Asset 14

Alfa's en Omega's

Alfa's en Omega's

Geen zorgen, dit wordt geen column over mijn kat. Het was dan wel 4 oktober, vele lotgenoten met mij die een kat hebben weten: het is elke dag Dierendag. Wel las ik Life of Pi van Yann Martel (dat boek van de jongen, het vlot, de Bengaalse tijger), daarin staan wat interessante stellingen over mens-dier-verhoudingen. 

Ik had de volgende gedachten.

Dierenlogica

Premisse major: Alle dieren die de kans krijgen willen domineren

Premisse minor: Een mens is een dier

Conclusie: …

 

De grootste habitat hoort bij het dominantste dier 

De aarde is een habitat

Conclusie

 

Een dier dat zich niet bedreigd voelt, valt niet aan

De mens valt aan

Conclusie

 

Als een dier een ander tegenkomt, zal het bepalen wie van de twee dominant is, 

als het dier de laagste in rang is, wordt het vaker bedreigd

zoekt het vaker de superalfa, 

zal het vaker doen wat je wilt, tot het alles doet wat je wilt

zolang je maar de alfa blijft

(n.b. blijf altijd de alfa)

Onderaan de voedselketen treft de superalfa de omega

Ad infinitum

 

In het boek Life of Pi vertelt Yann Martel mij over alfa’s en omega’s: ‘De leeuw die de meeste trucjes doet met de circustrainer, is de laagste in rang: het omegadier. Het omegadier heeft het meest te winnen bij een hechte relatie met de superalfa (de circustrainer).
Het is het meegaande dier, op het oog even groot en angstaanjagend als de rest, dat de ster van de show wordt. De minder gewillige bèta- en gammadieren laat de trainer links liggen.’
Dus de grootste, meest glorieuze leeuw in het circus die door vuur springt, is volgens Martell het grootste mietje.

Mijn kat Sushi laat me nu weten dat ze er nog is via een kopje (lees: schedelbeuk). De grootste alfa die ik ken is mijn kat. De kat is het enige wezen in de voedselketen dat de mens succesvol heeft laten geloven dat hij de baas is. It’s her world, we just live in it.
Een kopje geven, wat wij aanzien voor een liefkozing? Dat betekent niets meer dan ‘Dit is mijn geur en jij bent mijn mens.’
Op schoot? Over je heen lopen in je slaap, bedoel je.
Optillen? Een mep.
Samen spelen met het balletje? Ik moet genoegen nemen met een positie als ballenjongen.
Kunstje in ruil voor beloning? Weigering.
Eten? Ja. Altijd. Meer. Waarom niet nog meer? Nu.

In de relatie tussen mijn kat en mij is zij de circustrainer. Ik spring door de hoepels.

Een andere superalfa was mijn vroegere baas. Toen ik één week gestart was met mijn vorige baan, bleek mijn kersverse bazin te hebben verzwegen dat zij met pensioen ging en dat er een opvolger kwam. Na mijn pauze hing er een onbekende man, wijdbeens, schouders voorover, gorilla-achtig op mijn kantoorstoel.
‘We moeten nou toch maar eens kennismaken!’ sprak de zilverrug, ‘Nu ik de boel hier kom overnemen!’ Hij snuffelde rond, haalde wat papieren uit mijn organizer, zette ze elders weer terug, zei ‘Leuk kantoortje heb je hier,’ en werd mijn baas. 

Ik ben ook wel eens een alfa-reiger tegengekomen. Hij ving zogezegd visjes voor me. Ik zorgde voor gezelligheid, vermaak, kunstjes. Ik verdiende genoeg. Toch stond hij me nooit toe een rekening te betalen (zelfs niet als ik dat snel probeerde, als hij naar de wc ging). Want wie betaalt, die bepaalt. Op een dag stopten onze etentjes. Ik was zo gewend geraakt aan mijn omega-positie dat ik helemaal vergeten was hoe duur restaurants eigenlijk zijn.

Alfa’s zitten overal. Ooit, op de theaterschool heb ik eens een semester lang een gier moeten spelen (stel hier maar geen vragen over). Deze dierenstudie werd feestelijk afgesloten met een flashmob op Centraal Station.
Wij, theaterstudenten, moesten undercover in burgerkleding met subtiele dierachtige trekjes langs de Kiosk en de Hema snuffelen. Een bever, een woestijnvos, een reiger en een gier..
Van een afstand zag je slechts vier personen die nu en dan aan hun rug krabden of schichtig naar elkaar keken. Security Guards - ook undercover in burgerkleding - hadden echter toch onze alfa-aanwezigheid opgemerkt.
Er werd beveiliging ingeschakeld. Superalfa’s kwamen uit alle winkelmagazijnen. Net op tijd gedroegen we ons ondergeschikt. Het jaar ervoor was een aantal studenten middenin een act van uil, papegaai en buidelrat kort vastgezet op verdenking van terrorisme. 

Neem mijn moeder, die altijd mijn dekbed rechttrok, terwijl ik hem liever in een rupscocon had. Daarmee zegt de alfa: ‘Zwijg, welp, ik weet wat goed voor je is, hier in mijn habitat.’

Dominantiegedrag uit zich ook subtieler. Het aanpassen van andermans habitat is eigenlijk zeggen ‘Ik ben hier thuis, maar jij bent welkom.’ Neem mijn moeder, die altijd mijn dekbed rechttrok, terwijl ik hem liever in een rupscocon had.
Daarmee zegt de alfa: ‘Zwijg, welp, ik weet wat goed voor je is, hier in mijn habitat.’ De vrouwen die de trui van hun vriend tot woning hebben verheven.
Mijn geur op jou. Het meisje dat elke dag foto’s plaatst van haar inderdaad zeer fotogenieke vriendinnetje. Mijn mens, zeggen we. 

 

Waarom willen we bezitten? 

 

Goed, we plaatsen alarmen op muren in plaats van tanden in huiden. We doden niet per se alles wat ons territorium binnendringt.

Of wel? Een mug hoeft niet te proberen gezellig bij ons te zoemen. Een wespennest moet geruimd. Een muis trapt in de val. 

Goed, we pissen niet over andermans plekje heen om het te op te eisen. 

Of eigenlijk wel? Wat te denken van de man die een dampende zak Smullers zit te eten in een volle sprinter, als kers op de taart laat hij zijn frietbakje achter? ‘Ik mag eten en jij ziet maar wat je doet, zie je dat uitwerpsel? Dat is van mij.’ 

De superalfa Mens heeft inmiddels haar uitwerpselen op de gehele aarde achtergelaten. We leven collectief in één grote wc van het alfadier, andere dieren kunnen zich alleen maar schikken. Steden, bergen en wegen met colablikjes in de berm. Klinkt als mens, stinkt als mens. ‘Van mij! Van mij! Van mij!’

Nu ik mijn filosofische overdenkingen wil afronden, is mijn kat het spuugzat. Vier witte sokjes typen nu wat ze maar willen op mijn toetsenbord (dat ik niet voldoende met geur heb afgebakend.) Beuk! Daar gaat mijn monitor. Zwiep! Een staartje tegen de deleteknop. Het spijt me lezer, ik moet spelen. Ik moet weer door hoepels.

Zo zie je maar weer dat toch, uiteindelijk, elke column over de kat gaat.

Mail

Marthe van Bronkhorst (zij/haar) is schrijver, theatermaker en psycholoog en studeerde aan de VU Amsterdam en Harvard Medical School. Ze schreef voor onder meer Theater Ins Blau, Sonnevanck, Over het IJ festival, Kluger Hans, Meander, De Revisor en werkt aan een roman over duikers bij uitgeverij De Geus.

Jessica Bacuna (1996) vindt de wereld een vreemde plek die ze niet altijd begrijpt. Dat inspireert haar om op een speelse manier te illustreren in combinatie met vervreemdende elementen.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

De rode draad 1

De rode draad? Dat zijn wij, voor elkaar

Jihane Chaara is geen determinist, maar vraagt zich toch af of sommige ontmoetingen in het leven wel echt toeval zijn. Wat als we allemaal volgens een rode draad met elkaar verbonden zijn, zowel in ons huidige netwerk, als ook met degenen die op magische wijze ons leven in komen? Lees meer

Met deze column kan ik de wereldvernietigen

Met deze column kan ik de wereld vernietigen

‘Maar als ik die column nu verder schrijf’ zegt Marthe van Bronkhorst, ‘dan komt deze informatie online, en kan ik die AI op ideeën brengen.' Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

:We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer