Wat is het verschil tussen jong-zijn & seks begin jaren zestig en jong-zijn & seks anno nu? Vóór de Beatles wist je van niks, mocht je niks en dacht je aan niets anders. In 2017 weet je alles, mag je alles, maar moet je blijkbaar op elkaars spek worden gebonden voordat je iets met elkaar doet.
Dat laatste begrijp ik althans uit een recent krantenbericht. Een steekproef wijst uit dat jongeren niet alleen steeds langer wachten met hun ‘eerste keer’ - ook ‘andere vormen van fysiek contact’ worden vaker op de lange baan geschoven.
Nee, dan wij! Omdat ons nooit iets werd verteld (laat staan getoond) kon het voortplantingsmysterie mythische proporties aannemen. Een nieuwsgierig aangelegd kind moest het doen met wat eigen onderzoek. Zo gluurde mijn kleine zusje door een kier van de wc-deur, ter toetsing van haar vermoeden dat de plasser van onze vader tot aan de grond reikte. Dat bleek een misvatting, maar hoe het dan wel zat? Iedere vraag in die richting kon rekenen op een misprijzend ‘ga met je blokken spelen!’.
Wij hadden een hond, genaamd Molly. Zoals haar naam al doet vermoeden, was zij aan de mollige kant. Maar toen zij in korte tijd zo dik werd dat ze leek te zullen ontploffen, scheen zelfs onze moeder niet te snappen dat er meer aan de hand was. Totdat er op een ochtend ineens zeven piepende mormels aan Molly lagen te zuigen. Waar kwamen die nou ineens vandaan?
Ik was vijftien toen de hele straat schande sprak van onze buurfamilie: Betsie, de dochter van zestien, ‘moest trouwen’. Móest? Hoezo moest? Nou, fluisterde mijn moeder, zij hadden een beetje aan elkaar geprutst, die jongen en Betsie, héél eventjes maar, en nu kwam er een baby. Eigen schuld, dikke buik.
Snap jij het? vroeg ik aan mijn kleine zus. Zij intussen wel. Zij had gezien wat de koeien in het weiland van boer Kwast, drie straten verderop, met elkaar deden. Een mannetjeskoe met een vrouwtjeskoe, de een bovenop de ander. ‘Zo krijgt ze een kalfje’, had boer Kwast haar toevertrouwd. ‘Ga ook maar eens kijken’, opperde mijn zus.
Al deducerend en reducerend kwamen we eruit. Bij Molly en de mensen ging het precies zo. De een klom op de ander. Beetje raar natuurlijk, maar vast heel spannend want iedereen deed er geheimzinnig over. Er bestond een woord voor dat niemand hardop durfde uitspreken, maar je kon ook gewoon je tong in elkaars mond steken. Ja, echt.
Zo werden wij langzaam wijzer en weer wat later begon het dromen en fantaseren. Zag hij me staan, die leuke jongen? Zou hij het kunnen, met die tong? Kom maar mee achter het schuurtje, gauw!
Wat een spanning en sensatie. Maar nu vinden jongeren het dus niks, dat hele seksgedoe. Hun schermpjes bieden opwinding genoeg.
Probleem, probleem, tobben hun moeders.
De mijne zou gejuicht hebben.
Trudy Kunz werd in de jaren tachtig en negentig bekend door haar werk voor Libelle en Marie Claire. Voor Plus Magazine was zij bijna vijftien jaar columniste. Zij publiceerde meerdere interviewbundels en in 2013 verscheen haar eerste roman, Kroniek van een bange liefde. Als pensionado zonder pensioen verdeelt zij haar tijd, net als daarvoor, tussen schrijven, schilderen en ander (on)nuttigs.
Mark van Wijk Beïnvloed door een grafische achtergrond en strips uit zijn jeugd puzzelt Mark van Wijk totdat er een illustratie staat die speelt met de geschreven tekst.
