Asset 14

Drie dates

Het was haar idee om af te spreken in het fotografiemuseum. Er zou een boeiende tentoonstelling te zien zijn.
‘Deze fotograaf toont het leven zonder opsmuk, zonder franje,’ stond in een van haar laatste Tinderberichten.
Pas wanneer ik op de fiets naar het museum zit, bedenk ik dat ik nauwelijks iets van haar weet. We hebben bijna uitsluitend uitgaanstips uitgewisseld. Dat wil zeggen, zij heeft mij tientallen tips doorgestuurd over wat ik allemaal op Terschelling kon doen.

Twee weken geleden was ik daar op vakantie met mijn ouders, tante en dochter.
‘Wat zit je toch de hele tijd op je telefoon te spelen?’ had mijn vader gevraagd.
‘Een bekende heeft suggesties over wat we hier kunnen doen,’ murmelde ik.
‘Nou, ik heb hier ook een gidsje waar dat allemaal instaat,’ zei mijn vader.
In dat gidsje was hij al dagenlang bezienswaardigheden aan het omcirkelen. Sinds we hier waren aangekomen had het aan een stuk door gestortregend, waardoor we ons huisje niet uit konden. Annika speelde op de iPad spelletjes die educatief schenen te zijn, mijn moeder en tante concentreerden zich op cryptogrammen, mijn vader had zijn gidsje, en ik had – als kersverse vrijgezel die enige weken met de gedachte had gespeeld - Tinder geïnstalleerd.

Fiona was mijn allereerste match. Ze had lang krullend haar en keek licht loensend de camera in. Haar hobby’s waren kranten lezen met goede koffie, broodjes caprese en slenteren door Berlijn.
‘Heb je het leuk op Terschelling?’ was het eerste wat zij vroeg.
‘Hé, hoe weet jij nou dat ik hier ben?’ schreef ik terug.
Een domme vraag natuurlijk, maar ik had me nog niet zo in het medium verdiept. Fiona vertelde dat ze er elk jaar kwam, dit eiland was haar baken van rust. Morgen ging ze terug naar Amsterdam en wanneer ik daar ook weer was konden we wat afspreken.

We staan nu al enkele minuten voor een portret van een mager meisje dat gehurkt zit boven een vloer vol injectienaalden.
‘Zie je hoe zelfs het zonlicht grauw is?’ vraagt Fiona met overslaande stem.
‘Ja, zelfs dat,’ zeg ik en ik leg mijn hand op haar rug, om deze meteen weer terug te trekken. Wat is het moment om fysieke toenadering te zoeken? Hoe doen mensen dit? Ik wil niet de indruk wekken dat het grauwe zonlicht voor mij enkel een excuus is.

Daarna drinken we speciaalbiertjes in het museumcafé. Fiona hoort mij uit over Terschelling.
‘Wat vond je van het wrakkenmuseum?’
‘Heel fascinerend,’ zeg ik. ‘Al die wrakken bij elkaar en zo.’
‘En wat vond je dochtertje van het ponyrijden?’
‘Ook dat was een succes, ze was niet van die pony af te slaan.’
Onze laatste dagen op Terschelling was de regen afgenomen en hadden we Fiona’s tips opgevolgd. Het kostte wat moeite mijn vader te overtuigen om ruimte te maken tussen alle opgespaarde cirkels, maar ik zette door zodat ik dan tenminste een gespreksonderwerp had bij mijn eerste date.
‘Bedank die kennis maar namens mij, hoor,’ had mijn vader gezegd. ‘Dat wrakkenmuseum had ik niet willen missen.’

Wanneer we onze fietsen hebben losgemaakt, zoenen Fiona en ik wat onhandig.
‘Nogmaals dank,’ zeg ik, nadat ik mijn mond van de hare heb losgemaakt. ‘Ook namens mijn vader.’
Daarna fietsen we elk een andere kant op.

Tinder blijkt een verslavende werking te hebben. Binnen enkele dagen heb ik meer dan dertig matches, maar zoveel verschillende gesprekken door elkaar heen voeren blijkt best lastig. Het komt voor dat ik namen door elkaar haal, waarna ik merk dat een match meestal snel wordt afgebroken.
Tijdens het swipen houd ik enkele criteria voor ogen. Meisjes die poseren met exotische dieren, skistokken of parachutes vallen af, evenals foto’s waarop ze met hun grootouders of volledige vriendinnengroep staan, of waarop ze hun onzekerheid proberen te maskeren met een al te kolderieke uitdrukking. Maar afgezien van deze eenvoudige afknappers valt lastig te zeggen waarom ik de ene persoon naar links en de andere naar rechts veeg. Het is een beslissing die steeds binnen enkele seconden gemaakt wordt, zoals ik vroeger middagen gedachteloos zappend voor de tv doorbracht. Wat ik zoek en óf ik eigenlijk wel ergens naar op zoek ben, daarvan heb ik geen idee.

drie dates

Illustratie: Jesse Strikwerda

Mijn tweede date heet Andrea. Ze heeft donkere ogen, glinsterende oorbellen en is executive consultancy management coach. We hebben afgesproken op een terras bij mij op de hoek.
‘Zo, Kasper,’ zegt ze en kijkt me indringend aan. ‘Vertel eens wie jij bent.’
‘Wel,’ zeg ik, ‘ik ben dus Kasper, alhoewel dat natuurlijk slechts mijn naam is, maar ik vind het een prima naam. Je hebt ook mensen die anders hadden willen heten, maar dat heb ik niet zo.’
‘Wat ontzettend fijn om te horen!’ zegt Andrea vertederd. ‘Ook ik ben heel tevreden met mijn naam.’
‘Nou,’ zeg ik, ‘laten we dan proosten op onze namen.’
En dat doen we.

Na enkele biertjes zegt Andrea dat ik naast haar moet gaan zitten. Ik volg de instructie, terwijl ik verder praat over de voordelen van koptelefoons boven oordopjes. Midden in een zin kust Andrea mij op de mond. Na enkele minuten te hebben gezoend neemt zij een slok van haar biertje.
‘Het is natuurlijk ook gewoon beter voor je oren om te kunnen ademen,’ hervat ik mijn betoog.
‘Weet je dat jij echt totaal anders zoent dan je praat?’ vraagt Andrea.
‘Is dat zo? Nee, daar had ik geen idee van.’
‘Je praat nogal, euh, omslachtig en je zoent juist behoorlijk aandachtig.’
‘Nou ja, het zijn natuurlijk ook twee zeer verschillende activiteiten. Ik bedoel, je doet het beide weliswaar met je mond, maar...’
‘Ik ben benieuwd wat jij nog meer met je mond kan,’ onderbreekt Andrea mij met een brutaal lachje.
‘Oh, nou, even nadenken. Ik zing mijn dochter natuurlijk wel eens in slaap, maar...’
Opnieuw wordt mijn zin afgebroken door een zoen. Daarna vragen we de rekening en waggelen we naar mijn huis.

Een paar dagen later vindt mijn derde date plaats. Ik heb afgesproken op hetzelfde terras waar ik met Andrea zat. Terwijl ik plaatsneem aan hetzelfde tafeltje, vraag ik mij af of de bediening mij zal herkennen en vraagtekens zal zetten bij het feit dat ik hier steeds met een andere vrouw zit. Behoedzaam verplaats ik naar het tafeltje ernaast, hopelijk scheelt dat wat.

Leonoor laat lang op zich wachten. Deze tweedejaars studente vrijetijdskunde blijkt in het echt nog knapper dan op de foto. Ze vraagt waar ik zoal uitga.
‘Wel, eigenlijk ga ik de laatste tijd weinig de deur uit,’ leg ik uit. ‘De helft van de week ben ik natuurlijk met mijn dochter en...’
What the fuck, heb jij een dochter?’
‘Ja, dat staat toch ook in mijn profieltekstje.’
‘Die tekstjes leest toch helemaal niemand!’
‘Oh, dat wist ik niet. Hoe dan ook, ik ben een half jaar geleden gescheiden en...’
‘Je was getrouwd? Sorry, ik geloof dat ik nog een wijntje nodig heb, hoor. Dit moet ik even verwerken.’
Ik vermoed dat deze date tot mislukken gedoemd is, maar als ik na enkele wijntjes vraag of Leonoor nog wat bij mij komt drinken zegt ze: ‘Ja, laten we dat dan maar in godsnaam doen’.
Terwijl ik haar ontkleed, vloekt ze. Ze is op een legoblokje gaan staan.

De volgende dag ga ik dineren bij mijn ex. We hebben wat praktische zaken te bespreken, zoals de verdeling van keukengerei en het opheffen van de gezamenlijke rekening. En er scheen ook iets met luizen te zijn.
‘Ik moet je even checken hoor,’ zegt ze streng.
Waarom voelen haar handen door mijn haar zoveel intiemer dan wat ik met mijn drie dates heb meegemaakt? De handdoek op tafel vult zich met krioelende beestjes.
‘Ik zou je contacten maar even inlichten,’ oppert ze zakelijk.
Ik begrijp wat ze bedoelt. Een tijdje terug kwamen we elkaar op Tinder tegen. Gelukkig waren we beiden sportief genoeg om elkaar naar rechts te vegen.

Fiona reageert gelukkig gelaten. ‘Tja, dat is nu eenmaal het risico van een date met een papa,’ schrijft ze. Andrea merkt op dat dit een van de weinige soa’s is die ze nog niet op haar lijstje had staan. Leonoor is furieus. ‘WEET JE HOEVEEL MIJN HAAR VOOR MIJ BETEKENT?! DIE CHEMISCHE SHIT GA JIJ WEL MOOI DOKKEN.’

Ik ben wel weer even uitgedate. Het leek een onschuldige uitwisseling van zelfgecreëerde illusietjes, maar nu er vrouwen door de stad lopen met sporen van mijn dochter op hun hoofd, komt het echte leven toch net iets te dichtbij.

Mail

Kasper van Royen is Hard//hoofd-redactielid, is naast vader ook filosoof, ex-docent, ex-dichter, ex-echtgenoot, popfetisjist en postbode.

Jesse Strikwerda is illustrator en één van de drie winnnaars van de Fiep Westendorp stimuleringsprijs 2015.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer