Asset 14

Blote knieën

Blote knieën

Elske van Lonkhuyzen is getrouwd in een korte broek, wil begraven worden in een korte broek en vermoedt dat ze is geboren in een korte broek (al zegt haar moeder van niet). In deze zomerrubriek trekt ze elke week een korte broek uit haar kast en vertelt er een verhaal bij.

Mijn oom Bram ging trouwen met een meisje dat Jenny heette. Het feest zou plaatsvinden in het zalencentrum van een dorp verderop en de ceremoniemeester meldde met nadruk dat er ruimte zou zijn voor stukjes. Traditiegetrouw schreven wij als familie een lied voor het bruidspaar/de jarige/de gepensioneerde. Of beter: wij schreven nieuwe coupletten op de melodie van een bestaand lied dat iedereen makkelijk mee kon zingen. Daar maakten we ons absoluut niet makkelijk vanaf. We schreven al snel zo’n zestien tot twintig coupletten, die we op een A4’tje afdrukten zodat alle bezoekers uit volle borst mee konden zingen. Daarbij wilde nog weleens iets misgaan met de beklemtoning; aan het einde van de regel bleven niet zelden een paar lettergrepen over.

Op de avond dat we bij elkaar kwamen om het trouwlied te schrijven, zei mijn tante Carmen bezorgd dat Jenny’s familie heel creatief was en zeker met leuke stukjes zou komen. Ze drukte haar sigaret uit in het koperen asbakje op tafel en stak direct een nieuwe op.
‘We kunnen niet aankomen met maar één act,’ zei ze, ‘dan is het hele feest uit balans.’
We keken elkaar onzeker aan. Normaal gesproken was het Bram die nu met een oplossing kwam.
‘We kunnen deze act ook wat upgraden,’ opperde mijn moeder. ‘Dan zingen we niet gewoon, maar máken we er echt iets van.’
Er werd instemmend gemompeld.
‘Op de bonte avond van mijn voetbalclub hebben de jongens van het derde weleens een lied gezongen met hun knieën,’ zei mijn neef Leo. Ook hij stak een sigaret op. Op mijn ouders na rookte de hele familie stevig.
‘Ze hadden gezichtjes op hun knieën getekend en stonden op het podium achter een doek. Hun benen hadden een soort jurkjes aan, met armen aan draadjes die je met je handen kon laten bewegen, zoals bij een marionet. Omdat alleen hun onderbenen te zien waren, leek het of er een koor van dwergjes stond te zingen. Het was erg leuk.’
‘Kun jij nog aan die jurkjes komen?’ vroeg Carmen. ‘Want ik zie het niet zitten om zoiets zelf te maken.’
Leo dacht van wel.

Iedereen stak tevreden een volgende sigaret op, waarna we de onderwerpen voor het lied verdeelden en ijverig begonnen te schrijven. Over Brams geboorte op een gure winternacht, Brams beste vriend op de lagere school, Bram die niet studeerde voor zijn tentamens, Bram die van de hooizolder viel, Brams eerste keer op de tractor, Bram die stage liep in Duitsland, Brams eerste liefje, Brams tweede liefje, Brams derde liefje, Brams overwinning op een volleybaltoernooi, de ontmoeting met Jenny, de overname van de boerderij, en wensen voor de toekomst.

We overtroffen onszelf en schreven drieëntwintig coupletten die tante Riet op haar computer beloofde uit te typen en te printen. Mijn vader bedacht er op weg naar huis in de auto spontaan nog een vier- en vijfentwintigste couplet bij, die hij haar thuis door de telefoon dicteerde.

De trouwdag brak aan. Over Jenny’s gezin was geen woord teveel gezegd. Haar broer, zus, zwager en schoonzus hadden vier verschillende stukjes voorbereid: een sketch waarin ze Bram en Jenny feilloos typeerden, een quiz waar de hele zaal aan mocht meedoen en die zorgde voor de nodige hilariteit, een kleine foto-expo in de hal en een zelfgecomponeerd lied dat ze gezamenlijk uitvoerden en waar Jenny met lange uithalen om moest huilen. Bram klopte haar onhandig op de rug. Jenny’s vader sloot af met een bevlogen, humoristische toespraak.

Daarna waren wij. Bij aankomst bleek dat de zaal geen podium had, zodat het in allerijl schoongemaakte stuk grijs landbouwzeil dat we voor ons bovenlichaam hielden, het enige was dat de meeste mensen zagen. Alleen het bruidspaar en het handjevol andere mensen op de eerste rij konden de poppetjes zien die we van onze onderbenen gemaakt hadden. De gestifte gezichtjes op sommige knieën begonnen al een beetje uit te lopen.

Oma deelde de A4’tjes met de liedtekst uit en oom John zette de cd waarop het lied stond aan. Ik had hem nog nooit in een korte broek gezien. Hij had witte, vlezige kuiten waar de kleine poppenkostuumpjes strak omheen spanden. Het was warm achter het zeil en ik vermoedde dat we voor de mensen in de zaal niet goed te verstaan waren. We bewogen wat met de armen van de poppetjes, maar aan alles was te merken dat de stemming er niet echt in zat. De vijfentwintig coupletten duurden eindeloos lang; we moesten er de cd een tweede keer voor aanzetten. Ik gluurde voorzichtig om het zeil en zag hoe mensen her en der een gaap verstopten in hun wang. Iemand scheurde een hoekje van zijn A4’tje af en rolde er zijn kauwgom in. Jenny’s gezinsleden stonden wat terzijde en keken met een flauw glimlachje toe.

Daarna gleed mijn blik naar Bram. Hij zat pal vooraan, een beetje onderuitgezakt en grijnsde geamuseerd. Toen we bij het couplet over de toekomst aanbelandden, dacht ik toch te zien – al weet ik het niet zeker – dat zijn adamsappel even trilde.

Mail

Elske van Lonkhuyzen (1984) schrijft geestige, ontroerende verhalen die het absurde met het alledaagse combineren. Haar werk verscheen onder andere in de volkskrant en ze heeft een zwak voor oude mensen. www.wodkanademosterd.com

Bram Dirven is oud-chef Illustratie van Hard//hoofd.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
:We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

"Ofwel we noemen mij voortaan een tokkie, en ik zal de titel met trots dragen. Of we stoppen met het gebruik van het woord tokkie en laten het weer alleen een familienaam zijn." In deze gastcolumn geeft Anne Schepers een ijzersterk pleidooi tegen het negatieve gebruik van het woord 'tokkie'. Lees meer

Tot morgen

Tot morgen

Na bijna vier jaar als columnist voor Hard//hoofd is het voor Eva tijd voor iets nieuws, maar afscheid nemen is niet haar ding. 'Dus lieve lezers: voor jullie nu een kus op de wang, en tot morgen!' Lees meer

Wat je niet zult zien op het nieuws

Wat je niet zult zien op het nieuws

Marthe van Bronkhorst beschrijft dat wat ongezien blijft op het nieuws over de demonstaties bij de UvA. 'Maar het is wel gezien. Het is niet onopgemerkt gebleven.' Lees meer

Mooi weer spelen

Mooi weer spelen

Als Aisha’s eerste therapiesessie niet voelt als de warme deken waar ze op hoopte, mist ze groepsgenoot S., die haar een spiegel voorhield. Lees meer

Verdomme, ik heb wel geleefd

Maar verdomme, we hebben wel gelééfd

Marthe van Bronkhorst schreef in 2019 een toneelstuk dat bijna volledig werkelijkheid is geworden. Kan ze de slotscène nog weren uit de realiteit? Lees meer

Alles wat ik wil en absoluut niet nodig heb

Alles wat ik wil en absoluut niet nodig heb

Wanneer Eva op bezoek is bij haar zus, vraagt die of Eva haar eicellen al in heeft laten vriezen. Het laat Eva nadenken over hoe ze de vraag 'Wil ik een kind?' überhaupt kan beantwoorden. 'De vraag omtrent het ouderschap is bij uitstek een gevoelskwestie, en mijn gevoel volgen is nooit mijn sterkste punt geweest.' Lees meer

Niet

Niet

'Naarmate die vakantie vorderde, begon ik die ‘niet’ te bezien in het licht van een oude angst die soms omhoogkomt. Wanneer namelijk mijn vriendin zei: ‘dat is een lantaarnpaal’ en ik zei ‘niet’, begon ik me af te vragen of we inderdaad wel dezelfde lantaarnpaal zagen.' In deze column schrijft Anne Schepers over het woord 'niet' en de gevolgen die het kan hebben voor een discussie. Lees meer

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn

Mijn week met morele ambitie: wat ik leerde ondanks Rutger Bregman

Marthe van Bronkhorst probeerde morele ambitie een week uit en leerde ervan - ondanks Rutger Bregman. Lees meer

Eva heeft u toegevoegd aan een nieuwe groepschat

Eva heeft u toegevoegd aan een nieuwe groepschat

Eva nodigt twee vrienden uit om bij haar te komen eten. Ze hoopt dat dit het begin zal zijn van een nieuwe vriendengroep. Lees meer

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn 1

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn

Marthe van Bronkhorst bekijkt hypocrisie als spectrum: hoe hypocriet ben jij op een schaal van Frans Bauer tot Johan Derksen? Lees meer

In je eentje achterblijven

In je eentje achterblijven

Als vriendin K. op een date gaat, denkt Eva van den Boogaard na over hun onuitgesproken pact. Zo lang ze beiden ongelukkig in de liefde zijn, hebben ze elkaar. Maar wat als er iemand dat pact uitstapt? Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer