Asset 14

Met je ex

"Ik houd niet van musicals", antwoord ik mijn ex die na DERTIEN JAAR radiostilte plots vraagt of ik zin heb om mee te gaan naar Soldaat van Oranje.

"Vroeger hield je wel van musicals."
"Eh, neehoor."
"Ja zeker wel."
"Nee echt niet."
"...."
"Ik heb zelfs nog nooit een musical gezien."
"Nou dan, waarom zeg je dat dan?"

Deze conversatie gaat natuurlijk linea recta naar mijn verzameling Unieke Gesprekken. Ook als hij niet iemand was geweest waarvan ik ooit alles wist maar die inmiddels al meer dan een decennium niet heb gesproken.

Maar omdat ik het zo absurd vind, omdat hij behoorlijk volhardend is en vooral omdat ik mijn dodelijke nieuwsgierigheid weer eens niet kan onderdrukken, stem ik in met dit schizofrene voorstel.

"Het is wel in Katwijk", stuurt hij me een paar uur later.

Wat bezielt iemand in godsnaam om zijn ex uit de oertijd ineens mee te vragen naar een musical in Katwijk, waar geen van beiden ook maar enigszins in de buurt woont? Mijn nieuwsgierigheid wordt echter alleen maar groter, dus ik antwoord dat Katwijk geen enkel probleem is. Kom maar door met je musical, met je dorpsschouwburg, je hakbijl en je inmiddels al jarenlang gistende rancune over gedumpt worden.

We spreken af van tevoren nog iets te gaan drinken, want anders is het misschien wat ongemakkelijk om de hele avond stil te zitten met slechts een armleuning en dertien onbesproken levensjaren tussen elkaar in. Katwijk is voor beiden maagdelijk terrein, dus er moet op de gok een geschikte plek uitgezocht worden. Ik googel-streetview de Happy Days, de Sunset Boulevard en de Drie Musketiers.

De Happy Days ziet er het verschrikkelijkst uit van alledrie, met een grijs uitgeslagen blinde muur vol horeca-afzuiginstallaties; een muur die het perfecte decor zou vormen voor een moeizame arthousefilm. Dus waarom niet. Ik bericht de ex dat ik hem een uurtje voorafgaand aan de voorstelling bij de Happy Days tref. Ok?

Ik denk terug aan toen ik het uit had gemaakt en hem een week of vijf later toevallig tegenkwam in een restaurant. Of tegenkwam, schuin tegenover hem geplaceerd werd. Hij zat met zijn ouders aan het andere tafeltje bij het raam. Met zijn ouders én zijn nieuwe vriendin. Huilend werkte ik mijn entrecote weg, dronk veel te snel drie glazen wijn en begluurde onderwijl (ik moest wel, ze zat pontificaal in mijn blikveld) de nieuwe verovering. Ze had grote borsten, een heel duur of in ieder geval heel groot en glimmend polshorloge en ze leek al behoorlijk volwassen. Mijn vader stelde voor om van plek te wisselen, mijn moeder vond dat eigenlijk toch wel zielig en mijn zusje hield heel subtiel haar hand op mijn rug.

"Hoi," zei hij toen hij het waarschijnlijk echt niet meer op kon houden en langs ons tafeltje moest voor een toiletbezoek.

"Hoi," klonk het in vierkoppig canon van onze tafel, met een duidelijk hoorbare punt erachter. Niet veel later kwam zijn moeder even bij ons staan en fluisterde met tranen in haar ogen dat ze het verschrikkelijk vond. Verschrik-ke-lijk. Toen het toetje voor mijn neus stond was mij duidelijk geworden dat de nieuwe verovering eigenlijk geen woord meer had uitgebracht. De ex schoof met samengeperste kaken zijn lamsbout heen en weer en zijn ouders grimasten af en toe een beetje naar elkaar.

Met smaak verorberde ik daarop alsnog mijn ijsje.

"Hoi," klinkt het achter me en daar staat hij, tegen de grijsgeworden kroegmuur vol ventilatieroosters die het perfecte decor voor een moeizame arthousefilm zou zijn.

"Hoi."

- Take one van de naast moeizame vooral tragikomische film.

Het licht is enorm Hollands, het gouden uurtje is net voorbij en er fietsen wat kinderen door het beeld. Ze likken aan smeltend roomijs met gekleurde spikkels. Meeuwen krijsen het uit en de twee ex-geliefden schudden elkaar met de grijsgeworden muur op de achtergrond de hand. Zij draagt een lompe wollen trui en een strakke spijkerbroek, hij draagt een gruwelijk net pak en legt een hand op haar schouder. Na een paar passen in de richting van het café besluiten ze om elkaar toch maar drie kussen op de wang te geven.

- Cut.

De ex is enorm veranderd maar presteert het om er toch exact hetzelfde uit te zien. Door zijn mannengestalte schemert nog de jongen met het leren jack waar ik ooit voor viel. Ik bereken vlug hoe oud hij nu ongeveer moet zijn en vraag dan hoe het met hem gaat.

"Zijn gangetje. Zijn gangetje."

Dertien jaar is ruimschoots voldoende om radicaal, onomkeerbaar, overduidelijk en keihard uit elkaar te groeien. Die dertien jaar proberen samen te vatten in drie kwartier mag tot sociaal onwenselijk gedrag worden gerekend. En verder nog:
• Soldaat van Oranje duurt DRIEËNHALF UUR.
• De Happy Days is van alle kroegen op aarde het meest kut.
• Doei zeggen in een uitgestorven strandstadje en weten dat je elkaar nu dan echt nooit meer gaat zien is al iets minder kut.
• Heel hard The Pixies aanzetten en na middernacht de parkeergarage van Strandboulevard Katwijk uitscheuren is het tegenovergestelde van kut. To the next level.

Mail

Laura van der Haar is archeoloog en schrijver.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

"Ofwel we noemen mij voortaan een tokkie, en ik zal de titel met trots dragen. Of we stoppen met het gebruik van het woord tokkie en laten het weer alleen een familienaam zijn." In deze gastcolumn geeft Anne Schepers een ijzersterk pleidooi tegen het negatieve gebruik van het woord 'tokkie'. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer