Wat moet je echt doen, lezen, beluisteren of zien? Om je te helpen geven leden van de Hard//hoofd-redactie iedere week antwoord op één simpele vraag: 'Wat maakt je blij?'
Ook voor volwassenen
✩✩✩✩✩
Kiki Bolwijn
'Nu ik nog vaker thuis zit dan normaal en naar mijn vrienden alleen mag zwaaien, ben ik een paar dingen extra gaan waarderen aan mijn leven. Een daarvan is dat ik nauwelijks langs de Ikea of Intertoys kan gaan, zonder even te kijken of er ook mega beren wonen. Vaker wel dan niet gaat er eentje mee naar huis, tot vermaak én ergernis van mijn vriendin. Nu het contact met anderen beperkt is, is het extra fijn om zo’n grote knuffel in huis te hebben. Op dagen dat het niet zo goed gaat, lopen mijn vriendin en ik met een grote beer in onze armen door het huis, ons iets minder slecht voelend dan eerst. Schuif eventuele schaamte of besef van volwassen zijn dus vooral opzij. Vijf sterren voor grote Beren. Andere knuffeldieren zijn uiteraard ook aan te raden.'
Een superserie over antihelden
✩✩✩✩✩
Vivian Mac Gillavry
'Wellicht heb je al op verschillende plekken gelezen over hoe goed deze serie is, of heb je seizoen 1 en 2 al lang gezien, maar als er ook maar een kleine kans bestaat dat je nog niet bent begonnen aan The Boys dan stel ik voor dat je direct stopt met lezen en gaat kijken. Mocht je nog meer overtuigingsredenen nodig hebben of denken: een superheldenserie, ik ben toch ouder dan zeven? Geloof me, de serie is echt niet het zoveelste superheldenverhaal over goed en kwaad, maar verwijst voortdurend naar huidige zaken zoals de #MeToo-discussie, racisme, geloofsovertuigingen, social media en machtsstrijden. Ondanks deze serieuze onderwerpen zit er veel humor in de afleveringen en toegegeven, ook een hoop bloed.'
The Forty-Year-Old-Version (not virgin)
✩✩✩✩✩
Rosanna Baas
'Radha Blank, de hoofdpersoon van het geheel in het zwart-wit gefilmde Netflix-komedie drama the Forty-Year-Old-Version, is een theaterschrijver uit Brooklyn. Haar beste vriend, een succesvol agent, zet zich pro bono in om gigs voor haar te regelen, wat nog niet zo lukt in de witte theaterwereld. Als een van haar studenten haar confronteert met de harde waarheid - dat ze al tien jaar niets meer van betekenis heeft geschreven - besluit ze om rapper te worden (stagename RadhaMUSPrime) en een mixtape te maken. ‘Poverty porn, poverty porn’ rapt ze, refererend aan hoe haar werd gevraagd om haar theaterstuk over gentrification in Brooklyn iets meer ‘ghetto’ te maken. Geslaagde satire.'
Beeld: Still uit The Forty-Year-Old-Version.
