Asset 14

Alfa's en Omega's

Alfa's en Omega's

Geen zorgen, dit wordt geen column over mijn kat. Het was dan wel 4 oktober, vele lotgenoten met mij die een kat hebben weten: het is elke dag Dierendag. Wel las ik Life of Pi van Yann Martel (dat boek van de jongen, het vlot, de Bengaalse tijger), daarin staan wat interessante stellingen over mens-dier-verhoudingen. 

Ik had de volgende gedachten.

Dierenlogica

Premisse major: Alle dieren die de kans krijgen willen domineren

Premisse minor: Een mens is een dier

Conclusie: …

 

De grootste habitat hoort bij het dominantste dier 

De aarde is een habitat

Conclusie

 

Een dier dat zich niet bedreigd voelt, valt niet aan

De mens valt aan

Conclusie

 

Als een dier een ander tegenkomt, zal het bepalen wie van de twee dominant is, 

als het dier de laagste in rang is, wordt het vaker bedreigd

zoekt het vaker de superalfa, 

zal het vaker doen wat je wilt, tot het alles doet wat je wilt

zolang je maar de alfa blijft

(n.b. blijf altijd de alfa)

Onderaan de voedselketen treft de superalfa de omega

Ad infinitum

 

In het boek Life of Pi vertelt Yann Martel mij over alfa’s en omega’s: ‘De leeuw die de meeste trucjes doet met de circustrainer, is de laagste in rang: het omegadier. Het omegadier heeft het meest te winnen bij een hechte relatie met de superalfa (de circustrainer).
Het is het meegaande dier, op het oog even groot en angstaanjagend als de rest, dat de ster van de show wordt. De minder gewillige bèta- en gammadieren laat de trainer links liggen.’
Dus de grootste, meest glorieuze leeuw in het circus die door vuur springt, is volgens Martell het grootste mietje.

Mijn kat Sushi laat me nu weten dat ze er nog is via een kopje (lees: schedelbeuk). De grootste alfa die ik ken is mijn kat. De kat is het enige wezen in de voedselketen dat de mens succesvol heeft laten geloven dat hij de baas is. It’s her world, we just live in it.
Een kopje geven, wat wij aanzien voor een liefkozing? Dat betekent niets meer dan ‘Dit is mijn geur en jij bent mijn mens.’
Op schoot? Over je heen lopen in je slaap, bedoel je.
Optillen? Een mep.
Samen spelen met het balletje? Ik moet genoegen nemen met een positie als ballenjongen.
Kunstje in ruil voor beloning? Weigering.
Eten? Ja. Altijd. Meer. Waarom niet nog meer? Nu.

In de relatie tussen mijn kat en mij is zij de circustrainer. Ik spring door de hoepels.

Een andere superalfa was mijn vroegere baas. Toen ik één week gestart was met mijn vorige baan, bleek mijn kersverse bazin te hebben verzwegen dat zij met pensioen ging en dat er een opvolger kwam. Na mijn pauze hing er een onbekende man, wijdbeens, schouders voorover, gorilla-achtig op mijn kantoorstoel.
‘We moeten nou toch maar eens kennismaken!’ sprak de zilverrug, ‘Nu ik de boel hier kom overnemen!’ Hij snuffelde rond, haalde wat papieren uit mijn organizer, zette ze elders weer terug, zei ‘Leuk kantoortje heb je hier,’ en werd mijn baas. 

Ik ben ook wel eens een alfa-reiger tegengekomen. Hij ving zogezegd visjes voor me. Ik zorgde voor gezelligheid, vermaak, kunstjes. Ik verdiende genoeg. Toch stond hij me nooit toe een rekening te betalen (zelfs niet als ik dat snel probeerde, als hij naar de wc ging). Want wie betaalt, die bepaalt. Op een dag stopten onze etentjes. Ik was zo gewend geraakt aan mijn omega-positie dat ik helemaal vergeten was hoe duur restaurants eigenlijk zijn.

Alfa’s zitten overal. Ooit, op de theaterschool heb ik eens een semester lang een gier moeten spelen (stel hier maar geen vragen over). Deze dierenstudie werd feestelijk afgesloten met een flashmob op Centraal Station.
Wij, theaterstudenten, moesten undercover in burgerkleding met subtiele dierachtige trekjes langs de Kiosk en de Hema snuffelen. Een bever, een woestijnvos, een reiger en een gier..
Van een afstand zag je slechts vier personen die nu en dan aan hun rug krabden of schichtig naar elkaar keken. Security Guards - ook undercover in burgerkleding - hadden echter toch onze alfa-aanwezigheid opgemerkt.
Er werd beveiliging ingeschakeld. Superalfa’s kwamen uit alle winkelmagazijnen. Net op tijd gedroegen we ons ondergeschikt. Het jaar ervoor was een aantal studenten middenin een act van uil, papegaai en buidelrat kort vastgezet op verdenking van terrorisme. 

Neem mijn moeder, die altijd mijn dekbed rechttrok, terwijl ik hem liever in een rupscocon had. Daarmee zegt de alfa: ‘Zwijg, welp, ik weet wat goed voor je is, hier in mijn habitat.’

Dominantiegedrag uit zich ook subtieler. Het aanpassen van andermans habitat is eigenlijk zeggen ‘Ik ben hier thuis, maar jij bent welkom.’ Neem mijn moeder, die altijd mijn dekbed rechttrok, terwijl ik hem liever in een rupscocon had.
Daarmee zegt de alfa: ‘Zwijg, welp, ik weet wat goed voor je is, hier in mijn habitat.’ De vrouwen die de trui van hun vriend tot woning hebben verheven.
Mijn geur op jou. Het meisje dat elke dag foto’s plaatst van haar inderdaad zeer fotogenieke vriendinnetje. Mijn mens, zeggen we. 

 

Waarom willen we bezitten? 

 

Goed, we plaatsen alarmen op muren in plaats van tanden in huiden. We doden niet per se alles wat ons territorium binnendringt.

Of wel? Een mug hoeft niet te proberen gezellig bij ons te zoemen. Een wespennest moet geruimd. Een muis trapt in de val. 

Goed, we pissen niet over andermans plekje heen om het te op te eisen. 

Of eigenlijk wel? Wat te denken van de man die een dampende zak Smullers zit te eten in een volle sprinter, als kers op de taart laat hij zijn frietbakje achter? ‘Ik mag eten en jij ziet maar wat je doet, zie je dat uitwerpsel? Dat is van mij.’ 

De superalfa Mens heeft inmiddels haar uitwerpselen op de gehele aarde achtergelaten. We leven collectief in één grote wc van het alfadier, andere dieren kunnen zich alleen maar schikken. Steden, bergen en wegen met colablikjes in de berm. Klinkt als mens, stinkt als mens. ‘Van mij! Van mij! Van mij!’

Nu ik mijn filosofische overdenkingen wil afronden, is mijn kat het spuugzat. Vier witte sokjes typen nu wat ze maar willen op mijn toetsenbord (dat ik niet voldoende met geur heb afgebakend.) Beuk! Daar gaat mijn monitor. Zwiep! Een staartje tegen de deleteknop. Het spijt me lezer, ik moet spelen. Ik moet weer door hoepels.

Zo zie je maar weer dat toch, uiteindelijk, elke column over de kat gaat.

Mail

Marthe van Bronkhorst (zij/haar) is schrijver, theatermaker en psycholoog en studeerde aan de VU Amsterdam en Harvard Medical School. Ze schreef voor onder meer Theater Ins Blau, Sonnevanck, Over het IJ festival, Kluger Hans, Meander, De Revisor en werkt aan een roman over duikers bij uitgeverij De Geus.

Jessica Bacuna (1996) vindt de wereld een vreemde plek die ze niet altijd begrijpt. Dat inspireert haar om op een speelse manier te illustreren in combinatie met vervreemdende elementen.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
:We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

"Ofwel we noemen mij voortaan een tokkie, en ik zal de titel met trots dragen. Of we stoppen met het gebruik van het woord tokkie en laten het weer alleen een familienaam zijn." In deze gastcolumn geeft Anne Schepers een ijzersterk pleidooi tegen het negatieve gebruik van het woord 'tokkie'. Lees meer

Tot morgen

Tot morgen

Na bijna vier jaar als columnist voor Hard//hoofd is het voor Eva tijd voor iets nieuws, maar afscheid nemen is niet haar ding. 'Dus lieve lezers: voor jullie nu een kus op de wang, en tot morgen!' Lees meer

Wat je niet zult zien op het nieuws

Wat je niet zult zien op het nieuws

Marthe van Bronkhorst beschrijft dat wat ongezien blijft op het nieuws over de demonstaties bij de UvA. 'Maar het is wel gezien. Het is niet onopgemerkt gebleven.' Lees meer

Mooi weer spelen

Mooi weer spelen

Als Aisha’s eerste therapiesessie niet voelt als de warme deken waar ze op hoopte, mist ze groepsgenoot S., die haar een spiegel voorhield. Lees meer

Verdomme, ik heb wel geleefd

Maar verdomme, we hebben wel gelééfd

Marthe van Bronkhorst schreef in 2019 een toneelstuk dat bijna volledig werkelijkheid is geworden. Kan ze de slotscène nog weren uit de realiteit? Lees meer

Alles wat ik wil en absoluut niet nodig heb

Alles wat ik wil en absoluut niet nodig heb

Wanneer Eva op bezoek is bij haar zus, vraagt die of Eva haar eicellen al in heeft laten vriezen. Het laat Eva nadenken over hoe ze de vraag 'Wil ik een kind?' überhaupt kan beantwoorden. 'De vraag omtrent het ouderschap is bij uitstek een gevoelskwestie, en mijn gevoel volgen is nooit mijn sterkste punt geweest.' Lees meer

Niet

Niet

'Naarmate die vakantie vorderde, begon ik die ‘niet’ te bezien in het licht van een oude angst die soms omhoogkomt. Wanneer namelijk mijn vriendin zei: ‘dat is een lantaarnpaal’ en ik zei ‘niet’, begon ik me af te vragen of we inderdaad wel dezelfde lantaarnpaal zagen.' In deze column schrijft Anne Schepers over het woord 'niet' en de gevolgen die het kan hebben voor een discussie. Lees meer

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn

Mijn week met morele ambitie: wat ik leerde ondanks Rutger Bregman

Marthe van Bronkhorst probeerde morele ambitie een week uit en leerde ervan - ondanks Rutger Bregman. Lees meer

Eva heeft u toegevoegd aan een nieuwe groepschat

Eva heeft u toegevoegd aan een nieuwe groepschat

Eva nodigt twee vrienden uit om bij haar te komen eten. Ze hoopt dat dit het begin zal zijn van een nieuwe vriendengroep. Lees meer

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn 1

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn

Marthe van Bronkhorst bekijkt hypocrisie als spectrum: hoe hypocriet ben jij op een schaal van Frans Bauer tot Johan Derksen? Lees meer

In je eentje achterblijven

In je eentje achterblijven

Als vriendin K. op een date gaat, denkt Eva van den Boogaard na over hun onuitgesproken pact. Zo lang ze beiden ongelukkig in de liefde zijn, hebben ze elkaar. Maar wat als er iemand dat pact uitstapt? Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer