Asset 14

De afloop van dit verhaal is al lang bekend

Julie doet maandelijks verslag van haar zoektocht naar de liefde. Daarbij spaart ze niemand, ook zichzelf niet.

Omdat ik er nog steeds niet in geslaagd ben een vaste residentie te bemachtigen, en eigenlijk niet meer ben dan een semi-goedgeklede zwerfster die telkens met veel te veel tassen van de ene plek naar de andere plek dwaalt, nodigde ik hem uit op mijn zoveelste logeeradres ergens aan de Frankrijklei. Sindsdien belde hij elke nacht aan en elke keer als zijn gezicht verscheen op het zwart-wit schermpje onder de parlofoon tintelde er iets in mijn buik. Er zit iets rauws in zijn gezicht, iets waardoor ik bij hem wil blijven.

Zijn spullen namen langzaam maar zeker mijn tijdelijke appartement over. Een elektrische tandenborstel, Fahrenheit van Dior, een autobiografie van een onbekende jazz-zangeres en een gele trui. Ik keek er wantrouwig naar en vroeg me ernstig af of er een verband was tussen deze spullen en wat hij hier precies mee wilde zeggen. Ik kan niet ongestoord genieten. Ik ben altijd bang voor de mogelijke afgrond. Toen hij me die nacht vasthield verzocht ik hem vriendelijk om mij los te laten en excuseerde ik me beleefd voor mijn contactgestoordheid.

De eerste dagen keek ik naar hem met een mengeling van vertedering en argwaan. Als hij voor me kookte geraakte hij verstrikt in duizenden recepten, als hij naar me toe kwam was hij standaard twee uur te laat, hij heeft een fetisj met fietsen en draagt een Russisch horloge waarop ik de tijd niet kan lezen. Hij praat zo snel en zo veel dat ik hem soms vraag stil te zijn. En toch was er een moment dat ik naast hem wandelde op de Suikkerrui, dat ik naar hem keek in zijn leren jasje op zijn zelfgemaakte fiets en dat ik een paar seconden dacht, dat dit het misschien wel eens zou kunnen zijn.

De huur van mijn logeeradres liep af en hij stelde voor om bij hem te blijven. Hij kuste me wakker en fluisterde in mijn oor dat hij zijn sleutel op de keukentafel zou achterlaten. Ik was op dat moment totaal dakloos, maar dat was een mini-detail in mijn levensloop dat ik zo goed mogelijk probeerde te verbergen. Ik zei dus dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, dat ik wel voor mezelf kon zorgen en repte me naar de sleutelmaker. Enkele uren later stond ik met al mijn tassen in zijn zolderkamer ergens aan de Terlinckstraat. Mijn kleren namen zijn appartement over en ik stapelde mijn boeken op de autobiografie van een onbekende jazz-zangeres.

Illustratie: Anouk Vercouter

Hoe langer we samen waren, hoe liever hij werd. Hoe liever hij werd, hoe tegendraadser ik werd. Er was een nacht dat we thuis kwamen van een feestje en dat ik plots een probleem maakte van de lavalamp die naast zijn bed stond. Ik zei hem dat het de lelijkste lamp was die ik ooit in mijn leven had gezien. Hij voelde zich gekwetst, we discussieerden een uur over het fenomeen ‘lampdecoratie’, en hij noemde me een serpent. Na het gekibbel verzocht ik hem vriendelijk om met mij te vrijen en excuseerde ik me beleefd voor mijn contactgestoordheid.

En zo bleven we in bed liggen en vulde de kamer zich met onze verhalen. Hij zei dat onze lichamen perfect in elkaar passen en ik zei dat ik op mijn achtste een konijn kreeg dat dezelfde naam had als hij. Ik kreeg dat konijn de dag waarop mijn moeder mijn vader verliet. Omdat mijn vader niet wist hoe hij ons de situatie moest uitleggen, kocht hij als troost twee konijnen. Eén voor mijn broer, één voor mij. Mijn broer noemde zijn konijn Stampertje, ik dat van mij Thibaut. En zo zie je maar, op mijn achtste begroef ik mijn hoofd nog in twee konijnenoren, en nu lig ik hier in de armen van een gelijknamige man. Ja, het leven kan mooi lopen. Ergens zal het altijd veilig zijn.

Ik ben niet gebleven. Voor nu ben ik blijkbaar nog iets te gesteld op mijn patroon van tassen volproppen, tassen uitladen en weer verder dwalen. Waar is dat ‘ergens’ dan? Vooralsnog is de bestemming totaal onbekend. De afloop van dit verhaal daarentegen was al lang bekend, want mijn cirkel is pas rond als ik een man heb leren kennen, bij hem ben ingetrokken, hem verlaat en teleurgesteld weer op de stoep kan gaan staan.

En zo werd ik rijdend op mijn vouwfiets, die kreunde onder het gewicht van al die tassen, toch verlicht door een verhelderend inzicht: patronen zijn vermoeiend. Patronen zijn afschrikwekkend. Patronen zijn saai.

Mail

Julie Cafmeyer

Anouk Vercouter maakt tekeningen vanuit haar Wunderkammer/atelier in Gent (BE). Waar kunst en schoonheid zich doorheen de kunstgeschiedenis hebben losgekoppeld, zoekt Anouk de verhouding op tussen schoonheid en gruwel.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Die betere wereld wordt al gemaakt

Die betere wereld wordt al gemaakt

Kun je, met alles wat er gebeurt in de wereld, nog gelukkig zijn? Marthe van Bronkhorst vindt het antwoord en ontdekt een boel hoopvolle initiatieven Lees meer

Zomers zwijgen

Volim nas: hoe de taal van de liefde mijn lichaam tot stilte maande

Wat als je vertrouwen in jezelf en je lichaam plotsklaps wordt aangetast door epileptische aanvallen? En tegelijkertijd je vertrouwen in de onvoorwaardelijke liefde van je oma ook op losse schroeven komt te staan? In een persoonlijk essay neemt Dorea Laan je in beeldende taal mee in deze zoektocht. Lees meer

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Harnas’, het achtste Hard//hoofd Magazine!

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Harnas’, het achtste Hard//hoofd Magazine!

In welk harnas hul jij je? Stuur voor 14 september je pitch in en draag met een (beeld)verhaal, essay, poëzie of kunstkritiek bij aan het magazine ‘Harnas’. Lees meer

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Eva van den Boogaard lijkt op iemand die ze nooit gekend heeft. Via een persoonlijke brief en een angstaanjagende gebeurtenis leert ze hem toch een beetje kennen. Lees meer

:Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst 3

Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst

Wat betekent het om moeder te zijn? En wanneer ben je dan een ‘goede moeder’? Moederschap, en alle nuances daarrond, blijft onderbelicht. Anne Louïse van den Dool onderzoekt via de representatie van moeders in de beeldende kunst de vele kanten die horen bij moeder zijn. Lees meer

Mijn Apocalypsis Leydenensis 1

Mijn Apocalypsis Leydenensis

In deze gedichten vliegt Joshua Snijders koerend over een postapocalyptisch Leiden, zijn Lays-chipszakjes tijdens een uitstapje in de Melkweg achtergelaten en zwemmen walvissen op wieltjes. 'De vraag is of je voetafdrukken kunt achterlaten wanneer er geen zwaartekracht is.' Lees meer

Lois Cohen maakte foto voor onze kunstverzamelaars: ‘Ik regisseerde per ongeluk een etalagepop’

Lois Cohen maakte foto voor onze kunstverzamelaars: ‘Ik regisseerde per ongeluk een etalagepop’

Word vóór 1 juli kunstverzamelaar bij Hard//hoofd en ontvang een unieke print van Lois Cohen! In gesprek met chef Kunst Jorne Vriens licht Lois een tipje van de sluier op. Lees meer

Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

In gesprek met Jacqueline Peeters

In gesprek met Jacqueline Peeters: ‘Schilderen is denken en doen’

Aucke Paulusma gaat in gesprek met Jacqueline Peeters over haar nieuwe tentoonstelling. ‘Ik hoop dat ze in mijn werk iets van die spanning zien tussen wat zichtbaar is en wat verborgen blijft, en dat ze voelen hoe ik dat proces van schilderen benader.’ Lees meer

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Op 25 mei organiseerde Hard//hoofd een schrijfworkshop met het thema: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?' Tijdens deze middag hebben de uitgekozen deelnemers onder begeleiding van één van de vier hosts uit het netwerk van Hard//hoofd de tijd gekregen om ideeën uit te wisselen, hun eigen tekst aan te scherpen en te reflecteren op hun eigen schrijfproces. Samen met de hosts kijken we terug op een verdiepende, inspirerende dag vol uitwisseling en reflecties. Lees meer

Dit maakten onze kunstverzamelaars en magazineabonnees mogelijk in 2024

Dit maakten onze kunstverzamelaars mogelijk in 2024

Kunstverzamelaars dragen bij aan onze missie om nieuw talent te ondersteunen en een vrije ruimte te bieden. We leggen graag uit hoe we de donaties in 2024 hebben besteed. Lees meer

Als je écht kinderen wilt redden

Als je écht kinderen wilt redden

Shashitu Rahima Tarirga kwam 33 jaar geleden via interlandelijke adoptie naar Nederland vanuit Ethiopië. Na een reis naar Ethiopië maakt ze nu een afweging tussen haar leven hier en het gemiste leven daar. 'Weegt een westers paspoort op tegen het moeten omgaan met de trauma’s van scheiding en achterlating? Weegt een leven hier op tegen onbekendheid met je leven daar?' Lees meer

Water landt zachter

Water landt zachter

Via een staalarbeider en een PVV-stemmer onderzoekt Angelika Geronymaki zichzelf. Kan ze, zonder het doen van aannames, de ander leren kennen? Lees meer

nuclear family

Queerkroost

In een briefwisseling over queer ouderschap zoeken Eke Krijnen en Lisanne Brouwer naar steun, herkenning en een houding om de maatschappelijke discriminatie buiten het gezinsleven te houden. Lees meer

Informatiehonger

Informatiehonger

We verslikken ons in data, maar blijven gulzig drinken. In dit essay onderzoekt Paola Verhaert hoe onze honger naar informatie — ooit gevoed door boeken, nu door eindeloze datastromen — ons hoofd én onze wereld begint te verzwelgen. Waar ligt de grens? En merken we het als we die overschrijden? Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

:De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

In het tweede deel van deze essayreeks over kunststakingen schrijft Lara den Hartog Jager over kunstenaars die worstelen met systemen van macht en de vraag of hun kunst verandering teweeg kan brengen. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Morgen zal alles anders zijn

‘Even eufy checken.’ In ‘Morgen zal alles anders zijn’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Hard//hoofd zoekt vóór 28 juli 2.500 trouwe lezers!

Hard//hoofd verschijnt weer op papier, nu met extra bijlage! In Honger lees je over de pijn, het verlangen en de schoonheid van datgene waar we naar smachten. Schrijf je vóór 28 juli in voor slechts 3 euro per maand en ontvang Honger in september in de brievenbus, mét bijlage Ik wil, wil jij ook? over seksueel consent. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer