Asset 14

Objectief gelukkiger met onszelf

Column: Objectief gelukkiger met onszelf

Ik hang met mijn vrienden P., M., K., en I. aan het zwembad van ons vakantiehuis in Zuid-Frankrijk. Omdat het iedere dag 38 graden is, dragen we het grootste deel van de tijd geen of weinig kleren, laat staan dat we de moeite zouden nemen om badkleding aan te trekken. Iedereen is ijdel, maar we kennen geen schaamte naar elkaar en dompelen onszelf onder in ideeën over body positivity in de hoop dat het feit dat we allemaal weer een jaar ouder geworden zijn ons niet deert.

We geven elkaar, en onszelf, graag complimenten. P. zegt dat ze zichzelf objectief mooier vindt dan tien jaar geleden. Langs welke lat van welk schoonheidsideaal ze zichzelf precies legt blijft me een raadsel, maar dat mag de pret niet drukken. Tien jaar geleden, ach, toen hadden we misschien nog geen rimpels, maar liepen we wel rond met bolle babywangen die nog van ons gezicht af moesten vallen. Ja, ook ik ben volgens P.’s obscure doch naar eigen zeggen objectieve standaard mooier dan tien jaar geleden, ondanks dat ik gisteren nog casually bij M. informeerde hoeveel zijn vrienden eigenlijk uitgeven aan botox (‘toch wel 170 euro per keer, en je moet het bijhouden’).

In deze zorgeloze setting aan het zwembad, waar we allemaal lekker chips zitten te eten en glaasjes gris drinken, komt ineens de vraag op wie er al grijs is. Mijn blonde vriendinnen schudden heftig van ja, M. wil er niet over praten want hij is als de dood en verft zijn haar. Ik ben de enige brunette in het gezelschap en vertel dat ik dan de meeste lachrimpels mag hebben, maar grijze haren blijven me tot nu toe bespaard, anders had ik ze toch wel gezien? Ik inspecteer I.’s lange blonde lokken, maar zou niet kunnen zeggen wat grijs is, wat blond, wat gewoon glanst in de brandende zon en wat echt verkleurd is.

Komt dit uit mijn hoofdhuid? Hoe ver laat ik het komen?

‘Ja, ze hebben ook een andere textuur, die haren,’ zegt I. Ik graai door haar haardos die ongeveer acht keer zo dik is als die van mij, zonder succes. ‘Draai je eens om,’ en ze pakt me bij mijn schouders, trekt mijn dunne bosje futloos haar omhoog en constateert binnen vijf seconden opgewekt, zonder enige scrupules: ‘Ja, hier! Mag ik hem eruit trekken?’

Ik geloof haar bijna niet, maar zeg toe en hoor het typische zachte tikgeluidje van een haar die met teder geweld uit mijn hoofdhuid wordt getrokken. ‘Kijk!’ I. laat de haar voor mijn gezicht bungelen. Ik pak hem vast: een van de uiteindes is nog glad en bruin zoals ik mijn haren ken, maar langzaam loopt het soepele bruine strookje over in een grover, robuuster soort zilverkleurig draad.

Komt dit uit mijn hoofdhuid? Hoe ver laat ik het komen? Wanneer ga ik mijn haar dan verven? Op het moment dat ik voorzichtig begin uit te rekenen wat drie keer per jaar 170 euro aan botox uitgeven voor effect zou hebben op mijn leven, roept P. dat ze mensen met een grijze lok altijd ‘héél cool’ vindt. Ik kijk haar aan. ‘Ja, dat staat zo classy, of mensen met heel mooi lang zilvergrijs haar, echt te gek vind ik dat.’

M. houdt wijselijk zijn mond, terwijl K., I. en P. alle mooie mensen met grijze haren beginnen op te sommen. Ik dompel mezelf nog eens onder in het frisse water, neem een slokje van het doorzichtige roze drankje in mijn glas en kijk naar al onze mooie lichamen die soepel op de randen van het zwembad hangen, gezonde vissen in het blauwe water. Grijs, gerimpeld, en objectief gelukkiger met zichzelf dan tien jaar geleden.

Mail

Eva van den Boogaard is literatuurwetenschapper, docent en onderwijsinnovator bij St. Joost School of Art & Design en eindredacteur bij Hard//hoofd. Haar verborgen talent is slapen en haar minder verborgen talent twijfelen. Ze rent graag langs de Vecht, zingt met karaoke het liefst George Michael en droomt van een Heilige Birmaan als huisdier.

Anne Schillings

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

"Ofwel we noemen mij voortaan een tokkie, en ik zal de titel met trots dragen. Of we stoppen met het gebruik van het woord tokkie en laten het weer alleen een familienaam zijn." In deze gastcolumn geeft Anne Schepers een ijzersterk pleidooi tegen het negatieve gebruik van het woord 'tokkie'. Lees meer

Tot morgen

Tot morgen

Na bijna vier jaar als columnist voor Hard//hoofd is het voor Eva tijd voor iets nieuws, maar afscheid nemen is niet haar ding. 'Dus lieve lezers: voor jullie nu een kus op de wang, en tot morgen!' Lees meer

Wat je niet zult zien op het nieuws

Wat je niet zult zien op het nieuws

Marthe van Bronkhorst beschrijft dat wat ongezien blijft op het nieuws over de demonstaties bij de UvA. 'Maar het is wel gezien. Het is niet onopgemerkt gebleven.' Lees meer

Mooi weer spelen

Mooi weer spelen

Als Aisha’s eerste therapiesessie niet voelt als de warme deken waar ze op hoopte, mist ze groepsgenoot S., die haar een spiegel voorhield. Lees meer

Verdomme, ik heb wel geleefd

Maar verdomme, we hebben wel gelééfd

Marthe van Bronkhorst schreef in 2019 een toneelstuk dat bijna volledig werkelijkheid is geworden. Kan ze de slotscène nog weren uit de realiteit? Lees meer

Alles wat ik wil en absoluut niet nodig heb

Alles wat ik wil en absoluut niet nodig heb

Wanneer Eva op bezoek is bij haar zus, vraagt die of Eva haar eicellen al in heeft laten vriezen. Het laat Eva nadenken over hoe ze de vraag 'Wil ik een kind?' überhaupt kan beantwoorden. 'De vraag omtrent het ouderschap is bij uitstek een gevoelskwestie, en mijn gevoel volgen is nooit mijn sterkste punt geweest.' Lees meer

Niet

Niet

'Naarmate die vakantie vorderde, begon ik die ‘niet’ te bezien in het licht van een oude angst die soms omhoogkomt. Wanneer namelijk mijn vriendin zei: ‘dat is een lantaarnpaal’ en ik zei ‘niet’, begon ik me af te vragen of we inderdaad wel dezelfde lantaarnpaal zagen.' In deze column schrijft Anne Schepers over het woord 'niet' en de gevolgen die het kan hebben voor een discussie. Lees meer

Steun Hard//hoofd en verzamel kunst!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe schrijvers en kunstenaars. We zijn al veertien jaar gratis toegankelijk en advertentievrij. Zo’n vrije ruimte is harder nodig dan ooit. Steun de makers van de toekomst; sluit je vóór 1 januari aan als kunstverzamelaar en ontvang in januari je eerste kunstwerk!

Word kunstverzamelaar