Vroeger schreef men brieven. Tegenwoordig wordt er alleen nog maar gesmst! Goede vrienden Melle en Elon schrijven elkaar op Hardhoofd wekelijks brieven over zaken die anders alleen in het holst van de nacht op een godverlaten kruispunt in de stad ter sprake komen. Deze week Elon's tweede brief over de besluiteloosheid van een generatie zonder idealen." /> Vroeger schreef men brieven. Tegenwoordig wordt er alleen nog maar gesmst! Goede vrienden Melle en Elon schrijven elkaar op Hardhoofd wekelijks brieven over zaken die anders alleen in het holst van de nacht op een godverlaten kruispunt in de stad ter sprake komen. Deze week Elon's tweede brief over de besluiteloosheid van een generatie zonder idealen." />
Asset 14

Beste Melle II

Dit is de reactie op Melle's brief van vorige week.

Amsterdam, 2 oktober 2009

Hey Melle,

Ja ja ja. Je hebt natuurlijk wel gelijk. In al die dingen die je altijd zegt. Je hebt er gelijk in dat je mij gelijk geeft dat Amsterdam kneuterig is en je hebt gelijk in de zorgen die wij delen om het feit dat Nederland zich in deze groeiende wereld steeds verder achter de dijken verschanst. En je hebt natuurlijk gelijk dat, nog meer dan al het andere, niet Amsterdam, maar wij langzaam veranderen. Wij gaan niet meer op zoek naar nieuwe plekken. En ja, we worden steeds minder jong.

Sterker nog, ik word ouder en wel volgende week. Ik heb m’n studententijd schreeuwend voorbij laten trekken zonder mijn gêne weg te drinken en de Voetboogsteeg onder te kotsten. Ik besteed liever een kwartier aan het zoeken naar de sneltoets op mijn computer om dat dakje boven de e van gêne te kunnen typen. En over een paar maanden studeer ik misschien wel af. En dan neem ik misschien wel een baan. Gelukkig schrijf ik het, want elke keer dat ik het zeg, moet ik al een beetje overgeven. En daarna begint pas het echte klagen.

Eerlijk gezegd weet ik wel dat er maar weinig dingen dankbaarder en eervoller zijn dan in je eigen levenonderhoud te kunnen voorzien, verantwoordelijkheid te nemen voor jezelf en werkelijk geëmancipeerd te zijn. Had iedereen op deze godverlaten planeet maar de luxe en de vrijheid om zonder dank of schuld in hun eigen levensonderhoud te kunnen voorzien. Het probleem is dat ik veel te verwend ben om dat echt te kunnen bevatten. Laten we eerlijk zijn. Volgende week wordt ik 25 en in die 25 jaar heb ik nauwelijks anders gedaan dan mezelf te verrijken ten koste van anderen. Mijn ouders en de overheid hebben als gewillige schapen in mij geïnvesteerd, in de hoop dat die investering zich ooit uit zou betalen. En tot overmaat van ramp sputter ik nog tegen ook.

Maar het uitbetalen van die investering door mezelf nuttig en dienstbaar te maken voor de samenleving heeft niet per se iets te maken met het idee van een baan; en alhoewel we beide termen door elkaar gebuiken, is ‘baan’ toch ook niet hetzelfde als ‘werk’. Waar slaat dat woord eigenlijk op? Impliceert ‘baan’ dat je op weg bent in een bepaalde richting, zoals een glijbaan of een baan om de aarde? De term ‘werk’ verwijst naar een bezigheid die los staat van enige lange termijn context. Een baan daarentegen, moet op termijn ergens toe leiden; dat je van die ene baan overstapt naar de volgende baan, een betere baan, en dat je zo steeds verder komt. Maar het gaat helemaal nergens naar toe. Je komt helemaal niet echt verder en wat maakt de volgende baan eigenlijk beter? Een beter salaris? Een hogere positie? Een secretaresse en auto met chauffeur? Het maakt allemaal geen drol uit. En dat non-existente drolletje is waar onze generatie zich druk om maakt.

Het probleem is dat wij stiekem niets meer hebben om voor te vechten. We hebben het zo makkelijk, dat we ons niet meer hoeven af te vragen wat goed is, of wat belangrijk, wat voor ons de moeite van het opofferen waard is. Want zeg nou zelf, heb je iemand van onze generatie ooit iets zien opofferen, iets zien opgeven? Heb je ooit iemand met diepe overtuiging en vast geloof ergens voor zien gaan? Nee, wij verschuilen ons liever achter die bewering dat iedereen recht heeft op zijn of haar mening en je niet kunt beoordelen wat goed of fout is, want wat voor ons goed is, is misschien wel fout voor een ander. Lafayette en Che Guevara zouden in de wereld van vandaag voor gek zijn verklaard. Idealisten, die durven te pretenderen dat hun waarden universeel zijn en dat ook nog eens met het zwaard in de hand gaan lopen uitdragen? Gatverdamme! Ze zijn nog erger dan de neo-conservatieven. Ze zijn nog erger dan de Talibalibanban. Heb je daar wel eens bij stilgestaan?

En wij, Melle? Wij zijn de generatie van de besluiteloosheid. We hebben zoveel keus, terwijl zo weinig ons echt raakt, dat we langs de kant blijven staan. Aarzelend, wachtend op het ideale moment om het water in te springen en actief vorm te geven aan de wereld waar we deel van uitmaken. Maar het punt is, dat dat moment nooit komt.

En toch fladdert onze generatie maar een beetje rond, wachtend op de juiste kans. We studeren een beetje hier, pruttelen in een bestuurtje daar en werken een beetje in de rondte; niet omdat we er echt in geloven, maar omdat we denken dat het ons mettertijd wel zal brengen waar we wel in durven te geloven. En na verloop van tijd worden we dan zelf een cliché en lachen we onze ambities beschaamd weg.

Mel, ik geloof dat ik je in al die jaren maar een keer met klem heb verzocht onmiddellijk een boek te lezen. Weet je nog? Ik begin steeds beter te begrijpen waarom. Net als Holden Caulfield doen we maar wat. We hebben geen idee waarom of voor wie. En heel soms, denken we in al onze stompzinnigheid opeens dat we de geest hebben en het allemaal begrijpen. Dan schudden we iemand wakker om ons belachelijk te maken met het beste van alle slechte ideeën: ‘I’d just be the catcher in the rye and all.’ Ja, precies, de vanger in het graan. Heel goed.

Groetjes,
elon

p.s.: Ik heb laatst een collecteur van de nierstichting weggestuurd, omdat ik aan tafel was, en omdat ik toch geen nierziekte heb. Begrijp je wat ik bedoel?
p.p.s.: Hoe komt er stof aan de binnenkant van mijn lampenkap?

- volgende week het antwoord van Melle -

Mail

Elon Heymans

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Bleekzucht en bloedarmoede

Bleekzucht en bloedarmoede

Menstruatie is stil en onzichtbaar. We kijken weg en gaan door. Maar wat als dat niet langer kan? Wat als het bloed de samenleving binnenstroomt en ons verdrinkt? Esther De Soomer onderzoekt hoe de maatschappij dan reageert. Lees meer

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

HALFNAAKT en Hard//hoofd zoeken acht beeldmakers (fotografie, illustratie, keramiek, textiel, etc.) die samen willen werken aan een publicatie over seksueel consent. Meedoen? Reageer vóór 20 mei. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

In ‘Een anatomie van opa’s dochter’ reconstrueert Bareez Majid de verschillende deeltjes die samen een moeder maken. Een moeder die door een ziekte in de war is, en veel dingen vergeet – soms zelfs haar eigen kinderen. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Auto Draft 9

Dat het was

Hoe ga je om met herinneringen die te pijnlijk zijn om onder ogen te komen? Olivier Herter maakt het publiek getuige van een versnipperd landschap van herinneringen. Vloeiend, stemmig en ogenschijnlijk zonder plot wordt geprobeerd woorden te vinden, waar geen woorden voor te vinden zijn. Dit verhaal werd eerder op toneel gebracht door t Barre Land. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

‘Ik wil geen literatuur van je maken.’ Hoe berg je je moeder in je schrijven, zonder haar essentie te bevriezen? Bareez Majid dicht in woord en beeld over ‘soon-to-be-dead-mothers’ en onderzoekt hoe hun lichamen functioneren als vergankelijk archief. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Auto Draft 7

Moederland

Zelfs in de Italiaanse zon lukt het niet altijd om donkere gedachten op afstand te houden. Roos Sinnige laat ons meedrijven op de ongrijpbare stroom die dan ontstaat. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent! 1

Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent!

Ben je vrij in je verlangen? Op welke manieren kunnen en willen we elkaar aanraken? Reageer vóór 2 juni op de brieven van Yousra Benfquih en Alara Adilow. Lees meer

zonderverdergroet

zonder verdere groet

Rijk Kistemaker doet niet aan groeten. Rijk schrijft gedichten terwijl hij bezig is met andere dingen, zoals het opladen van een gehuurde Kia en huilen. Laat je meevoeren op zijn poëtische gedachtestroom. Lees meer

een interview met Abel Kamps

Interview met Abel Kamps: 'Ik hou ervan als mijn werk meer een ervaring wordt en minder een object.'

Aucke Paulusma gaat in gesprek met kunstenaar Abel Kamps: Hoe verweef je absurditeit of humor in je kunst, en welke rol spelen deze elementen in het creëren van de impact die je werk op de toeschouwer heeft? Lees meer

Jonathan de slakkenman

Jonathan de slakkenman

'Hij zag simpelweg hoe de slak zich terugtrok in zijn huisje wanneer het zich onveilig achtte. Vanwege hun gedeelde lot, voelde Jonathan zich geroepen om de naaktslak ook een toevluchtsoord te bieden.' In dit korte verhaal van Ivana Kalaš neemt Jonathans slakkenfascinatie langzaam zijn leven over. Lees meer

:Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Alara Adilow blikt terug op haar jongere zelf en ziet hoe onwetendheid en zelfdestructie haar afsneden van zorg en liefde, tot feministische en postkoloniale denkers haar aanraakten en haar openstelde om naar zichzelf en de wereld te kunnen kijken. Lees meer

Het insectenhotel

Het insectenhotel

‘Ik kan wel voor je krimpen.' Dieuke Kingma onderzoekt in een kort verhaal vol spinnenpoten en keverschildjes of je de ruimte die je inneemt in een relatie ook weer terug kan geven. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer