Asset 14

Tegen vrienden zeg ik nooit goed 'doei'

Column: Tegen vrienden zeg ik nooit goed 'doei'

Afgelopen week paste ik op de kat van mijn ouders die nog in het huis wonen waarin ik opgroeide. Ik ga regelmatig bij hen op bezoek, maar pas nu ik tien dagen in mijn eentje in de rijtjeswoning rondhang, zie ik allerlei voorwerpen die ik herken van vroeger en waarvan ik geen idee meer had dat ze bestonden. Een donkerbruin handdoekje met een blauw randje en een oranje bloem erop, een kast met een spiegel op zolder waarvoor ik als tiener mijn mascara aanbracht voordat ik naar school ging. Een houten lieveheersbeest dat ik als kind aan touwtjes omhoog kon laten kruipen. Als anachronismen overvallen ze me met hun verschijning, alsof ze zich opdringen uit een andere tijd. Het zijn met name de voorwerpen die vroeger niet van belang leken, die ik als kind heel vaak gezien heb maar waar ik daarna nooit aan terugdacht, die me een beetje ontregelen.

Door de herinneringen die de voorwerpen oproepen loopt permanent nog een ander spoor van herinneringen heen, namelijk aan de gebeurtenissen die op een bepaald moment in het jaar plaatsvonden. Als een echo schemeren ze door de seizoenen die langskomen, alsof ze in een parallelle agenda zijn vastgeklonken. In december: liefdesverdriet. In de nazomer: de dood. In het voorjaar: depressie. In november: verliefdheid. In juni: geluk. In een gedicht van Anne Carson lees ik:

Perhaps the hardest thing about losing a lover is
to watch the year repeat its days.
(…)
I can feel that other day running underneath this one
like an old videotape

September is nooit mijn vrolijkste maand. Het is namelijk de maand waarin ik twee keer onverwacht een leeftijdsgenoot die me dierbaar was verloor. Het is een maand van schrik, van onrecht, van nazomerdagen die verwarrend warm zijn en daardoor misschien nog wel meedogenlozer in hun verdriet.

Hoe moet ik leven als ik er niet meer van uit kan gaan dat ik mijn vrienden weer zal zien?

Ik bevond me in dit huis toen ik vijf jaar geleden hoorde dat M. overleden was. En het waren deze trappen die ze had beklommen als kind, deze kelder waarin we ons hadden verkleed en dit houten lieveheersbeest waarmee we hadden gespeeld. Had ze haar handen ook weleens afgedroogd aan het bruine handdoekje? Had ze de mascara die ik voor de spiegel op zolder aanbracht later op de dag opgemerkt?

Zittend op de bank in het huis stel ik me bij alle mensen om wie ik geef voor hoe het zou zijn als ze overlijden. Alsof ik me voorbereid. Over mijn opa’s en oma’s had ik toen ze nog leefden vaak zat gefantaseerd, alleen al vanwege het feit dat mijn moeder me op het hart drukte ‘goed doei’ te zeggen als ik afscheid nam van mijn oma in haar kamer in Breda. Maar tegen mijn vrienden zeg ik nooit goed ‘doei’, ook tegen M. niet de laatste keer dat ik haar zag. Dat is niet nodig, want ik zal ze toch weer terugzien. Hoe moet ik leven als ik daar niet meer van uit kan gaan?

Ik heb mijn 31e levensjaar bijna afgerond. M. zal voor altijd 25 blijven, of jonger. En in september schemeren de dagen met haar door het nu heen, de videoband die ik niet terugspoel maar die ieder jaar ongevraagd weer van vooraf aan begint met afspelen. September, de maand van bruine handdoekjes en lieveheersbeesten, vallende bladeren, M.'s en mijn verjaardagen eind oktober die eraan komen, de maand van M. die niet meer zal verjaren en de maand van mijn vijfentwintigjarige zelf, die verder leeft zonder haar.

Ter nagedachtenis aan Marijn Ceelen (1990 – 2016)

Mail

Eva van den Boogaard is literatuurwetenschapper, docent en onderwijsinnovator bij St. Joost School of Art & Design en eindredacteur bij Hard//hoofd. Haar verborgen talent is slapen en haar minder verborgen talent twijfelen. Ze rent graag langs de Vecht, zingt met karaoke het liefst George Michael en droomt van een Heilige Birmaan als huisdier.

Dymphie Huijssen (1995) is een illustrator en animator die zich bezighoudt met het visualiseren van complexe gevoelens. Haar werk kenmerkt zich door een zekere elegantie, kwetsbaarheid en een tikkeltje melancholie.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn 1

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn

Marthe van Bronkhorst bekijkt hypocrisie als spectrum: hoe hypocriet ben jij op een schaal van Frans Bauer tot Johan Derksen? Lees meer

In je eentje achterblijven

In je eentje achterblijven

Als vriendin K. op een date gaat, denkt Eva van den Boogaard na over hun onuitgesproken pact. Zo lang ze beiden ongelukkig in de liefde zijn, hebben ze elkaar. Maar wat als er iemand dat pact uitstapt? Lees meer

Geld lenen

Geld lenen

‘Het spijt me,’ zeg ik. ‘Voor dit alles.’ Ik gebaar om me heen. ‘Voor Nederland.’ In deze column van Anne Schepers ontmoeten twee vrouwen, die uitkijken naar hun avond in een wijnbar, een man die een treinkaartje naar Ter Apel bij elkaar probeert te sprokkelen. Lees meer

Als je wordt uitgenodigd voor een euthanasiefeest, dan ga je

Als je wordt uitgenodigd voor een euthanasiefeest, dan ga je

'Als je je psycholoog écht een brevet van onkunde wil geven, moet je haar uitnodigen voor je euthanasiefeest.' Lees meer

Ik ook op jou

Ik ook op jou

Op een avond zegt iemand tegen Eva dat hij verliefd op haar is. Terwijl hij wacht op een antwoord, denkt Eva na over wat verliefd zijn eigenlijk is. Lees meer

Herhaalrecept

Herhaalrecept

Op een ochtend wordt Aisha Mansaray wakker in een parelmoeren bubbel. Ze onderzoekt hoe ze met haar depressie op de randen van de realiteit kan leven, zonder de grip erop te verliezen. ‘Mijn aandoening was een zuigend ding geweest dat zich om mij heen had gewikkeld, lelijk, en meer levend dan ik.’ Lees meer

Geen geld maakt ook niet gelukkig

Geen geld maakt ook niet gelukkig

Marthe van Bronkhorst maakt de balans op tussen S en M, die beide alles kwijt zijn: de een is ingebed in het zorgsysteem, de ander moet niks hebben van de verzorgingsstaat. Lees meer

‘Stel je voor dat het gewoon wérkt’

‘Stel je voor dat het gewoon wérkt’

Grootgebracht met het idee dat 'natuurlijke' oplossingen de voorkeur hebben boven synthetische medicatie stond Eva niet te springen om angstremmers te gaan gebruiken. Maar wat als het nou gewoon werkt? Lees meer

Column: Keihard chillen 2

Keihard chillen

Eva zet haar vraagtekens bij het fenomeen chillen. 'Eerlijk gezegd denk ik dat een wereld als deze, waarin fascisme oprukt, waarin genocide nog steeds bestaat, waarin het onrecht en de pijn en het verdriet van mijn schermen afspat, weinig reden geeft tot chillen.' Lees meer

We zijn tenminste allemaal nog mensen

We zijn tenminste allemaal nog mensen

In een overvolle trein ontwaart Aisha de eerste tekenen van het nieuwe verhaal waar ze - of iedereen? - naar op zoek is. Lees meer

Column: Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Als een vriendin van Eva op date gaat met een man waarmee Eva zelf al eerder afsprak, is ze erg benieuwd naar haar bevindingen. Lees meer

Column: Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Twee jaar geleden vroeg Eva nog aan een collega waarom ze niet dronk. Inmiddels laat ook zij de alcohol links liggen en is ze zelf degene die wordt bevraagd. Lees meer

(Ont)hechting

(Ont)hechting

Als Aisha op proef intrekt bij haar geliefde en haar eigen gekoesterde plek achterlaat, is het net het alsof ze een onvaste vorm aanneemt. Lees meer

Hypnose

Op een dag breng ik alle wereldleiders onder hypnose

Een betere wereld begint bij een andere gedachte en daarom besluit Marthe van Bronkhorst hypnotiseur te worden. Lees meer

Column 1

Je opnemen in mijn testament

Een lugubere ontdekking tijdens een boswandeling doet Eva nadenken over wat we achterlaten voor onze nabestaanden als we overlijden. Lees meer

Automatische concepten 71

We hebben een probleem met de derde helft

Een voetbalwedstrijd stopt officieel misschien op het veld, maar Marthe van Bronkhorst merkt in de trein dat het slinkse spel doorgaat. Lees meer

Zeker weten dat hij een super goede vader wordt

Zeker weten dat hij een supergoede vader wordt

Eva wil blij zijn voor haar vriend, die na een halfjaar weer van zich liet horen, maar merkt dat het haar moeite kost. Lees meer

Ondraaglijk gewicht

Ondraaglijk gewicht

Een opmerking van een kennis activeert bij Aisha een stroom van onzekere gedachten. Waarom wordt ons zelfbeeld zo beïnvloed door externe standaarden? Lees meer

Wegwerpliefde

Wegwerpliefde

Liefde overwint niet alles, en zeker niet het kapitalisme, merkt Marthe van Bronkhorst. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen 7

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel vier. Lees meer

Word trouwe lezer van Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Meld je aan als abonnee voor slechts €2,50 per maand en ontvang ons papieren magazine twee keer per jaar in de bus. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer