"Ik houd niet van musicals", antwoord ik mijn ex die na DERTIEN JAAR radiostilte plots vraagt of ik zin heb om mee te gaan naar Soldaat van Oranje.
"Vroeger hield je wel van musicals."
"Eh, neehoor."
"Ja zeker wel."
"Nee echt niet."
"...."
"Ik heb zelfs nog nooit een musical gezien."
"Nou dan, waarom zeg je dat dan?"
Deze conversatie gaat natuurlijk linea recta naar mijn verzameling Unieke Gesprekken. Ook als hij niet iemand was geweest waarvan ik ooit alles wist maar die inmiddels al meer dan een decennium niet heb gesproken.
Maar omdat ik het zo absurd vind, omdat hij behoorlijk volhardend is en vooral omdat ik mijn dodelijke nieuwsgierigheid weer eens niet kan onderdrukken, stem ik in met dit schizofrene voorstel.
"Het is wel in Katwijk", stuurt hij me een paar uur later.
Wat bezielt iemand in godsnaam om zijn ex uit de oertijd ineens mee te vragen naar een musical in Katwijk, waar geen van beiden ook maar enigszins in de buurt woont? Mijn nieuwsgierigheid wordt echter alleen maar groter, dus ik antwoord dat Katwijk geen enkel probleem is. Kom maar door met je musical, met je dorpsschouwburg, je hakbijl en je inmiddels al jarenlang gistende rancune over gedumpt worden.
We spreken af van tevoren nog iets te gaan drinken, want anders is het misschien wat ongemakkelijk om de hele avond stil te zitten met slechts een armleuning en dertien onbesproken levensjaren tussen elkaar in. Katwijk is voor beiden maagdelijk terrein, dus er moet op de gok een geschikte plek uitgezocht worden. Ik googel-streetview de Happy Days, de Sunset Boulevard en de Drie Musketiers.
De Happy Days ziet er het verschrikkelijkst uit van alledrie, met een grijs uitgeslagen blinde muur vol horeca-afzuiginstallaties; een muur die het perfecte decor zou vormen voor een moeizame arthousefilm. Dus waarom niet. Ik bericht de ex dat ik hem een uurtje voorafgaand aan de voorstelling bij de Happy Days tref. Ok?
Ik denk terug aan toen ik het uit had gemaakt en hem een week of vijf later toevallig tegenkwam in een restaurant. Of tegenkwam, schuin tegenover hem geplaceerd werd. Hij zat met zijn ouders aan het andere tafeltje bij het raam. Met zijn ouders én zijn nieuwe vriendin. Huilend werkte ik mijn entrecote weg, dronk veel te snel drie glazen wijn en begluurde onderwijl (ik moest wel, ze zat pontificaal in mijn blikveld) de nieuwe verovering. Ze had grote borsten, een heel duur of in ieder geval heel groot en glimmend polshorloge en ze leek al behoorlijk volwassen. Mijn vader stelde voor om van plek te wisselen, mijn moeder vond dat eigenlijk toch wel zielig en mijn zusje hield heel subtiel haar hand op mijn rug.
"Hoi," zei hij toen hij het waarschijnlijk echt niet meer op kon houden en langs ons tafeltje moest voor een toiletbezoek.
"Hoi," klonk het in vierkoppig canon van onze tafel, met een duidelijk hoorbare punt erachter. Niet veel later kwam zijn moeder even bij ons staan en fluisterde met tranen in haar ogen dat ze het verschrikkelijk vond. Verschrik-ke-lijk. Toen het toetje voor mijn neus stond was mij duidelijk geworden dat de nieuwe verovering eigenlijk geen woord meer had uitgebracht. De ex schoof met samengeperste kaken zijn lamsbout heen en weer en zijn ouders grimasten af en toe een beetje naar elkaar.
Met smaak verorberde ik daarop alsnog mijn ijsje.
"Hoi," klinkt het achter me en daar staat hij, tegen de grijsgeworden kroegmuur vol ventilatieroosters die het perfecte decor voor een moeizame arthousefilm zou zijn.
"Hoi."
- Take one van de naast moeizame vooral tragikomische film.
Het licht is enorm Hollands, het gouden uurtje is net voorbij en er fietsen wat kinderen door het beeld. Ze likken aan smeltend roomijs met gekleurde spikkels. Meeuwen krijsen het uit en de twee ex-geliefden schudden elkaar met de grijsgeworden muur op de achtergrond de hand. Zij draagt een lompe wollen trui en een strakke spijkerbroek, hij draagt een gruwelijk net pak en legt een hand op haar schouder. Na een paar passen in de richting van het café besluiten ze om elkaar toch maar drie kussen op de wang te geven.
- Cut.
De ex is enorm veranderd maar presteert het om er toch exact hetzelfde uit te zien. Door zijn mannengestalte schemert nog de jongen met het leren jack waar ik ooit voor viel. Ik bereken vlug hoe oud hij nu ongeveer moet zijn en vraag dan hoe het met hem gaat.
"Zijn gangetje. Zijn gangetje."
Dertien jaar is ruimschoots voldoende om radicaal, onomkeerbaar, overduidelijk en keihard uit elkaar te groeien. Die dertien jaar proberen samen te vatten in drie kwartier mag tot sociaal onwenselijk gedrag worden gerekend. En verder nog:
• Soldaat van Oranje duurt DRIEËNHALF UUR.
• De Happy Days is van alle kroegen op aarde het meest kut.
• Doei zeggen in een uitgestorven strandstadje en weten dat je elkaar nu dan echt nooit meer gaat zien is al iets minder kut.
• Heel hard The Pixies aanzetten en na middernacht de parkeergarage van Strandboulevard Katwijk uitscheuren is het tegenovergestelde van kut. To the next level.