druk?’ en na tien minuten typ ik ‘je zou nog iets van je laten horen wie denk je wel niet dat je bent om zo met me om te gaan ik heb ook een leven’.

Zonder iets te versturen zet ik mijn telefoon uit en pak mijn boek er weer bij. Mijn ogen flitsen over de woorden, mijn zenuwen en ongeduld stuwen me vooruit over de bladzijden. Welke bron van geduld boor ik eigenlijk aan voor degene op wie ik wacht? Hoe houd ik dit vol? In de wachtkamer bij de tandarts heb ik geen keus, maar nu kies ik ervoor de wachtende te zijn.

Na dertig pagina’s zet ik mijn telefoon weer aan. De ene teleurstelling na de andere trilt op me af. En na vier dagen, zes uur en negen minuten stop ik met wachten op de lelijke waarheid die het verstrijken van de tijd boven water heeft gekregen: dat ik meer mijn best wil doen, meer verlang. Ik stop, want het past me niet de wachtende te zijn.

Mail

Eva van den Boogaard is literatuurwetenschapper, docent en onderwijsinnovator bij St. Joost School of Art & Design en eindredacteur bij Hard//hoofd. Haar verborgen talent is slapen en haar minder verborgen talent twijfelen. Ze rent graag langs de Vecht, zingt met karaoke het liefst George Michael en droomt van een Heilige Birmaan als huisdier.

Eline Veldhuisen (1999) is illustrator. Inspiratie voor haar werk haalt ze uit haar directe omgeving, variërend van haar eigen gedachtes tot de verhalen van andere mensen. Met zo min mogelijk middelen brengt ze deze verhalen op een heldere manier in beeld.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

De rode draad 1

De rode draad? Dat zijn wij, voor elkaar

Jihane Chaara is geen determinist, maar vraagt zich toch af of sommige ontmoetingen in het leven wel echt toeval zijn. Wat als we allemaal volgens een rode draad met elkaar verbonden zijn, zowel in ons huidige netwerk, als ook met degenen die op magische wijze ons leven in komen? Lees meer

Met deze column kan ik de wereldvernietigen

Met deze column kan ik de wereld vernietigen

‘Maar als ik die column nu verder schrijf’ zegt Marthe van Bronkhorst, ‘dan komt deze informatie online, en kan ik die AI op ideeën brengen.' Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

:We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer