Wat moet je echt doen, lezen, beluisteren of zien? Om je te helpen geven leden van de Hard//hoofd-redactie iedere week antwoord op één simpele vraag: 'wat maakt je blij?'.
Susanne Sundfør: Het leven doet ons
✩✩✩✩✩
Daan Steinebach
'Susanne Sundfør, die ik niet kende, maar die kennelijk al langer hoge ogen gooit in de Noorse en internationale muziekwereld, ging op reis en zag de leegte van de wereld en het universum. Het album dat ze vervolgens uitbracht, Music for People in Trouble, is een troost voor die dingen. Als dat allemaal pretentieus klinkt is het terecht: het ís pretentieus, maar op een goede manier. Sundfør is oprecht, zowel in haar muziek als haar artistieke, zelfs intellectuele intenties ermee. Maar het is juist dat wat het zo goed maakt – pretentie die geen pose is.
In het titelnummer van het album hoor je eerst de stem van een naturist, geïnterviewd door Sundfør zelf. Ze vraagt hem wat hij zou zeggen tegen iemand die het leven niet meer ziet zitten, hij zegt op sferische tonen: ‘We don't do life, we don't choose life, life does us.’ De troost is: je hoeft niet bang te zijn, je bent sterk genoeg. Dit is het. Dat is krachtig.
Muzikaal beweegt het album alle kanten op, zodat het niet goed te plaatsen valt. Maar het gevolg is bijna mystieke muziek, voor mensen in trouble.'
Dansende Bon Iver: remedie tegen de herfst
✩✩✩✩✩
Jozien Wijkhuijs
'Ik werd deze week iedere dag minstens vier keer opgevrolijkt door een onhandig dansende Bon Iver. De overgang van zomer naar herfst is jaarlijks op z’n zachtst gezegd niet mijn favoriete periode en de video bij het nummer Friends van Francis and the Lights, Kanye West en Bon Iver bood uitkomst. Laatstgenoemde, gekleed in een rood capuchonvest en met een raar petje op, danst aan het einde braaf de pasjes die hem aangeleerd zijn. Houterig maar oneindig aandoenlijk. Hij lijkt precies even weinig gevoel voor decorum te hebben als ik wanneer het herfst wordt. Het nummer zelf is ook nog eens berustend optimistisch. Regisseur Jake Schreier is verantwoordelijk voor meer van mijn favoriete muziekvideo’s van deze zomer, maar hier kan niets tegenop.'
Unknown Male Number 1: Spannender dan de biologieles
✩✩✩✩✩
Hedda Stubbe
'In 2010 verdwijnt het 13-jarige Italiaanse meisje Yara Gambirasio. Maanden later wordt ze dood in een modderig veld teruggevonden, haar lichaam dan al in vergaande staat van ontbinding. Ik geef het toe: niet meteen iets waarvan je heel blij wordt. Maar de documentaire die dit misdrijf opleverde is de moeite waard om te kijken.
Bijzonder aan de film is dat niet zozeer de vraag wie het gedaan heeft centraal staat, als wel in hoeverre mensen opgespoord én veroordeeld kunnen worden aan de hand van 1 piepklein stukje DNA. Mitochondriaal DNA, celkernen en autosomale chromosonen; waar de biologieles mijn aandacht altijd met moeite vast kon huden, zat ik bij Unknown Male Number 1 88 minuten lang op het puntje van mijn stoel.'
