Wat moet je echt doen, lezen, beluisteren of zien? Om je te helpen geven leden van de Hard//hoofd-redactie iedere week antwoord op één simpele vraag: 'wat maakt je blij?'.
Nadia Reid: een magische rit
✩✩✩✩✩
Rose Doolan
'Een goede vriendin redde mij van de ergernis toen we op weg naar huis van een feestje in Rotterdam waren. In een zee van dronkenschap en carnaval-geschal, vormden wij in de trein, met een ieder een oortje van de koptelefoon in ons oor, een klein eilandje van rust en draaglijkheid. "Ken je Nadia Reid?", vroeg ze, en zette Reids laatste album Preservation op. Bijna elk nummer is een cirkelende reprise: het gitaarspel herhaalt zich eindeloos, een hand lijkt zonder uitzondering hetzelfde akkoord aan te slaan, de melodie herhaalt zich, de drum drijft altijd met dezelfde dramatiek en sloomheid mee op gelijkvormige golven die samen een lied vormen. Ik wil het niet meditatief noemen. De herhaling geeft een gevoel van weidsheid zo krachtig dat het feestgedruis in een overvolle trein naar de achtergrond kan drukken. Misschien heeft dat te maken met Reids leven op het platteland van Nieuw Zeeland, “Living in the country ain’t so bad”, zingt ze moeiteloos met haar warme, dikke stem, “Upward I am headed to the mountains”. Preservation is een opwaartse spiraal zonder dat mijn geliefde melancholie in de steek gelaten wordt. Reid laat je tijdens een benauwde treinreis je eindbestemming vergeten, en zo verandert de tocht in een magische rit huiswaarts die net zo eindeloos mag zijn als de repetitie in de muziek.'
James Acaster: vier uur van mijn leven
✩✩✩✩✩
Else Boer
'Als je me een jaar geleden had verteld dat ik vier uur van mijn leven naar een eenmansshow zou kijken, was ik waarschijnlijk in lachen uitgebarsten. Toch is dat precies wat ik de afgelopen week heb gedaan. De comedyshow Repertoire van de Britse comedian James Acaster staat al een tijdje online. Aangezien ik Acaster kende van Britse panelshows (zoals Mock the Week en Would I Lie To You) besloot ik het eens aan te zetten. En daarna ging het niet meer uit. Acaster vertelt grappige anekdotes, maar daarbij weet hij zijn shows op een interessante manier aan elkaar te verbinden. De manier waarop hij een groter verhaal weet te vertellen is ontzettend knap. ‘That’s four hours of your life you’re not getting back’, zou Acaster waarschijnlijk zeggen – helemaal niet erg met deze show.'
Sarah Mesle: leuker dan Game of Thrones zelf
✩✩✩✩✩
Naomí Combrink
'Game of thrones is weer begonnen. Hoewel ik fan van het eerste uur ben, ben ik mijn oprechte opwinding en interesse al een paar seizoenen geleden verloren. Want waar GoT is begonnen als een subversie van het high-fantasy genre, is het inmiddels slechts een matige variant daarvan. Waar in het begin geen personage haar of zijn leven zeker was, worden de hoofdpersonen nu al seizoenen lang gered uit de meest belachelijke situaties, enkel vanwege het feit dat ze hoofdpersonen zijn. Gaap.
Toch wil ik wel zien hoe Game of Thrones afloopt. En er is één iemand die de (regelmatig seksistische) serie ruimschoots de moeite en frustratie waard maakt: Sarah Mesle. Sarah Mesle is een literatuur- en cultuurwetenschapper uit de VS, en haar besprekingen van individuele Game of Thrones afleveringen behoren tot de beste cultuurkritiek die ik ken. Haar analyses reiken verder dan de serie en iedereen kan er veel van leren. Twee jaar geleden schreef ze aan de hand van een teleurstellende aflevering dit uitstekende stuk over feminist-killjoys, Virginia Woolf en Taylor Swift. Gelukkig bespreekt ze ook dit seizoen weer. Mesle licht feilloos thema’s uit elke aflevering, en weet daar doorgaans met veel humor, fijngevoeligheid én scherpte over te schrijven. Daarbij weet ze vaak details die traditioneel onder tuttige vrouwenzaken vallen, zoals kapsels en kleding, zo overtuigend en politiek te beschouwen dat ze ruim baan maakt voor een nieuw soort feministische tv-kritiek. Ik heb van haar zoveel geleerd over cultuurbeschouwing en ben zo lyrisch over Mesles werk dat ik mensen bijna het inmiddels matige Game of Thrones zou aansmeren omdat ze dan haar wereld in kunnen stappen.',
Beeld: Nadia Reid - Preservation