In deze serie interviewt Hard//hoofd beeldbrekers: mensen die het kunst- en cultuurveld openbreken en de spelregels veranderen. Aflevering 7: In een oude kogelfabriek op het Hembrugterrein is sinds deze zomer Het HEM te bezoeken, ‘een nieuw huis voor cultuur’. Door haar rauwe uiterlijk en onverwachte samenwerkingen valt de expositieruimte op. In deze aflevering vertelt Laura Kemper over haar deelname aan de boksclinic, die plaatsvond binnen de eerste tentoonstelling van Het HEM, Chapter 1NE.
Chapter 1NE werd mede samengesteld door het bekende streetwearduo Edson Sabajo en Guillaume Schmidt. Zij cureerden een tentoonstelling waarvoor hiphop het uitgangspunt was. Hiphop zien zij als meer dan alleen muziek, als een cultuur waarbij originaliteit, ontdekken en mensen samenbrengen centraal staat. De boksclinic waar Laura Kemper aan deelnam, was een vast onderdeel van deze tentoonstelling. Meervoudig wereldkampioen boksen Michele Aboro onderwierp een selectie van 35 jongvolwassenen uit de omgeving Amsterdam en Zaandam aan zowel een fysieke als een mentale training. Kunstenaar Gabriel Lester ontwierp op de eerste verdieping een trainingsruimte met boksballen, tribunes en witte pilaren. Gedurende de tien weken dat de tentoonstelling geopend was, konden bezoekers van Chapter NE1 plaatsnemen op de tribunes om de trainingen te volgen. Op 31 augustus stapte de deelnemers de boksring in voor de afsluitende wedstrijden. De 30-jarige Laura Kemper – in het dagelijks leven community host in een co-werkplaats voor creatieve ondernemers en sporttrainster - is een van de winnaars van deze avond. Enkele weken na afloop, deelt ze met Hard//Hoofd waarom eigenlijk alle deelnemers winnaars zijn.
Laura, kun je vertellen hoe dit avontuur voor jou begon?
"Een goede vriendin vroeg me of de boksclinic misschien iets voor mij was. Ik twijfelde tot de een-na-laatste dag voor de deadline voor het versturen van je motivatie. Voor mij is sport een uitlaatklep. Tijdens het boksen stop ik even met nadenken en vertrouw ik op de kracht van mijn lichaam. Ik gun iedereen een soortgelijke ervaring en wil dat graag delen. Uiteindelijk hakte ik daarom toch de knoop door en schreef ik een korte, duidelijke motivatiebrief. Ik werd uitgenodigd voor de selectiedag, waar de mannen van Patta (Edson Sabajo en Guillaume Schmidt) meer over de expositie vertelden. We gingen daarna een paar uur met de trainers aan de slag. Er was meteen zo’n lekkere sfeer dat ik echt met een goed gevoel de deur uit ging. Twee weken later kreeg ik het bericht dat ik mocht meedoen aan het programma."
Aan het begin moest ik er wel heel erg aan wennen dat mensen met hun wijntje keken hoe ik bokste.
Wat vind je van het idee van een boksclinic in een tentoonstelling?
"Ik was mij er in het begin niet heel erg bewust van dat de bokstraining een onderdeel was van zoiets groots. Pas nadat we waren uitgenodigd en ik meer van de plannen zag, kreeg ik dat door. Ik vind het heel tof. De jongens van Patta (Edson Sabajo en Guillaume Schmidt) doen voor hun merk ook veel met sport. Ze trekken hiermee een heel breed publiek aan. Kunst en sport zorgen allebei voor verbinding en het is daarom ook wel logisch dat er in hun tentoonstelling gesport wordt. Het lijken twee verschillende subculturen, maar kunst en sport gaan juist ontzettend goed samen. Ik herinner me van vroeger op school dat er de sporters en de kunsttypes waren. Dat is in de maatschappij eigenlijk ook zo. Ik denk dat ze elkaar helemaal niet uit hoeven sluiten. Dat was juist zo goed aan deze tentoonstelling: dat wij als groep elkaar en deze plek leerden kennen. Er was ruimte voor allerlei types om zich hier thuis te voelen. Aan het begin moest ik er overigens wel heel erg aan wennen dat mensen met hun wijntje keken hoe ik bokste. Gelukkig ben je zo gefocust, dat je er wel aan went."
Ben je verrast door het programma?
"Ik had het een beetje onderschat, het was veel zwaarder dan ik had verwacht. Bij mijn eigen gym behoor ik vaak wel tot de besten van de groep, nu waren er allemaal mensen die het beter konden of sneller waren. De training was fysiek pittig, maar ook psychisch uitdagend. Ik ben een echte twijfelkont en kan mij soms snel laten overdonderen. Tijdens de training werd ik hiermee geconfronteerd. Dat was best moeilijk, maar ik heb er wel van geleerd."
Konden ze jullie gemotiveerd houden?
"Michele is een hele goede trainer. Aan de ene kant is ze hard en streng, maar ze is ook heel lief en neemt de tijd om complimentjes te geven. Het gevoel dat we het samen deden, motiveerde mij ook. Naarmate we langer bezig waren, werden we echt een soort familie. Net als in sommige families nam niemand een blad voor de mond. Ik denk dat dit komt door het sporten, met sporten ben je ineens allemaal gelijk. Het maakt niet uit of je een eigen bedrijf hebt of nog bij je ouders woont. Door het harde trainen gaat er een laagje beschaafdheid af en komt er een soort rauwheid naar boven. Dat vind ik heel leuk aan sport."
Het programma bestond niet alleen uit een fysieke training. Ik begreep dat jullie van verschillende kunstenaars lezingen en workshops kregen. Kun je hier meer over vertellen?
"We kregen een aantal lezingen en workshops en ik kon helaas niet overal bij zijn. Het programma was soms zo intensief dat je echt even een rustmoment moest nemen. Ik ben bij de lezing van Gabriel Lester geweest, de ontwerper van de boksring. Het was heel leuk om te horen wat hij nog meer heeft gedaan en hoe zijn ontwerpen tot stand komen. Wij zijn eigenlijk onderdeel van zijn kunstwerk. Ik snapte zijn ontwerpkeuzes daarna beter en ontdekte meer details. Er werd bijvoorbeeld geluid afgespeeld als wij er niet waren, zodat de ruimte dan ook nog leefde."
Je zegt dat jullie onderdeel waren van een kunstwerk, maar oorspronkelijk was het de bedoeling om jullie in aanraking te laten komen met kunst. Welke van de twee was het nou?
"Oei, dat vind ik een moeilijke vraag. Persoonlijk kom ik al best veel in aanraking met kunst en cultuur. Voor mij was het vooral speciaal dat ik aanraking kwam met mensen die ik in mijn dagelijks leven nooit zou ontmoeten. De leeftijden liepen uiteen maar ook qua achtergrond waren we heel verschillend. Ik denk dat sommige van de jongens en meiden eerder nooit naar het HEM zouden zijn gegaan en nu een hele speciale band hebben met deze plek. Ik werd op mijn beurt geïnspireerd door de anderen, door hun manier van naar het leven kijken. Een van de jongens kon bijvoorbeeld zonder twijfel keuzes maken en daar vol voor gaan."
Amsterdam is soms net een bubbel, het is er dicht en vol.
Denk je dat de jongeren die je net beschreef, die wat minder in aanraking komen met kunst en cultuur, terug blijven komen naar het HEM?
"Jazeker. Ik denk dat het ook echt belangrijk is om hen aan te trekken als cultuurinstelling en om verschillende mensen bij elkaar te brengen. Kunst combineren met sport kan daarvoor een heel goede manier zijn. Ik ben best goed op de hoogte van wat er gebeurt, omdat veel van mijn bekenden in Amsterdam werken in de creatieve sector. Door mijn ervaring bij het HEM besef ik me dat er nog zo veel is buiten mijn bubbel. Ik sta daar nu veel meer voor open. Ik werd op een positieve manier geprikkeld, niet alleen door de sport maar ook door het HEM zelf. In Amsterdam was er echt behoefte aan een plek voor cultuur met ruimte. Niet alleen fysieke ruimte, maar ook ruimte voor nieuwe ideeën. Amsterdam is soms net een bubbel, het is er dicht en vol."
Het motto van de tentoonstelling is ‘Can’t be greedy, you gotta take some and leave some’. Wat betekent dat voor jou?
"Dat je wat moet bijdragen en dat je dat zelf in de hand hebt. Je kunt dingen zo leuk maken als je wilt. Vaak kun je meer brengen dan je denkt. En ook, dat je het samen doet. Boksen doe je alleen. Je kunt je eigen plan trekken en er zijn ongetwijfeld mensen die dat deden, maar ik merkte dat het pas echt leuk werd toen ik anderen toeliet. De laatste avond was heel bijzonder. Iedereen was vanaf de eerste wedstrijd aanwezig om elkaar te supporten. Ik weet nog dat Michele vlak voor de wedstrijd tegen me zei: “Probeer er ook een beetje van te genieten.” Ik was zo gespannen, maar toen ik opging besloot ik er gewoon voor te gaan. Als ik niet had gewonnen, had het me ook niet echt uitgemaakt.
Iemand vroeg me laatst of ik het ook opnieuw had gedaan als ik verloren zou hebben? En dat zou ik zeker doen vanwege de bijzondere reis die we samen hebben afgelegd. Ik voel me veel (veer)krachtiger dan voor ik hieraan begon. Veel dingen die je meemaakt tijdens het boksen kan je vertalen naar je eigen leven. Als ik me kan laten inspireren door anderen tijdens het boksen, kan dat bij veel meer gebeurtenissen in het leven."
——
Voor Chapter 2WO heeft het HEM componist Nicolás Jaar uitgenodigd een tentoonstelling te cureren. Samen met de Shock Forest Group doet hij uitgebreid onderzoek naar het Hembrugterrein. De Shock Forest Group is een internationaal onderzoeksteam dat bestaat uit architecten, cartografen, linguïsten, codeerders, geluidmakers, biologen, ontwerpers en ingenieurs. De onderzoeksresultaten worden op steeds verassende wijze in de tentoonstelling gepresenteerd. Ook vormen de data en andere immateriële vondsten de basis voor een nieuw muziekstuk.
Chapter 2WO is nog tot 1 December te bezoeken.
