IK WIL EEN GEDICHT SCHRIJVEN DAT FONKELT ZOALS STERREN FONKELEN EEN GEDICHT DAT VOELT ALS EEN NEVEL ALS EEN INTERSTELLAIRE WOLK EN DAT IN DIT SPECIFIEKE GEDICHT STERREN GEBOREN WORDEN OMDAT IN DIT GEDICHT DIFFUSE MOLECULAIRE WOLKEN INEENKLAPPEN ONDER HUN EIGEN ZWAARTEKRACHT
IK WIL EEN GEDICHT SCHRIJVEN DAT INEENKLAPT ONDER ZIJN EIGEN ZWAARTEKRACHT
hier en vannacht vang ik het geluid dat hemellichamen maken op
leg het langs mijn hartslag zoek verbanden
ik had gehoopt dat het zou klinken als een versnelde
ademhaling
dicht bij mijn oor
of een gebed
binnensmonds gepreveld door een kosmonaut die gestopt is met geloven
of nooit in iets anders heeft geloofd dan zichzelf
zittend op een pas gedweilde tegelvloer ontdek ik mijn voorkeur voor het geluid van twee zwarte gaten
die op elkaar botsen
ze klinken als de draaikolk waar ik als kind bijna in verdronk
mijn oren ruisten alles werd zacht ik zag kleuren en eigenlijk
had ik opgegeven
ooit nog boven te komen
het was rustig
licht heeft een snelheid van 300.000 kilometer per seconde
toch kan een zwart gat het opslokken
maar heb je de maan gezien
de krans die haar omringt op haar helderste punt
heb je gezien hoe je de kraters kunt onderscheiden heb je gezien hoe rood ze is
een bloedmaan
haar oranje haar geel haar wit haar grauw en als ik geluk heb
blauw
hoe ze soms roze lijkt
het herinnert me aan de eindigheid van ieder liefdesverhaal
zwarte gaten zijn aanlokkelijk
ik kan aan zwarte gaten denken terwijl ik wacht
tot ik een ster zie vallen
vallende sterren zijn hoopvol maar
ik zie zelden sterren vallen en geef mijn ongeduld hiervan de schuld
zoals ik mijn neiging om op de verkeerde plek te zoeken
de schuld geef
op een pas gedweilde tegelvloer denk ik hard aan zwarte gaten
de strepen die ik trok met de dweil hebben de vorm van de melkweg
ik stel mij zwarte gaten kil en begrenst voor
als tegels
maar met aantrekkingskracht
je slaat erop
kapot
een wetenschapper zei dat we ons afval op een dag in zwarte gaten zouden kunnen dumpen
het lef
ik heb hem vervloekt en weet niet hoe het met hem afgelopen is
terwijl mijn nagels halvemanen achterlaten in mijn huid
denk ik aan hoe zwarte gaten ontstaan
draai mijn handpalmen naar de hemel
ik probeer een verbinding te voelen
ik probeer dit voorzichtig
wacht op iets kosmisch
dat in elkaar kan klappen
ik ben al een leven lang losgesneden
soms drukt zich iets in mij samen
ik wacht op wat komt
of er iets geboren wordt
of een kern
in minder dan een seconde
in elkaar trekt
explodeert
het schijnt dat zwarte gaten niet eeuwig zijn
het schijnt dat zwarte gaten langzaam verdampen
IN EEN VORIG LEVEN WAS IK YURI GAGARIN
ik was timmermanszoon mijn komst werd voorspeld door wetenschappers
die droomden van ruimtevaart
mijn vrouw voelde geen angst toen ik de hemel in schoot
haar gezicht zacht en deugdzaam
net haar kapsel
ze legde haar hand op haar borst en wachtte
het was glorieus en stond goed
niemand kon verlaten zoals ik
er wordt gezegd dat ik in de ruimte was en geen God zag
op mijn nachtkastje lag een toespraak over onthechting
icoonschilders beelden mij met een stralenkrans af
eigenlijk ben ik hier te bescheiden voor
ik duld het
toen ik Yuri Gagarin en jong was
dacht ik dat ik iets te bewijzen had
het bleek onnodig ik was Yuri Gagarin
dat was genoeg
het is ochtend en ik word geprezen om mijn uitzonderlijke moed
mijn moed is aangeboren en verwondert mij niet
immers ben ik ooit Yuri Gagarin geweest
ik leg mijn naam op de melodie van Radio Gaga
schrijf mijn naam op vlaggen
die ik nooit op de maan kan planten
ik droom van planeten die naar mij zijn vernoemd
All I hear is Yuri Gagarin
na mij zijn er meer in de ruimte geweest
maar laten we niet het belang vergeten van het zijn van de eerste man
Buzz Aldrin is het met me eens
niet dat hij het ooit toe zou geven
op een zomerdag keek ik zo lang in de zon
ik had blind kunnen worden maar werd het niet
ooit was ik Yuri Gagarin en een belofte
in mijn oren hoorde ik
een hoog zoemen
als een lamp
vlak voor het doven
HET ZOU KUNNEN DAT IK TWIJFEL OF WIJ VAN DEZELFDE MATERIE GEMAAKT ZIJN
misschien is ons heelal gekromd als de welving van een rug
of een vinger die lokt
vlak als een hand over mijn buik
gebold als jouw rustende hoofd
hoe dan ook ik zal er slapen
mijn ledematen helemaal slap ik zal slapen alsof ik niet besta
de deken bedekt me half zodat er nog iets te duiden valt tussen al deze donkere materie
(iedereen zegt steeds maar dat liefde het begin is
ze hebben het mis)
bij het ontbijt bespreken we hoe één deeltje op meerdere plekken tegelijk kan zijn
(in eerste instantie: paniek)
tussen het smeren van twee crackers door verklaar ik uiteindelijk de liefde aan die hete naakte singulariteit
ik heb een zwak voor gebrek aan ruimte en tijd en hoe alles op één punt bij elkaar kan komen
om een oneindige dichtheid te vormen
die verontrustend is
hoogstwaarschijnlijk toevallig
lichtelijk gewelddadig
pulserend
ik schenk koffie in en straal iets uit
zet de mok aan mijn lippen en neem geen slok
er zijn dagen waarop ik zo nadrukkelijk besta dat het pijn doet
de sterren en ik zijn van dezelfde stof gemaakt
ook geluk kan uitdijen tot de grens ervan uit het zicht is
in de middag boor ik gaten in mijn muren
ze zijn hard ik moet een klopboor gebruiken met een sterke vibratie en ken dat betekenis toe
wanneer ik klaar ben valt vanuit iedere hoek licht de ruimte in
ik trek lijnen met mijn vinger
geef namen speur naar wat valt
er is zo veel onderhevig aan aantrekken en afstoten
het is de vraag wat ik aantrek
(ik heb behoefte aan wetten maar wie ben ik nou om wat dan ook te willen)
er is zo veel onderhevig aan zwaartekracht
er is zo veel onderhevig aan zwaarte
hoe het wijnglas wordt neergezet
en ik word opgetild
alsof ik licht ben en misschien ben ik ook licht op de schaal van alle grote dingen
hoe ik uit mijn baan word geslingerd
wanneer de nacht valt ben ik geladen
als een heel klein deeltje
klaar om af te stoten
