Loes de Fauwe werkte jarenlang voor Het Parool en is nu bijna met pensioen. Om de week verschijnt haar pensioencolumn, afgewisseld door de column van mede-pensionado Trudy Kunz.
De eerste officiële daad van Donald Trump na zijn inauguratie was wereldnieuws. We zagen de nieuwbakken president in het oval office, omringd door ministers en perschef, de documentenmap voor zijn neus. Met kracht werd de vulpen gehanteerd. Onder drie alinea’s bleke letters over de afzegging van het TPP-handelsverdrag ontstond een monumentaal zwart vlak met scherp getrokken verticalen.
Een schriftkundige sprak over ‘de handtekening van een echte bink’.
Toch was het niet de handtekening die mij opviel, maar die blik van de nieuwe wereldleider toen hij het eerste door hem als president gesigneerde document omhoog hield voor de camera. Het was de trotse blik van een kind dat zijn schepping laat zien: trots en een beetje kwetsbaar. Als ik hierbij niet had moeten denken aan Henkie Schadewijk, had ik Trump terzijde gelaten.
Henkie Schadewijk zat bij mij in de klas op de basisschool in IJmuiden, die toen nog lagere school heette. Henkie, klein en met bruine krullen, was een driftkikker en een straatvechter. Hij werd gevreesd omdat hij als 10-jarige alle jongens op het schoolplein de baas was; zijn grote broers hadden hem tamelijk succesvol leren boksen. Maar Henkie kon niet zo goed leren.
In die tijd werden zwakke leerlingen achter in de klas gezet. In het geval van Henkie leidde dat tot opstandig gedrag waarmee de meester in groep zes niet goed uit de voeten kon. Henkie was niet te temmen en schreeuwde geregeld ‘Klootzak!’ naar hem. Wij zaten dan allemaal met een kleur van opwinding omgekeerd op onze stoeltjes, en hadden ’s avonds thuis aan tafel een sterk verhaal.
In groep zeven werd alles anders. Daar kregen we mijnheer Groen. Hij zette Henkie al de eerste dag na de grote vakantie vooraan bij zijn bureau. “Wij gaan vrienden worden,” sprak hij. Henkie kalmeerde, bleek een klein hartje te hebben en kon toch genoeg leren om naar de LTS te gaan.
Het zou naïef zijn om het beeld van Henkie te projecteren op de nieuwe wereldleider. Niet alleen omdat Henkie aanmerkelijk beter haar had en hij bij mijn weten geen toegang heeft tot nucleaire wapens. Intussen is president Donald J. in hoog tempo uit de startblokken gegaan. Het ene decreet volgt op het andere, allemaal drieste maatregelen, en de verwachting dat de nieuwe president mogelijk na inauguratie zou dimmen komt vooralsnog niet uit. Hij is niet te temmen. Die blik van Henkie Schadewijk heb ik niet meer teruggezien.
PVV-leider Geert Wilders ziet in Donald Trump een inspirerend voorbeeld. In Koblenz beweerde hij laatst voor een congres van Europese patriotten dat ‘de vrouwen in Nederland hun blonde haar niet meer durven laten zien’. Huh? Kijk, nepberichten worden al heel gewoon. Wilders kreeg er evengoed applaus voor en in Nederland loopt hij voorop in de peilingen voor de Tweede Kamerverkiezing.
We zijn er allemaal bij, hè. Allemaal.
Hoe het is afgelopen met Henkie Schadewijk, ik heb geen idee. Die grote mond heeft hij altijd gehouden. Ik denk zo maar dat Henkie het wel heeft gerooid in het leven. Wat zou hij stemmen?
Loes de Fauwe is journalist en oud-verslaggever van Het Parool. Ze publiceerde twee boeken, Kasba Holland (met Arthur van Amerongen) en Een moeilijke jeugd. Sinds Loes afscheid nam van de krant verheugt ze zich in haar bestaan als gepensioneerde. Zonder plichten, zonder wekker, maar nog steeds met een nieuwsgierige blik op de wereld.
Lisa-Marie van Barneveld is editorial illustrator. Ze houdt van korte deadlines en moeilijke onderwerpen. Haar geheime superkracht is meer verf op haar handen/kleren/tafel/kat krijgen dan op het papier.
