Asset 14

Gezicht

‘‘PAPAKHEBEENGEZICHTGETEKEND!’’ schreeuwt Annika in mijn rechteroor. Het was even lekker rustig, zeker vijf minuten kon ik ongestoord schrijven.
‘‘Ja, lieverd, wat heb je nu weer gedaan?’’ vraag ik afwezig.
‘‘Gezichtgetekend. Gezichtgetekend. Gezichtgetekend.’’ Ze maakt er kordate sprongetjes bij.
Ik kijk naar het schoolbord, dat normaal gevuld is met kleurige kluwen van krassen en strepen. En inderdaad, vanuit een zee van vlekken staart een gezicht mij aan. Twee ogen, een neus en een mond.
‘‘Wat, wat knap. Hoe kan je dat nou opeens weer?’’ Mijn stem klinkt beduusd, bijna bezorgd. Op dit soort zaken kan een mens nooit voorbereid zijn.
‘‘Knap van mij hè? Nu ben ik groot.’’
‘‘Nou ja, dat weet ik nou ook weer niet, maar een bijzondere prestatie kan je het zeker wel noemen.’’
Ik maak een foto van mijn dochters figuratieve debuut, voordat een nat lapje het een dezer dagen onherroepelijk uit zal vlakken. Even overweeg ik of dit kiekje iets is om op Facebook te delen. Maar nee, sommige wonderen dienen binnenkamers te blijven.

Die avond moet het gebeuren. De echtgenote is uit met vriendinnen, de dochter is vroeg op bed gelegd, er staat een fijn muziekje op, ik heb een lekker flesje wijn op tafel staan. Aan alle voorwaarden is voldaan. Nu zal ik dan in die zalige schrijfroes raken waar ik al dagen zo naar verlang, de pagina’s zullen zichzelf tikken en met tevreden verwondering zal ik ze daarna teruglezen.

Illustratie: Leila Merkofer

Natuurlijk blijft die eerste zin altijd lastig, hoe ideaal de omstandigheden ook mogen zijn. Ik typ een woord en delete het weer. Ik typ het woord opnieuw. Het woord is ‘‘deze’’. Daar kan je feitelijk nog alle kanten mee op. Mijn glas is nog halfvol, maar toch schenk ik het bij. Ik heb het gevoel dat er iemand meekijkt. Als ik mijn hoofd omdraai sta ik oog in oog met het gezicht dat mijn dochter vanmiddag getekend heeft.
‘‘Elk begin is moeilijk,’’ zeg ik.
‘‘Ik was er anders zomaar opeens,’’ zwijgt het gezicht.

Het is een basaal gelaat: stipjes als ogen, een lijntje als neus en een cirkel als mond. En toch zie ik er een uitdrukking in. Het gezicht doet me aan iemand denken.
‘‘Ik kan je zo laten verdwijnen,’’ grijns ik naar het schoolbord.
Ik weet dat het een loos dreigement is. Vanavond zal het natte lapje nog niet ter hand worden genomen, want de moeder des huizes moet het artefact nog bewonderen. Met een foto zal zij geen genoegen nemen.

‘‘Deze, deze, deze. Deze dag, deze nacht, deze vertelling, deze woorden.’’
Waarom praat ik nou hardop? Dat doe ik anders nooit.
‘‘Jij hebt lekker toch geen oren,’’ zing ik.
Dan typ ik een zin. En nog een zin. Het zijn best aardige zinnen. Wie weet wordt het nog wel wat met deze avond. Ik delete de zinnen weer.

‘‘Niet achterom kijken, niet achterom kijken,’’ fluister ik, krampachtig starend naar het computerscherm. ‘‘Je bent sterker dan dat.’’
Als ik na een halve minuut dan toch achterom kijk verwacht ik dat de ogen groter zijn geworden en de mond vertrokken is in een grimas.

Het gezicht is natuurlijk zoals het de hele tijd was. Maar op wie lijkt het nou?
‘‘Als ik er niet was, was jij er ook niet,’’ grom ik.
Het gezicht lijkt zich hier niet door te laten intimideren en glundert.
Dan maak ik mijn riem los en trek mijn broek naar beneden.
‘‘Als we het zo gaan spelen, laat dat schrijven dan maar zitten. Ik ga keiharde porno kijken en dan zullen we nog wel eens zien wie zich hier ongemakkelijk gaat voelen.’’
‘‘Tegen wie heb je het?’’ Ik zie mijn wederhelft met verbaasde blik in de deuropening staan. Ik heb blijkbaar de hele avond tegen een schoolbord zitten praten.

De volgende ochtend geef ik Annika een nat lapje. Zonder enige aarzeling veegt ze haar creatie weg.
‘‘Ga je nu weer een nieuw gezicht tekenen?’’ vraag ik.
‘‘Ja hoor,’’ zegt de peuter laconiek.
Met een groen krijtje zet ze een streep. En daarnaast nog een streep. Dan pakt ze een rood krijtje en krast door de strepen heen.
‘‘Dat is toch geen gezicht?’’
‘‘Jawel hoor.’’
‘‘Waar zijn de ogen dan?’’
‘‘Hier,’’ zegt ze en wijst naar het uiteinde van een van de groene strepen.
‘‘Blijf jij voorlopig nog maar even in het abstracte werken, lieve schat,’’ zeg ik opgelucht. Ik pak mijn telefoon en wis de foto. Het gezicht heeft nooit bestaan.

Mail

Kasper van Royen is Hard//hoofd-redactielid, is naast vader ook filosoof, ex-docent, ex-dichter, ex-echtgenoot, popfetisjist en postbode.

Leila Merkofer , afkomstig uit Zwitserland is een grafisch vormgeefster en illustratrice werkend en wonend in Amsterdam. Ze vertaalt thema’s zo groot als de Matterhorn naar heldere, scherp omlijnde illustraties. Door het handmatige karakter van haar illustraties creëert ze een gevoel van authenticiteit. Daarnaast houdt Leila van Nederlandse bijdehandheid, oude films, sneeuw en chocola.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

In gesprek met Jacqueline Peeters

In gesprek met Jacqueline Peeters: ‘Schilderen is denken en doen’

Aucke Paulusma gaat in gesprek met Jacqueline Peeters over haar nieuwe tentoonstelling. ‘Ik hoop dat ze in mijn werk iets van die spanning zien tussen wat zichtbaar is en wat verborgen blijft, en dat ze voelen hoe ik dat proces van schilderen benader.’ Lees meer

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Op 25 mei organiseerde Hard//hoofd een schrijfworkshop met het thema: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?' Tijdens deze middag hebben de uitgekozen deelnemers onder begeleiding van één van de vier hosts uit het netwerk van Hard//hoofd de tijd gekregen om ideeën uit te wisselen, hun eigen tekst aan te scherpen en te reflecteren op hun eigen schrijfproces. Samen met de hosts kijken we terug op een verdiepende, inspirerende dag vol uitwisseling en reflecties. Lees meer

Dit maakten onze kunstverzamelaars en magazineabonnees mogelijk in 2024

Dit maakten onze kunstverzamelaars mogelijk in 2024

Kunstverzamelaars dragen bij aan onze missie om nieuw talent te ondersteunen en een vrije ruimte te bieden. We leggen graag uit hoe we de donaties in 2024 hebben besteed. Lees meer

Als je écht kinderen wilt redden

Als je écht kinderen wilt redden

Shashitu Rahima Tarirga kwam 33 jaar geleden via interlandelijke adoptie naar Nederland vanuit Ethiopië. Na een reis naar Ethiopië maakt ze nu een afweging tussen haar leven hier en het gemiste leven daar. 'Weegt een westers paspoort op tegen het moeten omgaan met de trauma’s van scheiding en achterlating? Weegt een leven hier op tegen onbekendheid met je leven daar?' Lees meer

Water landt zachter

Water landt zachter

Via een staalarbeider en een PVV-stemmer onderzoekt Angelika Geronymaki zichzelf. Kan ze, zonder het doen van aannames, de ander leren kennen? Lees meer

nuclear family

Queerkroost

In een briefwisseling over queer ouderschap zoeken Eke Krijnen en Lisanne Brouwer naar steun, herkenning en een houding om de maatschappelijke discriminatie buiten het gezinsleven te houden. Lees meer

Informatiehonger

Informatiehonger

We verslikken ons in data, maar blijven gulzig drinken. In dit essay onderzoekt Paola Verhaert hoe onze honger naar informatie — ooit gevoed door boeken, nu door eindeloze datastromen — ons hoofd én onze wereld begint te verzwelgen. Waar ligt de grens? En merken we het als we die overschrijden? Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

:De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

In het tweede deel van deze essayreeks over kunststakingen schrijft Lara den Hartog Jager over kunstenaars die worstelen met systemen van macht en de vraag of hun kunst verandering teweeg kan brengen. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Morgen zal alles anders zijn

‘Even eufy checken.’ In ‘Morgen zal alles anders zijn’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Bleekzucht en bloedarmoede

Bleekzucht en bloedarmoede

Menstruatie is stil en onzichtbaar. We kijken weg en gaan door. Maar wat als dat niet langer kan? Wat als het bloed de samenleving binnenstroomt en ons verdrinkt? Esther De Soomer onderzoekt hoe de maatschappij dan reageert. Lees meer

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

HALFNAAKT en Hard//hoofd zoeken acht beeldmakers (fotografie, illustratie, keramiek, textiel, etc.) die samen willen werken aan een publicatie over seksueel consent. Meedoen? Reageer vóór 20 mei. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

In ‘Een anatomie van opa’s dochter’ reconstrueert Bareez Majid de verschillende deeltjes die samen een moeder maken. Een moeder die door een ziekte in de war is, en veel dingen vergeet – soms zelfs haar eigen kinderen. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Steun Hard//hoofd en verzamel kunst!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe schrijvers en kunstenaars. We zijn al vijftien jaar gratis toegankelijk en advertentievrij. Zo’n vrije ruimte is harder nodig dan ooit. Steun de makers van de toekomst; sluit je vóór 1 juli aan als kunstverzamelaar en ontvang in juli je eerste kunstwerk, een unieke print van kunstenaar Lois Cohen!

Word kunstverzamelaar