Asset 14

Pikneuken

'Goedemorgen jongens en meisjes, masturberen jullie weleens?'
Een klas vol blozende scholieren en een daverende stilte vielen hem ten deel.
'Mooi, dan gaan we het vandaag over iets bijzónder fascinerends hebben! Namelijk: het verschil tussen de liefde bedrijven… [effectstilte]… en pikneuken.'

Hiermee bestendigde de biologieleraar van een middelbare school in Doetinchem zijn naam tot in de eindtijd. Doetinchem ligt in de Achterhoek, zodat de klemtoon van het woord pikneuken op de eerste lettergreep viel en de tweede lettergreep relatief veel tijd in beslag nam: pík-neeeeeuuhk’n. Met dit ene woord vereeuwigde de biologiedocent overigens niet alleen zijn naam, hij ramde ook gelijk het leven van een hele generatie boerenkinderen uit koers.

Sommige van mijn klasgenoten vroegen hun ouders na die eerste les of ze nu voor altijd zouden branden in de hel; anderen zijn door hem ook bioloog geworden. Sommigen wilden nooit meer ‘gewoon’ de liefde bedrijven en aan mij openbaarde zich hiermee Het Pikneukmoment, dat ik sindsdien met volle overgave ben gaan sparen.

Pikneukmomenten zijn - volgens mijn eigen definitie - de onaangekondigde hoogtepunten die je voortkabbelende dagelijks bestaan op positieve wijze omver beuken en vooral: onvergetelijk zijn. Je moet er wel te allen tijde ontvankelijk voor zijn want ze kunnen zich in allerijl voordoen, sterker nog, pikneukmomenten zijn vaak ogenschijnlijk miniscuul maar achteraf steevast onmiskenbaar.

Foto: Gabor Roozen.

De eerste keer dat ik Simon ontmoette bijvoorbeeld, die ik vervolgens jaren mijn beste vriend noemde, was een pikneukmoment volgens het boekje. Het vond plaats op het herentoilet van een buffetrestaurant in Renesse, waar wij die zomer werkten. Ik was zestien, hij was eenentwintig en er lag een drol in de pisbak.

'Gewoon, effe een papiertje d’r om en oprapen,' was zijn reactie toen ik mijn schoonmaakhandschoenen op de grond smeet en sneerde dat ik niet voor zes gulden per uur drollen uit de pisbak ging vissen, doe het lekker zelf. Maar hij deed het niet lekker zelf, want hij ontleende gezag aan de vijf jaar leeftijdsverschil én zijn semi-bedrijfsleidersrol omdat hij toevallig al een maandje langer in dienst was. Wat er precies met die drol gebeurd is weet ik niet, maar deze homp in de pot beklonk in ieder geval het begin van een heuglijke vriendschap.

Of op studiereis naar Ostrava, daar beleefde ik zonder twijfel een pikneukmoment van jewelste, samen met Mátias. Mátias was de enige niet-saaie student van het selecte onderzoeksgroepje en met hem slikte ik per ongeluk een xtc-pil in de Oost-Tsjechische handelsstad. Of nou ja, per ongeluk, het was gewoon niet echt de bedoeling, want het was al na middernacht en de volgende ochtend moesten we om kwart over acht de directeur van de universiteit interviewen. Maar door die abusievelijke xtc-pil (door een Tsjech uit zijn Eastpak-tas vol zipzakjes opgediept) belandden we ook nog eens een soort van per ongeluk in de nachttrein naar Praag, die er, als ik het me goed herinner, zó lang over deed dat we net genoeg tijd hadden om op Praag CS een blikje cola te kopen en direct weer in de retourversie moesten springen om überhaupt nog op tijd te komen voor ons interview de volgende dag. ‘Voel jij nou al iets?’ vroegen we elkaar op de terugweg om de twee minuten, maar we merkten allebei niets van die pil, gelukkig maar!!!

'Kom laten we uit het raam klimmen!' schalde Mátias na een minuut of tien door de smalle gang met slaapcabines, waarin ik op mijn hardst heen en weer aan het rennen was.

'Jah!' brulde ik terug en volgde Matias, die zich al door een van de schuiframen aan het wringen was. Bomen en elektriciteitspalen flitsten voorbij.

'En nu!? Merk je nu al iets?' schreeuwde hij toen we plat op onze buik bovenop het dak van de trein door nachtelijk Tsjechië schoten.

'Nee! Nog! Steeds! Niets!' probeerde ik het gieren van de wind te overstemmen, onderwijl stevig de trein omhelzend.

Het interview was overigens een fiasco, de studiebegeleider kon allerminst lachen om onze onbeslapen bedden en Mátias heb ik al in geen tien jaar meer gezien, maar daar gaat het niet om. Het gaat om mijn pikneukmoment op het dak van een nachttrein.

Wat betreft het daadwerkelijke pikneuken: geen one-night-stands voor mij. Een tikje saai misschien, maar ik vind het gewoon vies om bij een vreemde meneer in een onbekend bed te kruipen. De enige keer dat ik er eventueel één had kunnen beleven vond ik de man in kwestie echter zo leuk dat ik er gelijk twaalf maanden bleef. Deze man is inmiddels ook weer redelijk accuraat uit mijn leven gegumd, maar toch heb ik ruim een jaar van mijn bestaan op hem stukgeslagen. Toen ik hem voor het eerst zag zitten aan de bar waar ik werkte, verbaasde ik me direct met mijn handen tegen mijn wangen over zoveel moois in één enkel gezicht. Hij was op zijn beurt weer meermaals teruggekomen om mij uiteindelijk toch een keer aan te spreken maar grappig genoeg (en typerend voor hem, zou ik later ontdekken) altijd precies op het verkeerde moment. Maanden later zag ik hem eindelijk weer: druk gesticulerend zat hij op een barkruk in Café de Diepte en liet zich daar vanaf vallen precies op het moment dat ik de deur opentrok. Zo achterover, allebei de beentjes hoepla in de lucht. Ik weet niet of hij dit van tevoren zo had bedacht, maar ik moest over hem heen stappen om binnen te komen en hierdoor werd een kennismaking toch echt onafwendbaar.

'Dit is de vunzigste vloer waar ik ooit op gelegen heb maar ik ben NIET dronken!' Hij stak mij met één oog dicht zijn hand toe, onderwijl een grimas van pijn onderdrukkend. Boing. Dat werd pikneuken.

Noot van de auteur: dat in bovenstaande pikneukvoorbeelden slechts mannen figureren berust op toeval. Pikneukmomenten kunnen uitstekend met een vrouw beleefd worden. Of lekker alleen, ook prima.

Mail

Laura van der Haar is archeoloog en schrijver.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Wat als

‘Even eufy checken.’ In ‘Wat als’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Bleekzucht en bloedarmoede

Bleekzucht en bloedarmoede

Menstruatie is stil en onzichtbaar. We kijken weg en gaan door. Maar wat als dat niet langer kan? Wat als het bloed de samenleving binnenstroomt en ons verdrinkt? Esther De Soomer onderzoekt hoe de maatschappij dan reageert. Lees meer

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

HALFNAAKT en Hard//hoofd zoeken acht beeldmakers (fotografie, illustratie, keramiek, textiel, etc.) die samen willen werken aan een publicatie over seksueel consent. Meedoen? Reageer vóór 20 mei. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

In ‘Een anatomie van opa’s dochter’ reconstrueert Bareez Majid de verschillende deeltjes die samen een moeder maken. Een moeder die door een ziekte in de war is, en veel dingen vergeet – soms zelfs haar eigen kinderen. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Auto Draft 9

Dat het was

Hoe ga je om met herinneringen die te pijnlijk zijn om onder ogen te komen? Olivier Herter maakt het publiek getuige van een versnipperd landschap van herinneringen. Vloeiend, stemmig en ogenschijnlijk zonder plot wordt geprobeerd woorden te vinden, waar geen woorden voor te vinden zijn. Dit verhaal werd eerder op toneel gebracht door t Barre Land. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

‘Ik wil geen literatuur van je maken.’ Hoe berg je je moeder in je schrijven, zonder haar essentie te bevriezen? Bareez Majid dicht in woord en beeld over ‘soon-to-be-dead-mothers’ en onderzoekt hoe hun lichamen functioneren als vergankelijk archief. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Auto Draft 7

Moederland

Zelfs in de Italiaanse zon lukt het niet altijd om donkere gedachten op afstand te houden. Roos Sinnige laat ons meedrijven op de ongrijpbare stroom die dan ontstaat. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent! 1

Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent!

Ben je vrij in je verlangen? Op welke manieren kunnen en willen we elkaar aanraken? Reageer vóór 2 juni op de brieven van Yousra Benfquih en Alara Adilow. Lees meer

zonderverdergroet

zonder verdere groet

Rijk Kistemaker doet niet aan groeten. Rijk schrijft gedichten terwijl hij bezig is met andere dingen, zoals het opladen van een gehuurde Kia en huilen. Laat je meevoeren op zijn poëtische gedachtestroom. Lees meer

een interview met Abel Kamps

Interview met Abel Kamps: 'Ik hou ervan als mijn werk meer een ervaring wordt en minder een object.'

Aucke Paulusma gaat in gesprek met kunstenaar Abel Kamps: Hoe verweef je absurditeit of humor in je kunst, en welke rol spelen deze elementen in het creëren van de impact die je werk op de toeschouwer heeft? Lees meer

Jonathan de slakkenman

Jonathan de slakkenman

'Hij zag simpelweg hoe de slak zich terugtrok in zijn huisje wanneer het zich onveilig achtte. Vanwege hun gedeelde lot, voelde Jonathan zich geroepen om de naaktslak ook een toevluchtsoord te bieden.' In dit korte verhaal van Ivana Kalaš neemt Jonathans slakkenfascinatie langzaam zijn leven over. Lees meer

:Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Alara Adilow blikt terug op haar jongere zelf en ziet hoe onwetendheid en zelfdestructie haar afsneden van zorg en liefde, tot feministische en postkoloniale denkers haar aanraakten en haar openstelde om naar zichzelf en de wereld te kunnen kijken. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer