Op een verjaardagsfeestje waar het dansen in de lucht hangt maar nog niet op de vloer is geland, hoor ik drie jongens over seks beginnen. Daar wil ik bij zijn. Ik pak een sigaret uit een glaasje dat op tafel staat en schuifel op het ritme van de muziek naar ze toe. ‘Het is het mooiste’, hoor ik een van de jongens beschonken zeggen, ‘als je even helemaal vergeet dat het neuken is wat je aan het doen bent.’
Ik vind dat er op deze wereld te weinig over seks wordt gepraat. Tijdens een vergadering op de middelbare school waar ik werk werd mij onlangs gevraagd om input voor een project-uur in de vierde klas. Toen ik seks(ualiteit) als thema opperde werd het weggewimpeld, terwijl me dat juist iets leek waar leerlingen nou ECHT wat over willen weten. Hoe kan het, denk ik wel eens, dat zo’n elementair onderdeel in een mensenleven in één lesje condoom-om-banaan en dwarsdoorsnede-van-vagina wordt afgedaan? Waarom zou je dingen bedekken en verzwijgen als ze zo leuk en interessant zijn? Zelf heb ik als puber in ieder geval veel te weinig over seks gepraat, dat durfde ik niet en niemand nodigde me ertoe uit. Om dat in te halen trek ik naar dit soort gesprekken als muggen naar stilstaand water.
‘Nog beter’, vult een andere jongen aan, ‘als het méisje even helemaal vergeet wat ze aan het doen is. Zo’n meisje dat een tikkie van de wereld is. Dat ze alles wat je doet ontvangt met zo’n blik van: wat gebéurt er met me.’ Ik krijg een vuurtje van een van de jongens. Hij buigt zich naar ons toe en fluistert: ‘Vrouwen zijn in principe het beste in vorm als ze zo tussen hun vijfde en zesde biertje zitten. Daarna kun je het net zo goed zelf doen.’ Een harde lach en een proostend gebaar naar mij: ‘Op hoeveel zit jij?’
‘Het beste in vorm?’ vraag ik. ‘Wat bedoel je daar precies mee? Zit daar nog iets speciaals achter? Of bedoel jij gewoon “neukbaar”?’
Ik moet denken aan een boek van Alice Munro, waarin zij haar hoofdpersonage – de jonge vrouw Del Jordan – over seks laat speculeren: ‘Seks leek me de complete overgave, niet van de vrouw aan de man maar van de persoon aan het lichaam, een daad van vertrouwen, vrijheid door nederigheid.’ Seks als vorm van onderwerping aan het lichaam, niet aan dat van een ander maar aan dat van jezelf. Het is een hoopvolle benadering maar de hoofdpersoon van Munro moet haar verwachting aanvankelijk laten varen. De eerste man die haar seksueel aanraakt is ruw en brengt haar bepaald niet in extase.
De jongens kijken me glazig aan. ‘Zo zo, one of the guys dit hoor’, zegt eentje tegen mij. ‘Alle vrouwen zijn toch in feite neukbaar?’ zegt een andere. ‘Als je het droog bekijkt zeg maar. Of nou ja, droog.’ Het lachen komt boven Rihanna’s Diamonds uit, waarvan net de eerste tonen klinken.
‘Ik had eens een meisje dat moest huilen bij d’r orgasme’, zegt de derde jongen, ‘dat was wel echt intiem enzo.’
‘LIKE DIAMONDS IN THE SKY’, zingt een vierde jongen die van achter aan komt zetten en ons naar een lege plek tussen de inmiddels voorzichtig dansende gasten duwt. Wacht, wil ik zeggen, wacht! Ik wil nog vragen wat ze vinden van mensen die hard to please zijn, of ze geil worden van een goed gesprek, of ze wel eens een trio hebben gehad, hoe hun eerste keer was, hoe vaak ze porno kijken, of ze zich daarvoor schamen, en waarom dan. Of ‘het beste in vorm’ voor hen net als voor Del Jordan voelt als een onderwerping aan zichzelf, als een daad van vertrouwen. En dan wil ik dat ze me al die dingen terug vragen. Maar iemand trekt aan mijn arm, er valt een glaasje sigaretten van een tafel en Rihanna shinet al te bright om elkaar nog goed te kunnen verstaan.
Iduna Paalman (1991) is al bijna vier jaar columnist voor Hard//hoofd. Haar poëziedebuut ‘De grom uit de hond halen’ verscheen in het najaar van 2019 bij Querido. Ze won er de Poëziedebuutprijs 2020 mee. Ze publiceerde onder meer in De Gids, De Revisor, De Groene Amsterdammer en NRC Handelsblad.
Tsjisse Talsma gaat het liefst met zijn schetsboek de wereld rond.
