Asset 14

Complete overgave

Complete overgave

 

Zo kan het zomaar verkeren dat je in de Waddenzee dobbert. En dan bedoel ik niet ‘in de Waddenzee zwemt’, ‘vaart’,  ‘watertrappelt’, ‘pootjebaadt’, ‘duikt’, ‘snorkelt’, ‘surft’ ‘paddleboardt’ of ‘staat’. Ik bedoel drijven. Complete overgave aan de richting van het water en geen kilojoule spierkracht.

Zeilschip Vita Nova, zei een vriend, of ik daar een weekend aan boord wilde? Als ik durfde? 

Korte aarzeling.

Op een zeilschip ben je overgeleverd aan slechts twee oerkrachten: wind en water. Vechten met natuurkrachten, een gezond outdoor alternatief tegen het stadse fratsen geknok met innerlijke demonen. Jezelf herontdekken. Dacht ik.

Vita Nova, een nieuw leven.

In Haven West-Terschelling nam ik een ochtendduik. Er stond een onverbiddelijke stroming, die iedere zwembadglijbaan reduceerde tot een sneu klaterbeekje. Hoe hard die stroming was? Zo hard dat de elastiekjes uit je haren gerukt worden. Dat je op de plaats zwemt en niet vooruitkomt. 

Ik nam me voor om toch stroomopwaarts te zwemmen tot de overkant van de haven (een bovenmenselijke krachtinspanning, hoe doet de zalm dit?). En dan: me terug te laten voeren naar ons bootje door niets meer dan de stroom, te dobberen: helemaal niets doen.

Niet watertrappelen. Niet zwemmen. Geen armgeflapper gebruiken. Niet sturen. Niet even kijken hoe ver je al bent. Op de stroming vertrouwen en merken dat je drijft. 

Niet kijken, alleen zonnewarmte op je wang voelen. De breking van de golven tegen de bootjes ter oriëntatie. Een meeuwenkreet ten teken dat land nabij is. Schouders los. 

Daar was het, overgave.

Zwemster overmand door stroming in Wad, schoot plotseling de krantenkop door me heen. Dit is hoe mensen doodgaan.

Weg was de overgave.

Controle. Kijken, sturen, kikkertje-wijd-sluit, crawlen, zwemmen, alsof mijn leven ervan afhing, terug naar het bootje.

Waarom vind ik dit zo eng? dacht ik bibberend in een handdoek met een kop gemberthee.

Maar geef toe, lezer, wanneer heb jij je voor het laatst ergens compleet aan overgegeven?

Gedanst met je ogen dicht. Een hond tegen je op laten springen. Gezongen op de fiets in windstilte. Gejammerd. Een wesp op je huid laten zitten. Je onmogelijke liefde echt achterna gezeten, niet dat halfzachte gedoe, maar vermomd als struik, overal naartoe? Wanneer ben je voor het laatst echt verdwaald?

 

Wanneer ben je voor het laatst echt verdwaald?

Overgave is niet meer van onze tijd.

Ook op een zeilbootje blijken overal subtiele controlemechanismes ingebouwd, die de overgave aan de natuur tegenhouden.

En toch, en toch… 

Ik schreef dit gedicht.

 

Schipper!

 

Varen in de vaargeul, niet zien waar het schip strandt.

Navigeren op kaarten, niet op sterren.

Waar vrijheid: dijken. Waar dijken: sluizen.

Altijd een lamp aan in het duister

Een land dat liggeld rekent voor een nacht, haar kust niemand gratis

En toch:

vogels

 

Waar wind wint: reddingsvesten.

Waar wind verzaakt: motoren.

Touw dat alles vastbindt, wind die loswrikt.

Waterdichte planken huilen toch, tocht

 

Alles wat niet vastzit, duikt onder

Alles wat niet onder duikt, een mastklap

Maar als stroom en lucht sluw tegenspelen

Doorweken, maanden droogstand

Stormvloed springtij scheurbuik kapseis kielhaal

Dan tenslotte toch maar

overstag

 

Mail

Marthe van Bronkhorst (zij/haar) is schrijver, theatermaker en psycholoog en studeerde aan de VU Amsterdam en Harvard Medical School. Ze schreef voor onder meer Theater Ins Blau, Sonnevanck, Over het IJ festival, Kluger Hans, Meander, De Revisor en werkt aan een roman over duikers bij uitgeverij De Geus.

Jessica Bacuna (1996) vindt de wereld een vreemde plek die ze niet altijd begrijpt. Dat inspireert haar om op een speelse manier te illustreren in combinatie met vervreemdende elementen.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
We zijn tenminste allemaal nog mensen

We zijn tenminste allemaal nog mensen

Een zaterdag begin november, op perron 5 van Utrecht Centraal. Het is rond vijven en het perron ziet zwart van de mensen die net als ik naar Amsterdam willen. Ik zet me schrap voor het moment dat de trein arriveert en ik me tussen de lange stroom mensen naar binnen moet zien te wurmen. Als... Lees meer

Column: Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Als een vriendin van Eva op date gaat met een man waarmee Eva zelf al eerder afsprak, is ze erg benieuwd naar haar bevindingen. Lees meer

Column: Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Twee jaar geleden vroeg Eva nog aan een collega waarom ze niet dronk. Inmiddels laat ook zij de alcohol links liggen en is ze zelf degene die wordt bevraagd. Lees meer

(Ont)hechting

(Ont)hechting

Als Aisha op proef intrekt bij haar geliefde en haar eigen gekoesterde plek achterlaat, is het net het alsof ze een onvaste vorm aanneemt. Lees meer

Hypnose

Op een dag breng ik alle wereldleiders onder hypnose

Een betere wereld begint bij een andere gedachte en daarom besluit Marthe van Bronkhorst hypnotiseur te worden. Lees meer

Column 1

Je opnemen in mijn testament

Een lugubere ontdekking tijdens een boswandeling doet Eva nadenken over wat we achterlaten voor onze nabestaanden als we overlijden. Lees meer

Automatische concepten 71

We hebben een probleem met de derde helft

Een voetbalwedstrijd stopt officieel misschien op het veld, maar Marthe van Bronkhorst merkt in de trein dat het slinkse spel doorgaat. Lees meer

Zeker weten dat hij een super goede vader wordt

Zeker weten dat hij een supergoede vader wordt

Eva wil blij zijn voor haar vriend, die na een halfjaar weer van zich liet horen, maar merkt dat het haar moeite kost. Lees meer

Ondraaglijk gewicht

Ondraaglijk gewicht

Een opmerking van een kennis activeert bij Aisha een stroom van onzekere gedachten. Waarom wordt ons zelfbeeld zo beïnvloed door externe standaarden? Lees meer

Wegwerpliefde

Wegwerpliefde

Liefde overwint niet alles, en zeker niet het kapitalisme, merkt Marthe van Bronkhorst. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen 7

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel vier. Lees meer

Une Belle Histoire

Une Belle Histoire

Als Aisha haar moeder vertelt over haar vakantieplannen in Bretagne reageert ze nuchter. ‘Dan kun je gelijk wel tante Ans uitstrooien’. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen 6

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel drie. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen 3

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel twee. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel een. Lees meer

Zeggen dat ik schrijver ben

Zeggen dat ik schrijver ben

Voorafgaand aan een netwerkevenement besluit Eva dat het maar eens afgelopen moet zijn met haar heimelijke schrijverschap. Lees meer

Geesten uit mijn datingverleden

Geesten uit mijn datingverleden

In de digitale wereld komt Aisha haar ex-dates nog regelmatig tegen. Ze posten sportschoolselfies, krijgen een puppy, of een baby. Hoe zou het zijn als ze met hen samen was gebleven? Lees meer

‘Sexy, dat beenhaar’

‘Sexy, dat beenhaar’

Ongeschoren vrouwenbenen zijn voor sommige mannen 'een dingetje'. Maar Eva is wel klaar met al dat gedoe, en in het café waar ze zit blijkt ze daarin niet de enige. Lees meer

Mijn roodbewangde gezicht 2

Mijn roodbewangde gezicht

Het bekijken van jeugdfoto's dwingt Eva te reflecteren op één van haar onbewuste mechanismen: blozen. Lees meer

:De on//smakelijke week: De smakelijke aarde

De on//smakelijke week: De smakelijke aarde

Sinds vorig jaar voelt Aisha soms de behoefte om zand te eten. Ze gaat op zoek naar waar dit vandaan komt en hoe cultureel bepaald is wat we eetbaar vinden. ‘Is mijn zandbegeerte niet gewoon een hunkering naar verbinding naar iets dat ik ergens ben kwijtgeraakt?’ Lees meer

Steun Hard//hoofd en verzamel kunst! 

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers. Wij zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Sluit je ook aan bij Hard//hoofd en zorg dat wij talent een podium kunnen blijven bieden. Als je je vóór 31 december aanmeldt als kunstverzamelaar, ontvang je in januari al je eerste kunstwerk!

Word kunstverzamelaar