‘Je houdt jezelf wel in de gaten hè?’ vraagt de gastvrouw terwijl ze mij voor de derde keer inschenkt. Ik hoef straks niet te rijden, maar toch is daar die vraag, naast al die andere vragen tijdens het etentje.
‘Wist je dat e-sigaretten ook heel schadelijk zijn?’
‘Hoe vaak ga jij naar de sportschool?’
‘Jij eet toch wel biologisch?’
‘Hoe scheid jij je afval precies?’
Nee, het leven is allang geen lolletje meer. Op alle dingen die leuk, lekker of gemakkelijk zijn rust tegenwoordig een taboe. Dat ik dagelijks wijn drink maakt mij bijna tot een crimineel en ook mijn afkeer van de fiets – ik pak liever de auto – levert veel misprijzen op. Op een feestje van een jonge collega onthulde ik, geholpen door een fruitige Beaujolais, dat ik geen stappenteller heb, noch met een flesje kraanwater in de hand door een park pleeg te rennen en depressief word van radijsjes ter vervanging van bitterballen. De onthutste blikken van mijn gehoor dirigeerden mij, staart tussen de benen, naar mijn mand.
Het moge duidelijk zijn: als pensionado geniet ik graag volop van het leven. En omdat het een uit het ander volgt: na gedane arbeid ben ik liever lui dan moe. Lui, ja, je leest het goed. Mijn bed is een van de plekken waar ik het liefst bivakkeer. Lekker lang uitslapen – eindelijk kan en mag het. Maar ook dit wordt in brede kring als erfzonde gezien. De tijdgeest eist nu eenmaal dat ik mij matig, tuchtig en afbeul. Relaxt genieten doe ik maar als ik dood ben.
Gelukkig is daar nu iemand als David van Bodegom. Als een geschenk uit de hemel presenteerde deze wetenschapper onlangs zijn boek Het geheim van de schildpad, waarin hij schrijft dat trage dieren, zoals de schildpad, langer leven dan de meeste andere. Sommige diersoorten vertragen daarom hun stofwisseling, bijvoorbeeld door een winterslaap te houden. Zijn conclusie is dan ook: veel slapen is gezond. Dat geldt ook voor de diersoort mens. Mensen die langer slapen, slijten minder snel en krijgen pas in een laat stadium last van ouderdomsziekten.
Mijn gezonde verstand (of intuïtie?) krijgt weer eens gelijk. Al die ijver om fit, strak en gezond te blijven – het leidt allemaal nergens toe. Géén actie is soms beter dan actie. Mijn voorliefde voor mijn bed spaart mijn lijf, mijn toekomst, maar ook het milieu. Zolang ik lig te spinnen onder mijn dekbed vervuil ik niets, stoot ik geen kwalijke stoffen uit en staat de kachel op een laag pitje. Groene partijen zouden een toeslag moeten bepleiten voor intens gelukkige luiwammesen zoals ik. Want dat we moeten bewegen, dat weten we zo langzamerhand wel. ‘Maar we moeten niet proberen te rennen als een luipaard’, zegt David van Bodegom. ‘We zijn gemaakt om te scharrelen.’
Mijn idee.
Koester de schildpad in jezelf. En geniet volop, zolang het nog kan.
Trudy Kunz werd in de jaren tachtig en negentig bekend door haar werk voor Libelle en Marie Claire. Voor Plus Magazine was zij bijna vijftien jaar columniste. Zij publiceerde meerdere interviewbundels en in 2013 verscheen haar eerste roman, Kroniek van een bange liefde. Als pensionado zonder pensioen verdeelt zij haar tijd, net als daarvoor, tussen schrijven, schilderen en ander (on)nuttigs.
Myrthe Denkers houdt van tekenen en van praten. Ze besloot haar twee favoriete bezigheden te combineren en is nu naast illustrator ook docent beeldende kunst. Ze is net verhuisd naar Utrecht maar stiekem mist ze Groningen.
