Asset 14

Handtekening

Een handtekening, vaak vergeet ik dat ik er een heb tot ze weer eens ergens gezet moet worden. Deze ochtend dient dat vijftien keer te gebeuren, voor zes kopieën van twee documenten en dan nog een derde document in drievoud. Scheiden is een zeer administratieve aangelegenheid, zeker als je een kind hebt.

Per pagina begint de krabbel mij verachtelijker aan te staren. ‘Ben ik nou serieus de stempel van jouw identiteit? Datgene waarmee je je zegen geeft aan alle cruciale veranderingen in je leven?’ lijkt het te willen zeggen. ‘Waarom dat kinderachtige wiebelstreepje? Had je dat in de loop der jaren niet aan kunnen passen? En waarom in godsnaam die semi-mysterieuze initiaal van je tweede naam? Denk je soms dat je Peter de Vries bent? Is het zo’n grote moeite om kladpapier te kopen en mij in iets volwassens te veranderen?’

Het moet rond mijn dertiende geweest zijn – toen ik even dacht het leven volledig te begrijpen - dat mijn huidige handtekening ontstaan is. Had ik toen enig idee waarvoor ik haar zou gebruiken? Het erkennen van een kind? Trouwen met de moeder van dat kind? En dan weer de ontbinding van dat huwelijk? Had ik kunnen bedenken dat ik op mijn eenendertigste al een compleet leven achter de rug zou hebben? En dat allemaal met behulp van een wiebelig streepje dat eventjes zo cool leek?

Handtekening

Illustratie: Erik Wallert

‘Wist je dat het vandaag de Dag van de Scheiding is?’ zei mijn ex, toen we zojuist in de wachtkamer zaten. Ze zag er nog even mooi uit als de dag dat ik haar ontmoette.
‘Ik weet heus wel waarom we hier zitten,’ murmelde ik.
‘Nee, ik bedoel, dat blijkt een nationale feestdag te zijn. Kwam ik ook toevallig gisteren achter.’
‘Nou, wat handig zeg, dat zal dan vast helpen de datum te onthouden voor ons jaarlijkse jubileum,’ gaapte ik gevat.
Waarom zaten we hier grappig te doen? Waarom zaten we hier überhaupt?

Op het nieuws van onze breuk reageerde iedereen compleet verward, benard en vaak ook verontwaardigd. Niemand zag het aankomen. Voor de buitenwereld leken we altijd het perfecte stel.
‘Iedereen heeft toch weleens problemen? Jullie hebben zo’n prachtig kind, kan dat dan niet voldoende zijn?’ sprak menig familielid aangedaan.
‘Hier moet ik toch tussen kunnen komen? Ik heb toch niet voor niets mijn handtekening gezet?’ zei de vriend die mijn getuige was geweest. Zijn signatuur was strak en vol vertrouwen, alsof het leven slechts een kwestie van afspraken was.
‘Als het zelfs tussen jullie niet blijkt te werken, aan wie kan ik dan nog een voorbeeld nemen?’ huilde een vriendin. Ik wist dat zij vaak wat ongelukkig was in de liefde, maar was me er niet eerder bewust van dat wij haar voorbeeld waren.
‘Het komt allemaal wel goed,’ troostte ik haar met een gevoel van schuld, slechts half bewust van de absurditeit van deze situatie. Was ik niet degene die getroost moest worden?
Slechts een paar van onze allerbeste vrienden zagen af en toe de scheurtjes die zich steeds meer in onze relatie begonnen te vertonen, maar zij dachten dat wij er wel uit zouden komen. Dat was ook waar ik in bleef in geloven, tot het moment dat mijn vermeende wederhelft vertelde dat zij dat niet meer deed.

Het is niet zo dat mijn ex en ik krampachtig onze problemen voor de buitenwereld probeerden te verbergen; die problemen vielen simpelweg weg wanneer we in het gezelschap van anderen waren. Dan waren wij inderdaad eventjes dat perfecte stel, elkaar op de juiste momenten aanvullend of juist gezellig tegensprekend. Als vanzelf praktiseerden we de theorie die vanaf het prille begin over onze relatie bestond: die van de eigengereide ondernemende vrouw die midden in de wereld staat en haar zorgzame maar wat onhandige man die vaak in zijn eigen wereldje leeft. In menig opzicht het geëmancipeerde droomhuwelijk.

Soms lukte het om een tijd met deze rollen samen te vallen, maar dat ging steevast gepaard met een steeds groter wordend gevoel van onbehagen. Hoe graag we er ook in wilden geloven, de theorie bleef een theorie. In de praktijk zaten we elkaar vaker in de weg dan dat we elkaar wisten aan te vullen. Achter haar in-de-wereld-staan zat een gekmakende rusteloosheid en in mijn schijnbaar zo knusse wereldvreemdheid een beangstigend pantser van gemakzuchtige berusting. Haar rusteloosheid wist mijn berusting nooit te doorbreken en mijn berusting maakte haar rusteloosheid alleen maar groter. Hoe beter we elkaar begrepen, des te verder we van elkaar verwijderd raakten.

Ik ben er steeds beter in geworden om deze analyse onder woorden te brengen, voor mezelf en als boodschapper van mijn slechte nieuws.
‘Ach, wat een prachtig evenwichtig gepsychologiseer allemaal,’ roepen mijn toehoorders dan vaak geïrriteerd uit. ‘Het was toch makkelijker te behappen geweest als een van jullie de ander ouderwets bedrogen had.’

Natuurlijk biedt de analyse ook geen enkele troost. Al begin ik steeds scherper in te zien wat er allemaal aan mijn relatie schortte, liever had ik die vijftien handtekeningen deze ochtend niet hoeven zetten. En al zou ik inmiddels - met al die prachtige wijsheid van nu op zak - mijn oude leventje niet meer terug willen, voorlopig zal ik hem nog elke dag missen. En haar ook.

Het is tijd voor een nieuwe handtekening, eentje die mij niet langer uitlacht. In die van mijn dertienjarige ik ligt een wereld besloten waar ik niet meer in kan en wil geloven. Ik was een romanticus die veilig verlangde naar wat voorbij de horizon lag. Te lang ben ik dertien gebleven. Pas nu durf ik voorzichtig uit mijn pantser te stappen, om een ander werkelijk te kunnen leren kennen en daarmee ook mezelf. Het kladpapier is aangeschaft, morgen begin ik met oefenen.

Mail

Kasper van Royen is Hard//hoofd-redactielid, is naast vader ook filosoof, ex-docent, ex-dichter, ex-echtgenoot, popfetisjist en postbode.

Erik Wallert gaf zijn baan als journalist eraan om aan de Koninklijke Academie te Antwerpen schilderkunst te studeren. Op die academie worden nog technische vaardigheden geleerd, vaardigheden die Erik nu inzet in autonome tekeningen en illustraties. Hij put inspiratie uit oude grafiek, zoals krantenillustraties en strips uit het fin-de-siècle waarvan hij de sfeer en gratie toepast in tekeningen die evenwel over hedendaagse onderwerpen handelen.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Auto Draft 4

Tijd buiten de uren om

Micha Daanen sliep binnen een jaar in bijna 60 verschillende hotelkamers. In dit essay ligt hij het fenomeen van de hotelkamer als liminaal object toe, en legt uit wat zo'n kortdurend verblijf voor gasten én kamers betekent en waarom het onmogelijk is om ouder te worden in een hotelkamer. 'In het bed waar ik gisteren droomde over sterven in een auto-ongeluk ligt nu iemand te masturberen.' Lees meer

Een ode aan de pornofilm 2

Een ode aan de pornofilm: Het Porn Film Festival Amsterdam

Porno is meer dan wat Pornhub en andere grote platforms ons voorschotelen. Het Porn Film Festival Amsterdam laat deze donderdag tot en met zondag zien, dat porno kwetsbaarder, artistieker en vrijer is dan velen verwachten. Emma Zuiderveen spreekt met organisatoren Erik ter Veld en Franka Bauwens. Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Auto Draft 2

'Kunnen we vrienden zijn?': over een noodzakelijk veranderende mens-natuur relatie

Wanneer Jop Koopman afreist naar Lombok om de Indonesische visie op mens-natuurrelatie beter te begrijpen, gaat hij op pad met een lokale mysticus. In dit essay onderzoekt hij hoe we de verhouding mens-natuur opnieuw kunnen vormgeven; wat de agency is van onze omgeving, en waarom we vrienden moeten worden met alles rondom ons. Lees meer

 1

De zee

Mariska Kleinhoonte van Os schrijft met groot mededogen en rauwe eerlijkheid over degenen die tussen de mazen van het net en de mazen van de wet vallen, in de verhalenbundel 'Tussen de mazen' die op 14 februari verschijnt. Op onze site lees je alvast een voorpublicatie. Lees meer

De rattenkoning

De rattenkoning

Een schoolreis naar Praag klinkt als een feestelijke afsluiting van de middelbare school: slapeloze busritten, sigaretten in de schaduw van kasteelparken en stiekeme plannen om absint te drinken in hotelkamers. Maar in dit verhaal van Nick De Weerdt eindigt de reis voor een onafscheidelijke vriendinnengroep met een onverwachte confrontatie: de rattenkoning. Lees meer

Stil protest

Stil protest

Nadeche Remst laat zien hoe slaap, verdriet en dissociatie meer zijn dan persoonlijke reacties: ze worden een vorm van stil verzet tegen een wereld die kwetsbaarheid buitensluit. Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Hoe lang blijf je een vluchteling?

Hoe lang blijf je een vluchteling?

'Wat' ben je als je ergens niet thuishoort, maar ook niet terug kan naar je geboorteland? Ivana Kalaš onderzoekt het label 'vluchteling'. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Even zweven de levende wezens

Even zweven de levende wezens

Voor Hard//hoofd dicht Pim te Bokkel over de verschillende facetten van water: de kalmte en geborgenheid ervan, of juist de dreigende weidsheid. Dit is een voorpublicatie uit de bundel 'Even zweven de levende wezens' die op 16 januari bij uitgeverij Wereldbibliotheek verschijnt. Lees meer

Een echte vis

Een echte vis

In dit verhaal van Maartje Franken dreigt er meer dan alleen een storm. Kinderen gaan op zomervakantie in de regen, ontdekken een verzonken stad en proberen te documenteren zoals Bear Grylls. Lees meer

:Oproep: Hard//hoofd Biechtlijn

Oproep: bel de Hard//hoofd Biechtlijn

Op zoek naar een luisterend oor? Bel de Hard//hoofd Biechtlijn op 06 16 85 74 57 en word trouwe lezer van Hard//hoofd op papier om de collectieve audiobiecht te beluisteren. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lichamen en monden

Lichamen en monden

Hoelang blijf je toekijken? Wanneer dondert alles in elkaar? Waar zit de zwakke plek van passiviteit? Pieter van de Walle neemt je in dit kortverhaal mee als apathische visverzorger in een Berlijns aquarium. Lees meer

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Honger’, het zevende Hard//hoofd Magazine! 1

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Honger’, het zevende Hard//hoofd Magazine!

Welk verlangen kenmerkt jouw leven en waar snak jij naar? Stuur voor 16 februari 2025 je pitch in en voed ons met jouw ideeën over (beeld)verhalen, essays, poëzie en kunstkritiek voor het magazine ‘Honger’. Lees meer

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Honger’, het zevende Hard//hoofd Magazine!

Illustreer jij de volgende cover van het Hard//hoofd Magazine?

Voor ‘Honger’, het najaarsnummer van 2025 van Hard//hoofd, zijn we op zoek naar illustrator die de cover van ons magazine wil maken. Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

De Groep

De Groep

'Ik ben Jane en Kevin is een lul die te veel ruimte inneemt.' Amal Akbour schreef een verhaal over Jane, een narcistische jonge vrouw die voor het eerst deelneemt aan groepstherapie. Dit is een voorpublicatie van het verhaal dat Amal schreef als onderdeel van het Veerhuis Talentenprogramma. Lees meer

Gebeden van keramiek - Nieuw werk voor kunstverzamelaars! 1

Gebeden van keramiek - Nieuw werk voor kunstverzamelaars!

Als dank voor hun steun, ontvangen onze ruim 1.700 kunstverzamelaars in januari een prachtig werk van beeldend kunstenaar Dakota Magdalena Mokhammad. Om welk werk het precies gaat blijft een verrassing, maar in gesprek met onze chef Kunst Jorne Vriens licht Dakota een tipje van de sluier op. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer