Elon vindt eindelijk even rust in Jeruzalem..." /> Elon vindt eindelijk even rust in Jeruzalem..." />
Asset 14

Beste Melle VIII

Dit is de reactie op Melle's eerdere brief.

Jeruzalem, vrijdag 5 maart 2010

Beste Melle,

Ik zit hier nu ruim een maand. Bij tijd en wijle zijn de indrukken en emoties teveel om goed te kunnen verwerken. Op het moment van schrijven zit ik op een terrasje te genieten van de geluiden om me heen in de namiddagzon. Ik probeer m’n hoofd een beetje leeg te maken door de ervaringen van de dag een plaats te geven en doe zo een poging mijn gedachten op orde te krijgen. Tegelijkertijd wordt op de tafel achter mij een vrolijke baby heen en weer geschoven, waarbij geluiden worden gemaakt die het amusement kennelijk dienen te verhogen. Whoeeeee... whoeeeeee. Zelfs nu, nu ik de hectiek, het lawaai en de stank ben ontvlucht, zelfs nu staat Jeruzalem nauwelijks een moment van rust toe. Helderheid van geest tolereert de stad maar zelden van diegenen die zich binnen haar muren wagen.

Hoewel ik hier al langer ben, heb ik me vandaag voor het eerst in de Oude Stad begeven. De Oude Stad is een wirwar van straatjes, geschiedenissen, culturen, religies en waarheden, waar de meeste gekken elkaar vinden, in strijd of in eendracht. Buiten een sporadisch toeristisch bezoek heb ik er gelukkig weinig te zoeken; vandaag was de Heilige Grafkerk, over wiens turbulente geschiedenis ik de afgelopen weken heb gelezen, de reden van mijn bezoek. De kerk is door Protestante Christenen vanaf de negentiende eeuw bekritiseerd en veracht als religieuze kermis en haar stenen zijn doordrenkt met bloed. Niet alleen het bloed van de kruistochten, maar ook dat van de permanente strijd tussen de verschillende Christelijke groeperingen die de kerk moeten zien te delen. De spanning en chaos zijn in de donkere gangen en vele kapellen, elk met hun eigen relikwieën, vermengd met een penetrante wierooklucht. Het beklemmende werd me al snel teveel en gelukkig kon ik op tijd vluchten, de kerk uit, de Oude Stad uit.

Zo hectisch als het ene moment in Jeruzalem kan zijn, zo relaxt en rustgevend is het volgende. Het terras waar ik ben neergestreken is nauwelijks een kilometer van de Oude Stad vandaan, maar lijkt zich wel op een andere planeet te bevinden. Tevreden kijk ik toe hoe de shabbat zich als een warme deken langzaam over de stad heen trekt. Het terras om mij heen loopt langzaam leeg en tafeltjes worden opgedoekt. Mensen wensen elkaar een goede rustdag toe en verdwijnen uit het zicht. Als ook ik m’n spullen pak en naar huis loop, zie ik dat de straten die normaal gesproken permanent verstopt zijn met toeterende auto’s en bussen nu vrijwel leeg zijn. Terwijl rolluiken naar beneden worden getrokken en de stoelen in ontelbare cafés worden opgestapeld, sterft het geroezemoes in de verte weg. De warmte van de dag slaat neer en een frisse wind steekt op (Jeruzalem ligt in de bergen, aan de rand van de woestijn en zeker in deze tijd van het jaar kunnen de nachten soms fris zijn). De stad komt tot stilstand en alles houdt, voor één dag, op met schreeuwen, ronken en toeteren. Eindelijk.

En toch brengt die rust ook een bepaalde confrontatie met zich mee. Door de weeks ben ik druk met van alles en nog wat. Ik maak lange dagen heb weinig tijd om stil te staan bij het feit dat ik, ondanks alle bekendheid met de omgeving, alleen ben in een vreemde stad. Ik ben alleen en voel me soms ook wel eenzaam. Als ik zo bezig ben, heb ik het eigenlijk nauwelijks door. Maar als dat en alles om me heen even stopt, kan ik niet meer om de latente werkelijkheid heen.

Geconfronteerd met mezelf, realiseer ik me meer dan ooit dat eenzaamheid de permanente status is waarin de mens verkeert, de default mode. In essentie zijn we alleen en onbegrepen. Willem Frederik Hermans omschreef wetenschap ooit als ‘de titanische poging van het menselijk intellect zich uit zijn kosmische isolement te verlossen’. Maar overstijgt deze ambitie niet alles? Welke behoefte leeft sterker in ons dan die om onze eenzaamheid te doorbreken? Daarvoor maken we contacten en scheppen we cultuur; in de poging een aansluiting met onze medemens te forceren. En op een zo pijnlijk stille dag als deze realiseer ik me, ondanks mijn verachting, hoe belangrijk en noodzakelijk het is om af en toe tegen iemand aan te kunnen praten.

Enkel een paar Vroeg Middeleeuwse heiligen zijn de strijd met de eenzaamheid frontaal aangegaan door zich aan de mensheid te ontrekken en het leven voort te zetten in een holle boom of verlaten grot. Maar ik weet dat het niet te winnen valt en geef me voor vandaag aan de gapende stilte over. Zondag, hier de eerste dag van de week, kijk ik weer uit naar een teken van leven, hoe futiel ook.

Lieve groet, shabbat shalom,

elon

Mail

Elon Heymans

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

:De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

In het tweede deel van deze essayreeks over kunststakingen schrijft Lara den Hartog Jager over kunstenaars die worstelen met systemen van macht en de vraag of hun kunst verandering teweeg kan brengen. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Morgen zal alles anders zijn

‘Even eufy checken.’ In ‘Morgen zal alles anders zijn’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Bleekzucht en bloedarmoede

Bleekzucht en bloedarmoede

Menstruatie is stil en onzichtbaar. We kijken weg en gaan door. Maar wat als dat niet langer kan? Wat als het bloed de samenleving binnenstroomt en ons verdrinkt? Esther De Soomer onderzoekt hoe de maatschappij dan reageert. Lees meer

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

HALFNAAKT en Hard//hoofd zoeken acht beeldmakers (fotografie, illustratie, keramiek, textiel, etc.) die samen willen werken aan een publicatie over seksueel consent. Meedoen? Reageer vóór 20 mei. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

In ‘Een anatomie van opa’s dochter’ reconstrueert Bareez Majid de verschillende deeltjes die samen een moeder maken. Een moeder die door een ziekte in de war is, en veel dingen vergeet – soms zelfs haar eigen kinderen. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Auto Draft 9

Dat het was

Hoe ga je om met herinneringen die te pijnlijk zijn om onder ogen te komen? Olivier Herter maakt het publiek getuige van een versnipperd landschap van herinneringen. Vloeiend, stemmig en ogenschijnlijk zonder plot wordt geprobeerd woorden te vinden, waar geen woorden voor te vinden zijn. Dit verhaal werd eerder op toneel gebracht door t Barre Land. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

‘Ik wil geen literatuur van je maken.’ Hoe berg je je moeder in je schrijven, zonder haar essentie te bevriezen? Bareez Majid dicht in woord en beeld over ‘soon-to-be-dead-mothers’ en onderzoekt hoe hun lichamen functioneren als vergankelijk archief. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Auto Draft 7

Moederland

Zelfs in de Italiaanse zon lukt het niet altijd om donkere gedachten op afstand te houden. Roos Sinnige laat ons meedrijven op de ongrijpbare stroom die dan ontstaat. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent! 1

Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent!

Ben je vrij in je verlangen? Op welke manieren kunnen en willen we elkaar aanraken? Reageer vóór 2 juni op de brieven van Yousra Benfquih en Alara Adilow. Lees meer

zonderverdergroet

zonder verdere groet

Rijk Kistemaker doet niet aan groeten. Rijk schrijft gedichten terwijl hij bezig is met andere dingen, zoals het opladen van een gehuurde Kia en huilen. Laat je meevoeren op zijn poëtische gedachtestroom. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer