We behoren tot de gelukkigste landen ter wereld. Dat zou je niet zeggen als je kijkt naar het grote aantal dagen waarop we extra aandacht schenken aan onze zieken, zwakken en anderszins gedupeerden. Zo hadden we in de eerste week van oktober nog maar net Dierendag en de Week tegen de Eenzaamheid achter de kiezen, of daar stonden Ouderendag en de Dag van de Leraar alweer om voorrang te strijden, op de voet gevolgd door de Week van de Dolfijn en de Nationale Coming-Outdag.

Bekaf als ik nog was van de Dag van het Aangespannen Paard, de Linkshandigendag en de Dag van de Scheiding, stond ik mezelf toe het deze maand alleen bij de Week tegen de Eenzaamheid te houden.

Zo brandde ik zeven dagen achtereen een kaarsje voor alle verloren zielen die ik in mijn leven heb gekend en nog steeds ken. Ik dacht aan de vele bezoekjes en telefoontjes waarmee ik hun lot had geprobeerd te verlichten – zonder merkbaar resultaat.

En natuurlijk dacht ik aan Ada.
Mooie, arme Ada.

Zij was tachtig toen wij elkaar leerden kennen, via haar kat Kareltje, die ik na het boodschappen doen spinnend aantrof op mijn motorkap. In het kokertje aan zijn halsband zat haar telefoonnummer. Van het een kwam het ander en hoewel wij ruim dertig jaar scheelden, raakten Ada en ik bevriend. Vooral haar ervaring met ondeugdelijke echtgenoten schiep een band, evenals haar grenzeloze liefde voor dieren.

Als een filmster in haar nadagen – sigaretten rokend op haar sofa, slofjes aan haar voeten, de kalende kruin bedekt met een witte, badstoffen muts - vertelde ze mij over haar kleurrijke, intens geleefde leven. Overal had zij gewoond, overal had zij geproefd, gedanst, gedronken en bemind.

Maar de ondertoon van haar verhalen was er een van eenzaamheid. Iets in haar karakter maakte dat haar meest dierbaren zich tenslotte van haar afkeerden. Met als gevolg drie echtscheidingen en een kind dat haar nooit meer wilde zien.

Eenzaamheid.
Diepe, grenzeloze eenzaamheid.

‘Maak alsjeblieft niet dezelfde fouten als ik,’ zei ze vaak. Maar als ik vroeg wat voor fouten dat waren, bleef zij stil. Dan nipten we nog maar eens van onze whisky en staarden wezenloos in het kaarslicht. Of we besloten een cd te draaien, naar de BBC te kijken of een aflevering van The Bold and the beautiful aan te zetten.

Zo, denkend aan Ada, vergleed mijn Week tegen de Eenzaamheid: als een langgerekte meditatie, zonder in actie te komen. Waardoor ik nu genoeg energie heb om me op de Dag van het Pak, Witte Stokkendag en de Nacht van de Nacht te storten. Maar ik houd me nog even in. De laatste zondag van de maand is de Dag van de Stilte. Daar ga ik me eens helemaal in uitleven.