Asset 14

Pikneuken

'Goedemorgen jongens en meisjes, masturberen jullie weleens?'
Een klas vol blozende scholieren en een daverende stilte vielen hem ten deel.
'Mooi, dan gaan we het vandaag over iets bijzónder fascinerends hebben! Namelijk: het verschil tussen de liefde bedrijven… [effectstilte]… en pikneuken.'

Hiermee bestendigde de biologieleraar van een middelbare school in Doetinchem zijn naam tot in de eindtijd. Doetinchem ligt in de Achterhoek, zodat de klemtoon van het woord pikneuken op de eerste lettergreep viel en de tweede lettergreep relatief veel tijd in beslag nam: pík-neeeeeuuhk’n. Met dit ene woord vereeuwigde de biologiedocent overigens niet alleen zijn naam, hij ramde ook gelijk het leven van een hele generatie boerenkinderen uit koers.

Sommige van mijn klasgenoten vroegen hun ouders na die eerste les of ze nu voor altijd zouden branden in de hel; anderen zijn door hem ook bioloog geworden. Sommigen wilden nooit meer ‘gewoon’ de liefde bedrijven en aan mij openbaarde zich hiermee Het Pikneukmoment, dat ik sindsdien met volle overgave ben gaan sparen.

Pikneukmomenten zijn - volgens mijn eigen definitie - de onaangekondigde hoogtepunten die je voortkabbelende dagelijks bestaan op positieve wijze omver beuken en vooral: onvergetelijk zijn. Je moet er wel te allen tijde ontvankelijk voor zijn want ze kunnen zich in allerijl voordoen, sterker nog, pikneukmomenten zijn vaak ogenschijnlijk miniscuul maar achteraf steevast onmiskenbaar.

Foto: Gabor Roozen.

De eerste keer dat ik Simon ontmoette bijvoorbeeld, die ik vervolgens jaren mijn beste vriend noemde, was een pikneukmoment volgens het boekje. Het vond plaats op het herentoilet van een buffetrestaurant in Renesse, waar wij die zomer werkten. Ik was zestien, hij was eenentwintig en er lag een drol in de pisbak.

'Gewoon, effe een papiertje d’r om en oprapen,' was zijn reactie toen ik mijn schoonmaakhandschoenen op de grond smeet en sneerde dat ik niet voor zes gulden per uur drollen uit de pisbak ging vissen, doe het lekker zelf. Maar hij deed het niet lekker zelf, want hij ontleende gezag aan de vijf jaar leeftijdsverschil én zijn semi-bedrijfsleidersrol omdat hij toevallig al een maandje langer in dienst was. Wat er precies met die drol gebeurd is weet ik niet, maar deze homp in de pot beklonk in ieder geval het begin van een heuglijke vriendschap.

Of op studiereis naar Ostrava, daar beleefde ik zonder twijfel een pikneukmoment van jewelste, samen met Mátias. Mátias was de enige niet-saaie student van het selecte onderzoeksgroepje en met hem slikte ik per ongeluk een xtc-pil in de Oost-Tsjechische handelsstad. Of nou ja, per ongeluk, het was gewoon niet echt de bedoeling, want het was al na middernacht en de volgende ochtend moesten we om kwart over acht de directeur van de universiteit interviewen. Maar door die abusievelijke xtc-pil (door een Tsjech uit zijn Eastpak-tas vol zipzakjes opgediept) belandden we ook nog eens een soort van per ongeluk in de nachttrein naar Praag, die er, als ik het me goed herinner, zó lang over deed dat we net genoeg tijd hadden om op Praag CS een blikje cola te kopen en direct weer in de retourversie moesten springen om überhaupt nog op tijd te komen voor ons interview de volgende dag. ‘Voel jij nou al iets?’ vroegen we elkaar op de terugweg om de twee minuten, maar we merkten allebei niets van die pil, gelukkig maar!!!

'Kom laten we uit het raam klimmen!' schalde Mátias na een minuut of tien door de smalle gang met slaapcabines, waarin ik op mijn hardst heen en weer aan het rennen was.

'Jah!' brulde ik terug en volgde Matias, die zich al door een van de schuiframen aan het wringen was. Bomen en elektriciteitspalen flitsten voorbij.

'En nu!? Merk je nu al iets?' schreeuwde hij toen we plat op onze buik bovenop het dak van de trein door nachtelijk Tsjechië schoten.

'Nee! Nog! Steeds! Niets!' probeerde ik het gieren van de wind te overstemmen, onderwijl stevig de trein omhelzend.

Het interview was overigens een fiasco, de studiebegeleider kon allerminst lachen om onze onbeslapen bedden en Mátias heb ik al in geen tien jaar meer gezien, maar daar gaat het niet om. Het gaat om mijn pikneukmoment op het dak van een nachttrein.

Wat betreft het daadwerkelijke pikneuken: geen one-night-stands voor mij. Een tikje saai misschien, maar ik vind het gewoon vies om bij een vreemde meneer in een onbekend bed te kruipen. De enige keer dat ik er eventueel één had kunnen beleven vond ik de man in kwestie echter zo leuk dat ik er gelijk twaalf maanden bleef. Deze man is inmiddels ook weer redelijk accuraat uit mijn leven gegumd, maar toch heb ik ruim een jaar van mijn bestaan op hem stukgeslagen. Toen ik hem voor het eerst zag zitten aan de bar waar ik werkte, verbaasde ik me direct met mijn handen tegen mijn wangen over zoveel moois in één enkel gezicht. Hij was op zijn beurt weer meermaals teruggekomen om mij uiteindelijk toch een keer aan te spreken maar grappig genoeg (en typerend voor hem, zou ik later ontdekken) altijd precies op het verkeerde moment. Maanden later zag ik hem eindelijk weer: druk gesticulerend zat hij op een barkruk in Café de Diepte en liet zich daar vanaf vallen precies op het moment dat ik de deur opentrok. Zo achterover, allebei de beentjes hoepla in de lucht. Ik weet niet of hij dit van tevoren zo had bedacht, maar ik moest over hem heen stappen om binnen te komen en hierdoor werd een kennismaking toch echt onafwendbaar.

'Dit is de vunzigste vloer waar ik ooit op gelegen heb maar ik ben NIET dronken!' Hij stak mij met één oog dicht zijn hand toe, onderwijl een grimas van pijn onderdrukkend. Boing. Dat werd pikneuken.

Noot van de auteur: dat in bovenstaande pikneukvoorbeelden slechts mannen figureren berust op toeval. Pikneukmomenten kunnen uitstekend met een vrouw beleefd worden. Of lekker alleen, ook prima.

Mail

Laura van der Haar is archeoloog en schrijver.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Hertenkalf 2

Hertenkalf

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Tessa van Rooijen dicht in dit vierluik over het aangaan van verbindingen en het dragen van een dood hertenkalf: 'jongens is het sexy om een dood hertenkalf in je lichaam te hebben?' Lees meer

De tondeuse

De tondeuse

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Jana Flekken legt in fragmenten de band en rolverdeling tussen ouders en hun kind vast, en hoe die verandert wanneer een van de ouders ziek wordt. Lees meer

Mijn huid een rekbare grens (Frontaal)

Mijn huid een rekbare grens

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. In dit drieluik bevraagt Isa/Isa Bob van Rooy de kaders die er gesteld zijn rondom onze natuurlijke wereld. Bestaat er eigenlijk wel een verschil tussen zelf en natuur, of tussen plant en organisme? Lees meer

Whisper Heart, The Movie

Whisper Heart: the movie

Hoe ver ga jij voor De Ware? Anne Sikma onderzoekt in dit bloedstollende verhaal de grenzen op tussen fictie en realiteit. Ben je er klaar voor? Lees meer

:We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Lief kutland // Lancering 1

Kijk de lancering van 'Lief kutland' terug

Tijdens de lancering van het vijfde Hard//hoofd magazine, 'Lief kutland', plozen we dit neokoloniale stipje op de aardbol uit. Bekijk de registratie. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

Voorland

Voorland

Hoe ga je om met de grote kans dat je, net als vele vrouwen in je familie, jongdementie zal krijgen? Yanaika Zomer bereidt zich voor in de vorm van een gedicht. Lees meer

:Het koloniale verleden en roofkunst: wat ga je na een spijtbetuiging dóén?

Het koloniale verleden en roofkunst: wat ga je na een spijtbetuiging dóén?

Hoe kan Nederland de schade herstellen van het koloniale verleden? Wanneer zijn excuses oprecht en zinvol? Waarom wordt niet alle roofkunst teruggegeven? In musea en cafés in Kaapstad mijmert Jorne Vriens over deze vragen en ziet hij zich geconfronteerd met zijn eigen geprivilegieerde positie. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Doorlaatbaar 1

Doorlaatbaar

Een jonge vrouw is mantelzorger voor haar moeder. Dit verhaal van Siska van Daele beschrijft de grens tussen hun binnen- en buitenwereld: binnen lijkt de tijd stil te staan, terwijl buiten alles doorraast. Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Lieselot 2

Winnaar Stoute Stift 2024

Ruben Topia won met zijn illustratie de Stoute Stift 2024, de illustratiewedstrijd die deBuren organiseert. Topia maakte een illustratie bij een erotische verhaal van Prins de Vos. Lees hier het juryrapport! Lees meer

Lieselot 1

bloedbanen

‘Jij bént geen lijf, je hébt er een,’ stelt de therapeut in het buurthuis. Kan de ik-persoon geholpen worden? Met ‘bloedbanen’ won Sandro van der Leeuw de juryprijs van Het Rode Oor 2024, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Lieselot

Lieselot

Twee vrouwen in een verzorgingstehuis hebben een afspraakje - maar zal de ander wel komen? Met ‘Lieselot’ won Sanne Otten Het Rode Oor 2024, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Je hebt mij getekend voor het leven

Je hebt mij getekend voor het leven

Hoe sluit je een hoofdstuk af? Jop Koopman schreef een brief aan zijn oude baas, in wiens tulpenbedrijf hij als invalkracht een bedrijfsongeval meemaakte. Lees meer

De dooddoener van het kwaad

De dooddoener van het kwaad

Bas Keemink bespreekt de film 'The Zone of Interest', waarin Jonathan Glazer 'Big Brother' naar de Holocaust brengt. Lovende kritieken schrijven dat hij Hannah Arendts theorie, de banaliteit van het kwaad, goed in beeld brengt, maar is dat wel zo? Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer