Asset 14

Partijoverleg

Buiten regent het pijpenstelen. In het café is het donker en warm. Het ruikt er naar cacao en boenwas.
‘‘Zeg maar wat je wil drinken, jongen. Lekker koud pilsje doen?’’ vraagt Cees.
Hij is wat ronder en grijzer dan ik me had voorgesteld.
‘‘Een cappuccino graag.’’
‘‘O jee, een geheelonthouder. Die willen we niet op de lijst hebben hoor. Ja, we hebben Ibrahim natuurlijk, maar die mag niet van Allah. Wat is jouw excuus?’’
‘‘Wel, dat het elf uur ’s ochtends is?’’
‘‘Ah, de tijd, de tijd. Jij bent toch filosoof? Dan ga je toch niet in zo’n naïef construct als de tijd trappen? Dan weet je toch beter dan dat?’’
‘‘Nou, vooruit, doe maar een biertje dan.’’
‘‘Zo mag ik het graag horen. Frederick, een glas gerstenat voor deze verlichte denker hier en voor mij het bekende recept.’’
De barman, die geduldig naast ons tafeltje heeft staan wachten, knikt.

Met een ijskoude huilwind zwaait de deur open.
‘‘Daar zal je De Grote Leider hebben,’’ grinnikt Cees.
De natgeregende man draagt een grijze gleufhoed, en begint meteen te praten, alsof hij een gesprek vervolgt met niemand in het bijzonder.
‘‘Gloeiende grutten, dat hondenweer, dat is toch gewoon kaa-uu-tee met een peertje? Of niet dan, of niet dan? Wat zegt ons partijprogramma daar eigenlijk over?’’
‘‘Onze macht reikt ver, Grote Leider, maar er zijn grenzen,’’ zegt Cees.
Deze twee heren lijken te zijn vastgelopen in een ironie die ooit rebels moet zijn geweest. Ik vraag me af of ze ooit iets kunnen menen.

Cees ontdoet De Leider van zijn hoed, drukt de rand tot een tuit en bewatert er de kunstbloem op ons tafeltje mee. Dan klopt hij mij op de rug.
‘‘Kasper zal uw zorgen snel doen opdrogen. Hij is onze brug met de jonge generatie. Want die jonge generatie, die is toch wel belangrijk hoor. Wij zijn dan wel jong van geest, maar oud van gewrichten. Uw woorden, Grote Leider.’’
‘‘Dat heb ik dan weer eens verdomd mooi gezegd, Cees.’’
De Grote Leider en ik schudden elkaar een hand. Even ben ik bang dat hij mijn hand nooit meer los zal laten, zo stevig en lang houdt hij hem vast.
‘‘Wel, ik weet eerlijk gezegd niet of ik iets voor jullie partij kan betekenen. Ik ben nooit politiek actief geweest, en....’’
‘‘Ho, ho,’’ zegt De Grote Leider. ‘‘Dat is juist alleen maar goed, Kasper. Wij hebben ook niets met de politiek. Daarom zitten we nu hier.’’

Frederick zet twee biertjes en een jenever op tafel.
‘‘En wat kan ik voor u inschenken?’’ vraagt hij aan De Grote Leider.
‘‘Weet je wat? Laat ik eens gek doen. Doe mij maar een koppie thee. Van dat Chinese spul, dat schijnt heel goed te zijn voor je pisbuis. En kan je er een scheutje rum in doen, Frederick? Tegen de kou.’’
Ik neem een slok van schuim dat naar afwasmiddel smaakt.
‘‘Heb je ons programma gelezen, Kasper?’’ vraagt Cees.
‘‘Ja, ik heb dat doorgekeken, zaten wel een aantal mooie punten tussen. Maar drugs verstrekken op basisscholen? Ik weet dat toch niet zo goed.’’
Cees en De Grote Leider moeten beiden lachen. De lach van De Grote Leider slaat om in een hikkende hoestbui. Zijn hoofd wordt helemaal paars.
‘‘Is dat nog steeds die loempia?’’ vraagt Cees bezorgd.
‘‘Ik dacht godverdomme dat ik hem had weggeslikt,’’ piept De Leider.
‘‘We stonden gisteren te flyeren op de Dappermarkt,’’ legt Cees aan mij uit. ‘‘En we waren vlak voor zo’n Vietnamese kraam gepositioneerd. Die verkoper mocht ons wel, dus hij had zo’n schaaltje met van die dingen neergezet. Konden we gewoon van pakken, hoefde hij niks voor terug. Maar onze Grote Leider is natuurlijk veel te gretig en...’’
‘‘Hij is weer weg,’’ zegt De Leider opgelucht en neemt een grote slok van de thee die Frederick net op tafel heeft gezet. Deze is duidelijk nog veel te heet, waardoor zijn hoofd opnieuw paars aanloopt.
‘‘Altijd weer wat te beleven met De Grote Leider,’’ grijnst Cees.

Illustratie: Leila Merkofer

‘‘Dat van die drugs is natuurlijk een provocatie,’’ legt De Leider uit, wanneer hij weer bijgekomen is. ‘‘Zelfs als we dat echt zouden willen, krijgen we het er nooit door. Maar het geeft duidelijk aan waar wij voor staan: wij zijn tegen de betutteling. Amsterdam wordt kapot gemaakt, Kasper. Wij willen dat het weer gaat leven.’’
‘‘Ja,’’ zegt Cees. ‘‘En wij zijn ook tegen de bureaucratie, en voor de mensen.’’
‘‘De mensen-mensen,’’ vult De Grote Leider het aan. ‘‘Gewone mensen, van de straat. Met twee ogen, een neus en een mond.’’
‘‘En oren,’’ zegt Cees. ‘‘Want wij vinden het belangrijk dat er weer geluisterd wordt.’’
‘‘En dat je niet een halve kilometer moet slenteren voordat je eindelijk ergens een OV-oplaadpunt tegenkomt. Dat is toch van de zotte? Je zal maar een omaatje zijn.’’
‘‘We houden gewoon van mensen, Kasper. Daarom hebben we ook Ibrahim erbij zitten. Omdat dat ook een mens is. En van vrouwen houden we ook, dus die zijn eveneens vertegenwoordigd.’’
‘‘Weet Ibrahim eigenlijk al dat hij de nummer drie is op onze lijst, Cees?’’ vraagt De Grote Leider opeens bezorgd.
‘‘Zijn telefoon is afgesloten, en de mails krijg ik teruggestuurd. Ik zal hem eens een kaartje schrijven,’’ zegt Cees op geruststellende toon.

Wanneer Frederick een zoveelste biertje voor me neerzet, vraag ik me voor de zoveelste keer af hoe ik hier terecht gekomen ben en hoe ik hier weer zo snel mogelijk weg kan komen. Gelukkig komt er redding in de vorm van een stukje onverteerd Vietnamees voedsel. Ditmaal moet De Grote Leider zo hard hoesten, dat hij van zijn stoel valt.
‘‘Ik ken de Heimlichmanoeuvre,’’ zegt Cees enthousiast. Hij bukt zich voorover, maar De Grote Leider duwt hem weg.
‘‘Pak eerst je mobiel, snel,’’ piept hij vanaf het tapijt. ‘‘Dit is perfect voor de campagne.’’
‘‘Oh Grote Leider, wat bent u briljant!’’ juicht Cees, terwijl hij zijn toestel zoekt. ‘‘Nummer twee redt nummer één van de dood, daar gaan de mensen van smullen. Dit moet viraal gaan. Zo noemen ze dat toch, Kasper?’’
‘‘Ik ga het de mensen vertellen,’’ roep ik onbedoeld dreigend, terwijl ik het café uitren.

Mail

Kasper van Royen is Hard//hoofd-redactielid, is naast vader ook filosoof, ex-docent, ex-dichter, ex-echtgenoot, popfetisjist en postbode.

Leila Merkofer , afkomstig uit Zwitserland is een grafisch vormgeefster en illustratrice werkend en wonend in Amsterdam. Ze vertaalt thema’s zo groot als de Matterhorn naar heldere, scherp omlijnde illustraties. Door het handmatige karakter van haar illustraties creëert ze een gevoel van authenticiteit. Daarnaast houdt Leila van Nederlandse bijdehandheid, oude films, sneeuw en chocola.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Hertenkalf 2

Hertenkalf

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Tessa van Rooijen dicht in dit vierluik over het aangaan van verbindingen en het dragen van een dood hertenkalf: 'jongens is het sexy om een dood hertenkalf in je lichaam te hebben?' Lees meer

De tondeuse

De tondeuse

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Jana Flekken legt in fragmenten de band en rolverdeling tussen ouders en hun kind vast, en hoe die verandert wanneer een van de ouders ziek wordt. Lees meer

Mijn huid een rekbare grens (Frontaal)

Mijn huid een rekbare grens

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. In dit drieluik bevraagt Isa/Isa Bob van Rooy de kaders die er gesteld zijn rondom onze natuurlijke wereld. Bestaat er eigenlijk wel een verschil tussen zelf en natuur, of tussen plant en organisme? Lees meer

Whisper Heart, The Movie

Whisper Heart: the movie

Hoe ver ga jij voor De Ware? Anne Sikma onderzoekt in dit bloedstollende verhaal de grenzen op tussen fictie en realiteit. Ben je er klaar voor? Lees meer

:We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Lief kutland // Lancering 1

Kijk de lancering van 'Lief kutland' terug

Tijdens de lancering van het vijfde Hard//hoofd magazine, 'Lief kutland', plozen we dit neokoloniale stipje op de aardbol uit. Bekijk de registratie. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

Voorland

Voorland

Hoe ga je om met de grote kans dat je, net als vele vrouwen in je familie, jongdementie zal krijgen? Yanaika Zomer bereidt zich voor in de vorm van een gedicht. Lees meer

:Het koloniale verleden en roofkunst: wat ga je na een spijtbetuiging dóén?

Het koloniale verleden en roofkunst: wat ga je na een spijtbetuiging dóén?

Hoe kan Nederland de schade herstellen van het koloniale verleden? Wanneer zijn excuses oprecht en zinvol? Waarom wordt niet alle roofkunst teruggegeven? In musea en cafés in Kaapstad mijmert Jorne Vriens over deze vragen en ziet hij zich geconfronteerd met zijn eigen geprivilegieerde positie. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Doorlaatbaar 1

Doorlaatbaar

Een jonge vrouw is mantelzorger voor haar moeder. Dit verhaal van Siska van Daele beschrijft de grens tussen hun binnen- en buitenwereld: binnen lijkt de tijd stil te staan, terwijl buiten alles doorraast. Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Lieselot 2

Winnaar Stoute Stift 2024

Ruben Topia won met zijn illustratie de Stoute Stift 2024, de illustratiewedstrijd die deBuren organiseert. Topia maakte een illustratie bij een erotische verhaal van Prins de Vos. Lees hier het juryrapport! Lees meer

Lieselot 1

bloedbanen

‘Jij bént geen lijf, je hébt er een,’ stelt de therapeut in het buurthuis. Kan de ik-persoon geholpen worden? Met ‘bloedbanen’ won Sandro van der Leeuw de juryprijs van Het Rode Oor 2024, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Lieselot

Lieselot

Twee vrouwen in een verzorgingstehuis hebben een afspraakje - maar zal de ander wel komen? Met ‘Lieselot’ won Sanne Otten Het Rode Oor 2024, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Je hebt mij getekend voor het leven

Je hebt mij getekend voor het leven

Hoe sluit je een hoofdstuk af? Jop Koopman schreef een brief aan zijn oude baas, in wiens tulpenbedrijf hij als invalkracht een bedrijfsongeval meemaakte. Lees meer

De dooddoener van het kwaad

De dooddoener van het kwaad

Bas Keemink bespreekt de film 'The Zone of Interest', waarin Jonathan Glazer 'Big Brother' naar de Holocaust brengt. Lovende kritieken schrijven dat hij Hannah Arendts theorie, de banaliteit van het kwaad, goed in beeld brengt, maar is dat wel zo? Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer