Asset 14

Handtekening

Een handtekening, vaak vergeet ik dat ik er een heb tot ze weer eens ergens gezet moet worden. Deze ochtend dient dat vijftien keer te gebeuren, voor zes kopieën van twee documenten en dan nog een derde document in drievoud. Scheiden is een zeer administratieve aangelegenheid, zeker als je een kind hebt.

Per pagina begint de krabbel mij verachtelijker aan te staren. ‘Ben ik nou serieus de stempel van jouw identiteit? Datgene waarmee je je zegen geeft aan alle cruciale veranderingen in je leven?’ lijkt het te willen zeggen. ‘Waarom dat kinderachtige wiebelstreepje? Had je dat in de loop der jaren niet aan kunnen passen? En waarom in godsnaam die semi-mysterieuze initiaal van je tweede naam? Denk je soms dat je Peter de Vries bent? Is het zo’n grote moeite om kladpapier te kopen en mij in iets volwassens te veranderen?’

Het moet rond mijn dertiende geweest zijn – toen ik even dacht het leven volledig te begrijpen - dat mijn huidige handtekening ontstaan is. Had ik toen enig idee waarvoor ik haar zou gebruiken? Het erkennen van een kind? Trouwen met de moeder van dat kind? En dan weer de ontbinding van dat huwelijk? Had ik kunnen bedenken dat ik op mijn eenendertigste al een compleet leven achter de rug zou hebben? En dat allemaal met behulp van een wiebelig streepje dat eventjes zo cool leek?

Handtekening

Illustratie: Erik Wallert

‘Wist je dat het vandaag de Dag van de Scheiding is?’ zei mijn ex, toen we zojuist in de wachtkamer zaten. Ze zag er nog even mooi uit als de dag dat ik haar ontmoette.
‘Ik weet heus wel waarom we hier zitten,’ murmelde ik.
‘Nee, ik bedoel, dat blijkt een nationale feestdag te zijn. Kwam ik ook toevallig gisteren achter.’
‘Nou, wat handig zeg, dat zal dan vast helpen de datum te onthouden voor ons jaarlijkse jubileum,’ gaapte ik gevat.
Waarom zaten we hier grappig te doen? Waarom zaten we hier überhaupt?

Op het nieuws van onze breuk reageerde iedereen compleet verward, benard en vaak ook verontwaardigd. Niemand zag het aankomen. Voor de buitenwereld leken we altijd het perfecte stel.
‘Iedereen heeft toch weleens problemen? Jullie hebben zo’n prachtig kind, kan dat dan niet voldoende zijn?’ sprak menig familielid aangedaan.
‘Hier moet ik toch tussen kunnen komen? Ik heb toch niet voor niets mijn handtekening gezet?’ zei de vriend die mijn getuige was geweest. Zijn signatuur was strak en vol vertrouwen, alsof het leven slechts een kwestie van afspraken was.
‘Als het zelfs tussen jullie niet blijkt te werken, aan wie kan ik dan nog een voorbeeld nemen?’ huilde een vriendin. Ik wist dat zij vaak wat ongelukkig was in de liefde, maar was me er niet eerder bewust van dat wij haar voorbeeld waren.
‘Het komt allemaal wel goed,’ troostte ik haar met een gevoel van schuld, slechts half bewust van de absurditeit van deze situatie. Was ik niet degene die getroost moest worden?
Slechts een paar van onze allerbeste vrienden zagen af en toe de scheurtjes die zich steeds meer in onze relatie begonnen te vertonen, maar zij dachten dat wij er wel uit zouden komen. Dat was ook waar ik in bleef in geloven, tot het moment dat mijn vermeende wederhelft vertelde dat zij dat niet meer deed.

Het is niet zo dat mijn ex en ik krampachtig onze problemen voor de buitenwereld probeerden te verbergen; die problemen vielen simpelweg weg wanneer we in het gezelschap van anderen waren. Dan waren wij inderdaad eventjes dat perfecte stel, elkaar op de juiste momenten aanvullend of juist gezellig tegensprekend. Als vanzelf praktiseerden we de theorie die vanaf het prille begin over onze relatie bestond: die van de eigengereide ondernemende vrouw die midden in de wereld staat en haar zorgzame maar wat onhandige man die vaak in zijn eigen wereldje leeft. In menig opzicht het geëmancipeerde droomhuwelijk.

Soms lukte het om een tijd met deze rollen samen te vallen, maar dat ging steevast gepaard met een steeds groter wordend gevoel van onbehagen. Hoe graag we er ook in wilden geloven, de theorie bleef een theorie. In de praktijk zaten we elkaar vaker in de weg dan dat we elkaar wisten aan te vullen. Achter haar in-de-wereld-staan zat een gekmakende rusteloosheid en in mijn schijnbaar zo knusse wereldvreemdheid een beangstigend pantser van gemakzuchtige berusting. Haar rusteloosheid wist mijn berusting nooit te doorbreken en mijn berusting maakte haar rusteloosheid alleen maar groter. Hoe beter we elkaar begrepen, des te verder we van elkaar verwijderd raakten.

Ik ben er steeds beter in geworden om deze analyse onder woorden te brengen, voor mezelf en als boodschapper van mijn slechte nieuws.
‘Ach, wat een prachtig evenwichtig gepsychologiseer allemaal,’ roepen mijn toehoorders dan vaak geïrriteerd uit. ‘Het was toch makkelijker te behappen geweest als een van jullie de ander ouderwets bedrogen had.’

Natuurlijk biedt de analyse ook geen enkele troost. Al begin ik steeds scherper in te zien wat er allemaal aan mijn relatie schortte, liever had ik die vijftien handtekeningen deze ochtend niet hoeven zetten. En al zou ik inmiddels - met al die prachtige wijsheid van nu op zak - mijn oude leventje niet meer terug willen, voorlopig zal ik hem nog elke dag missen. En haar ook.

Het is tijd voor een nieuwe handtekening, eentje die mij niet langer uitlacht. In die van mijn dertienjarige ik ligt een wereld besloten waar ik niet meer in kan en wil geloven. Ik was een romanticus die veilig verlangde naar wat voorbij de horizon lag. Te lang ben ik dertien gebleven. Pas nu durf ik voorzichtig uit mijn pantser te stappen, om een ander werkelijk te kunnen leren kennen en daarmee ook mezelf. Het kladpapier is aangeschaft, morgen begin ik met oefenen.

Mail

Kasper van Royen is Hard//hoofd-redactielid, is naast vader ook filosoof, ex-docent, ex-dichter, ex-echtgenoot, popfetisjist en postbode.

Erik Wallert gaf zijn baan als journalist eraan om aan de Koninklijke Academie te Antwerpen schilderkunst te studeren. Op die academie worden nog technische vaardigheden geleerd, vaardigheden die Erik nu inzet in autonome tekeningen en illustraties. Hij put inspiratie uit oude grafiek, zoals krantenillustraties en strips uit het fin-de-siècle waarvan hij de sfeer en gratie toepast in tekeningen die evenwel over hedendaagse onderwerpen handelen.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

In gesprek met Jacqueline Peeters

In gesprek met Jacqueline Peeters: ‘Schilderen is denken en doen’

Aucke Paulusma gaat in gesprek met Jacqueline Peeters over haar nieuwe tentoonstelling. ‘Ik hoop dat ze in mijn werk iets van die spanning zien tussen wat zichtbaar is en wat verborgen blijft, en dat ze voelen hoe ik dat proces van schilderen benader.’ Lees meer

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Op 25 mei organiseerde Hard//hoofd een schrijfworkshop met het thema: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?' Tijdens deze middag hebben de uitgekozen deelnemers onder begeleiding van één van de vier hosts uit het netwerk van Hard//hoofd de tijd gekregen om ideeën uit te wisselen, hun eigen tekst aan te scherpen en te reflecteren op hun eigen schrijfproces. Samen met de hosts kijken we terug op een verdiepende, inspirerende dag vol uitwisseling en reflecties. Lees meer

Dit maakten onze kunstverzamelaars en magazineabonnees mogelijk in 2024

Dit maakten onze kunstverzamelaars mogelijk in 2024

Kunstverzamelaars dragen bij aan onze missie om nieuw talent te ondersteunen en een vrije ruimte te bieden. We leggen graag uit hoe we de donaties in 2024 hebben besteed. Lees meer

Als je écht kinderen wilt redden

Als je écht kinderen wilt redden

Shashitu Rahima Tarirga kwam 33 jaar geleden via interlandelijke adoptie naar Nederland vanuit Ethiopië. Na een reis naar Ethiopië maakt ze nu een afweging tussen haar leven hier en het gemiste leven daar. 'Weegt een westers paspoort op tegen het moeten omgaan met de trauma’s van scheiding en achterlating? Weegt een leven hier op tegen onbekendheid met je leven daar?' Lees meer

Water landt zachter

Water landt zachter

Via een staalarbeider en een PVV-stemmer onderzoekt Angelika Geronymaki zichzelf. Kan ze, zonder het doen van aannames, de ander leren kennen? Lees meer

nuclear family

Queerkroost

In een briefwisseling over queer ouderschap zoeken Eke Krijnen en Lisanne Brouwer naar steun, herkenning en een houding om de maatschappelijke discriminatie buiten het gezinsleven te houden. Lees meer

Informatiehonger

Informatiehonger

We verslikken ons in data, maar blijven gulzig drinken. In dit essay onderzoekt Paola Verhaert hoe onze honger naar informatie — ooit gevoed door boeken, nu door eindeloze datastromen — ons hoofd én onze wereld begint te verzwelgen. Waar ligt de grens? En merken we het als we die overschrijden? Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

:De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

In het tweede deel van deze essayreeks over kunststakingen schrijft Lara den Hartog Jager over kunstenaars die worstelen met systemen van macht en de vraag of hun kunst verandering teweeg kan brengen. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Morgen zal alles anders zijn

‘Even eufy checken.’ In ‘Morgen zal alles anders zijn’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Bleekzucht en bloedarmoede

Bleekzucht en bloedarmoede

Menstruatie is stil en onzichtbaar. We kijken weg en gaan door. Maar wat als dat niet langer kan? Wat als het bloed de samenleving binnenstroomt en ons verdrinkt? Esther De Soomer onderzoekt hoe de maatschappij dan reageert. Lees meer

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

HALFNAAKT en Hard//hoofd zoeken acht beeldmakers (fotografie, illustratie, keramiek, textiel, etc.) die samen willen werken aan een publicatie over seksueel consent. Meedoen? Reageer vóór 20 mei. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

In ‘Een anatomie van opa’s dochter’ reconstrueert Bareez Majid de verschillende deeltjes die samen een moeder maken. Een moeder die door een ziekte in de war is, en veel dingen vergeet – soms zelfs haar eigen kinderen. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Steun Hard//hoofd en verzamel kunst!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe schrijvers en kunstenaars. We zijn al vijftien jaar gratis toegankelijk en advertentievrij. Zo’n vrije ruimte is harder nodig dan ooit. Steun de makers van de toekomst; sluit je vóór 1 juli aan als kunstverzamelaar en ontvang in juli je eerste kunstwerk, een unieke print van kunstenaar Lois Cohen!

Word kunstverzamelaar