Asset 14

Beste brandweer

'Ambulance, politie of brandweer?' vroeg de alarmcentrale. Het was donderdagavond, een uur of tien en het regende.
Ik vind het altijd heel wat om 112 te bellen, want ik ben een kind van de jaren tachtig, die wat mij betreft de geschiedenis in mogen als het decennium van kutgeintjes met de telefoon in de gang. Ik grossierde in alle variëteiten ervan (woont u aan de Sint Annalaan, nummer 12? Ja? Kunt u dan iets voor mij doen? Mijn parkiet zit in uw boom! Staat u nu voor het raam? Ziet u hem? Hij is felblauw met een beetje een kotskleur van boven HAHAHAHAAAA! Tuut-tuut-tuut). We klooiden vooral met de sekslijn natuurlijk, maar ook met de wetenschapslijn, met alle kerken in de stad, met alle leerkrachten van de basisschool, met onze tandartsassistente, maar één regel was heilig in de telefoonspelletjes-etiquette. Nooit de alarmlijn.

'Brandweer, denk ik,' antwoordde ik, zoals altijd een beetje angstvallig wanneer ik 112 heb gebeld. Dit komt door de reclame van Postbus 51 over de gevolgen van kloten met de alarmlijn, die mij toen het nummer van 112 nog 06-11 was een ongekende hoeveelheid angst- en schuldgevoelens inboezemde. Nu zei ik het dus weer een beetje besmuikt, terwijl toch echt een aanzienlijk deel van het Rembrandtpark in de fik stond.

'Dat ziet er niet al te best uit he?' zei een jongen die naast mij was komen staan.
'Nee,' zei ik.
Zij aan zij tuurden we in de vlammenzee, tot ik mij uit de hypnotiserende werking ervan wist te bevrijden en dus ‘de brandweer, denk ik’ zei. De fik was inmiddels metershoog en het rook best lekker naar kampvuur, maar kampvuurgeur is soms totaal uit de context, zoals op een regenachtige donderdagavond in een gitzwart Rembrandtpark. Hier en daar knapte en siste er iets.

Beeld: Gabor Roozen.

'Wat staat er in brand?' vroegen jullie.
Dat wist ik niet.
'Kunt u even gaan kijken?'
En zo liep ik op mijn hakken (ik was op weg naar een feestje) de drassige bosjes van een pikdonker park in, recht op een gigantische fik af. Menig horrorfilm uit het B-segment is beter begonnen. Ik wrong me door de bramenstruiken (mijn HEMA-panty delfde glansrijk het onderspit) en zag uiteindelijk de karkassen van drie scooters.
'DRIE SCOOTERS!' riep ik enthousiast in de hoorn en ook een beetje naar de jongen verderop en ik fantaseerde hardop over een shoot out, over mensensmokkel of een geripte drugsdeal.
'Blijft u daar om onze wagen op te vangen?' kapten jullie mijn oplaaiende verbeelding af.
Natuurlijk bleef ik! Want sinds ik uit de Gouden Boekjesserie De Vijf Brandweermannetjes kreeg voorgelezen, heb ik altijd zeer warme gevoelens voor jullie gekoesterd (die versterkt zijn nu ik weet waar jullie zwemmen. Ik liep terug naar de jongen en we keuvelden wat over zaken waar je met een wildvreemde in een pikdonker en verregend park met op de achtergrond drie ontploffende scooters meestal over keuvelt. We zeiden dingen als: ‘Nou, zo maak je nog eens wat mee he?’ en ‘Wat gek dat dat nog zo brandt in de regen nietwaar?’ En zo voorts.

Jullie sirenes hoorden we al geruime tijd naderen maar ook weer afzwakken - we zagen jullie eerst met zwaailicht en al de oostzijde van het park voorbij sjezen en later de zuidzijde. De in alle alarmgevallen standaard meegeleverde politiewagen was er eerder. 'U had gebeld?' vroeg een kortharige agente door het omlaaggedraaide raampje.
De jongen en ik knikten.
'Er was brand?' Nooit een woord teveel.
Wij wezen met een frons naar het lichterlaaie achter ons, dat in contrast met het absolute donker rondom en door het woeste knetteren ervan een nogal opzienbarend schouwspel vormde.
'Ok,' zeiden jullie politiecollega’s en draaiden langzaam het fietspad op.

Ik was door dit gebeuren inmiddels ruimschoots te laat voor mijn feestje en ook had ik ladders van de ergste soort in mijn panty (meer-been-dan-panty-zichtbaar-ladders, ladders overigens die minder erg zijn dan gewone huis-tuin-en-keuken-ladders want hier had ik tenminste nog een goed verhaal bij), in ieder geval moest ik, mijn nog heviger dan de scooters brandende nieuwsgierigheid ten spijt, de arena verlaten voordat jullie met de blusauto arriveerden.
Ik heb nog dagenlang het wereldwijde web uitgeplozen naar de toedracht en afloop van de shoot out - wat me veel interessants opleverde over zowel de Colombiaanse maffia als zelfmoorden in Amsterdamse parken, maar niets over de drie bewuste scooters. Dat geeft op zich niet.
Wat wel geeft, is wat ik vanochtend tijdens mijn rondje hardlopen vond. Namelijk: de drie scooterkarkassen! Het is inmiddels een week of vier later en dit is mijn vraag aan jullie. Of eigenlijk zijn het er acht.

Waarom liggen die daar nog? Wanneer halen jullie ze op? Of zijn jullie gewend dat alles wat affikt (zoals huizen, auto’s, vrouwen) ván iemand is en dat diegene het zelf wel regelt? Weten jullie hoe slecht een scooter voor het milieu is? Ook als hij niet eens rijdt, maar in de bosjes ligt te degraderen? In drievoud? Denken jullie dat je dit ooit zult lezen? Zoja, MAG IK PLEASE WETEN WAT DAAR IS GEBEURD?

Mail

Laura van der Haar is archeoloog en schrijver.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Auto Draft 9

Dat het was

Hoe ga je om met herinneringen die te pijnlijk zijn om onder ogen te komen? Olivier Herter maakt het publiek getuige van een versnipperd landschap van herinneringen. Vloeiend, stemmig en ogenschijnlijk zonder plot wordt geprobeerd woorden te vinden, waar geen woorden voor te vinden zijn. Dit verhaal werd eerder op toneel gebracht door t Barre Land. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

‘Ik wil geen literatuur van je maken.’ Hoe berg je je moeder in je schrijven, zonder haar essentie te bevriezen? Bareez Majid dicht in woord en beeld over ‘soon-to-be-dead-mothers’ en onderzoekt hoe hun lichamen functioneren als vergankelijk archief. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Auto Draft 7

Moederland

Zelfs in de Italiaanse zon lukt het niet altijd om donkere gedachten op afstand te houden. Roos Sinnige laat ons meedrijven op de ongrijpbare stroom die dan ontstaat. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent! 1

Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent!

Ben je vrij in je verlangen? Op welke manieren kunnen en willen we elkaar aanraken? Reageer vóór 2 juni op de brieven van Yousra Benfquih en Alara Adilow. Lees meer

zonderverdergroet

zonder verdere groet

Rijk Kistemaker doet niet aan groeten. Rijk schrijft gedichten terwijl hij bezig is met andere dingen, zoals het opladen van een gehuurde Kia en huilen. Laat je meevoeren op zijn poëtische gedachtestroom. Lees meer

een interview met Abel Kamps

Interview met Abel Kamps: 'Ik hou ervan als mijn werk meer een ervaring wordt en minder een object.'

Aucke Paulusma gaat in gesprek met kunstenaar Abel Kamps: Hoe verweef je absurditeit of humor in je kunst, en welke rol spelen deze elementen in het creëren van de impact die je werk op de toeschouwer heeft? Lees meer

Jonathan de slakkenman

Jonathan de slakkenman

'Hij zag simpelweg hoe de slak zich terugtrok in zijn huisje wanneer het zich onveilig achtte. Vanwege hun gedeelde lot, voelde Jonathan zich geroepen om de naaktslak ook een toevluchtsoord te bieden.' In dit korte verhaal van Ivana Kalaš neemt Jonathans slakkenfascinatie langzaam zijn leven over. Lees meer

:Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Alara Adilow blikt terug op haar jongere zelf en ziet hoe onwetendheid en zelfdestructie haar afsneden van zorg en liefde, tot feministische en postkoloniale denkers haar aanraakten en haar openstelde om naar zichzelf en de wereld te kunnen kijken. Lees meer

Het insectenhotel

Het insectenhotel

‘Ik kan wel voor je krimpen.' Dieuke Kingma onderzoekt in een kort verhaal vol spinnenpoten en keverschildjes of je de ruimte die je inneemt in een relatie ook weer terug kan geven. Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie 2

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie

Insecten hebben een slecht imago. We houden ze het liefst ver uit de buurt, maar dat is onterecht, vindt Jitte. Met dit artikel bewijst hij je graag van het tegendeel en vertelt hij hoe sluipwespen lieveheersbeestjes inschakelen als lijfwacht voor haar larven, over de indrukwekkende hersenen van de Darwinwesp, en hoe je een mierenkolonie opzet met één koningin. Lees meer

Auto Draft 6

ode aan de lepismA saccharinA

Lieke van den Belt neemt je mee in de wereld van de zilvervis. Met lichte en vervreemdende beelden schetst ze in twee gedichten een dialoog tussen deze beestjes en hun slachtoffers. Lees meer

Enterprise, Alabama

Enterprise, Alabama

Charlotte Duistermaat neemt je mee in de enigszins absurde culturele en historische impact van een snuitkeverplaag op een Amerikaans dorpje en de vergelijkbare migratiestromen van mens en dier. Lees meer

Oproep: Hard//hoofd zoekt een nieuwe Chef Beeld!

Hard//hoofd zoekt een nieuwe Chef Beeld!

Hard//hoofd zoekt een getalenteerde beelddenker (x/v/m) die visuele sturing geeft en die de redactie wil komen versterken! Lees meer

Oproep: Stouten Stift en het Rode Oor 2025 1

Oproep: De Stoute Stift en Het Rode Oor 2025

De jaarlijkse erotische schrijfwedstrijd Het Rode Oor en de daaraan gekoppelde illustratiewedstrijd De Stoute Stift staan weer open voor inzendingen! We zijn op zoek naar de beste erotische verhalen om naar te luisteren en vier Nederlandse en vier Vlaamse illustratoren die een beeld willen maken bij de beste verhalen van de erotische schrijfwedstrijd. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer